Alle inzendingen over herfst OR dood

En voelt toch even iets van spijt want dit is ook een eigen herfst. Boombladeren zijn al vodden geworden. Kerstboomversiering hangt onder het nest.…

Van de vallende bladeren kan ik nog veel leren: je gewoon laten gaan, niets kan je nu nog deren de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt laat je meevoeren, maar laat niemand je de mond snoeren zing mee met de wind dwarrel met de bladeren willen kunnen durven weten ervaren zijn adem het leven versla de dood ervaar het…

't Schudt, dag en nacht, Het sterfbed zacht, En rooft de dood haar pijn. ------------------------------------ uit: Lente en Herfst (1842)…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit.…

krom, zo broos worden mijn nerven De strohalm zal mij niet lang kunnen dragen Ik hunker naar het zijn in aardes lagen En velen zullen- weet ik- met mij sterven Wat was de lente fris, de zomer drukkend Velen van ons zijn daardoor vroeg bezweken De wolken hielden zware donderpreken Het loof, met twijg en al, van bomen rukkend Zelfs na mijn dood…

Zijn ogen dof van eenzaamheid volgden een vallend eikenblad dat neerstreek op z’n wandelpad waar het zich vlijde in ’t tapijt van al gestorven loofgenoten die hem -in eeuwigheid gesust - voorgingen in de diepste rust met ’n cocon van dood omsloten de oude man sprak toen bedeesd: dat ik dit nu nog moet ervaren nooit eerder ben ik in mijn…

Ik kijk naar de poel, de poel van mijn leven De poel waar ooit mijn dromen op dreven Als groene bladeren jong en teer ‘K zie nu pas haar diepte, ik kijk er op neer. Voorover gebogen, mijn blik op het water Op zoek naar mijn vroeger, niets is meer later. Wat is verdwenen, wat zal nog dagen? Veel is vergeten, veel ook begraven Ik zink naar…

Groet van de dood, Reeds stalwaarts gaan de kuddden, en wie de takken schudden Hun geurt en bloost de schoot: Groet van de dood. Vaarwel, vaarwel. Reik mij uw handen, beide, Die wenkt en die zal scheiden, En heilgen wij tot spel 't Vaarwel, vaarwel.…

Nooit ben ik meer in mijn gedachten groot, steeds zeldner denk ik dat mijn werklijk wezen zich tonen zal en durven te genezen van de steeds naderende duidelijker dood. Vandaag zag ik de hemel door het weemlend lover verbleken tot een doodlijk zuivere helderheid.…

De zomer is voorbij Vogels trekken weg Dag duurt korter dan de nacht En blaadjes pronken Met hun nieuwe kleuren Maar hoe fleurig het nu is Straks is de wereld troosteloos Met enkel kale bomen En bruine bladeren op de grond Het raakt me net zoals de dood Ook ik val naar beneden Als een blaadje op de hoop…

Dode blâren zijn op de grond gevallen, Maar zó sterven lijkt me mooi en allen Die m’n vrienden zijn, wens ik zulke dood; Dat zij nooit kennen koude winternood. En om me ook wat van dat goud te geven Speelt blij de zon op m’n aangezicht even, Dan met schalkse klownknijpen, speelt de zon Over m’n beeltnislege medaljon.…

oostenwind bladerdek herfsttint regenjack kalebas kastanje tam waterplas oesterzwam rubberzolen storm op til aanbevolen vitaminepil vioolmuziek bliksemschicht melancholiek ogen dicht uitzichtloos depressief pillendoos afscheidsbrief…

Een maand wordt een week, oneindig een jaar, van herfst naar herfst is slechts één handgebaar, dat het vuur tot in de brandstapel leidt: bladeren zeggen niets, gelukkig maar.…

Moet ik dan treuren om vergankelijkheid, om alles wat nu in deze herfst doet denken aan de dood? Ik weet het niet, ik wil niet heel melancholisch worden en deze droefheid maken tot mijn brood. Leven wil ik, hopen, liefhebben soms ook al is dat moeilijk, maar we gaan dapper zijn en niet steeds alleen maar klagen, nu.…

Ik mis de vlinders nu zo in deze herfst De vlinders staan voor hoe fragiel ons leven is De bladeren van de bomen vallen naar beneden en geven aan dat er weer een jaar voorbij is gegaan Wat heb je gedaan? Wat heb je betekend dit jaar? Is het vervullend of teleurstellend.. Wat zal ik aankomend jaar gaan doen?…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

Durf je nu nog terug te gaan Naar de ontrafelde tuin waar je jaloers Was en de herfst heeft gestaan Als een reclamebord van purper en velours?…

geen maan kale takken doden herfst en zomer nog warmt de grond met oogsttapijt de winter komend je vorstte uit het donker het wit nog slapend lichtte op in winterlicht de zon ontwakend mijn koning winter kom zacht naderbij ik heb je sporen al gezien en neem de macht het is zo lang geleden verover dit jaar dan misschien…

de herfst en dus opzij?!…

mijn wil, de dood die ik zoek al staat het gekrast in mijn nagelriem de gesp, de gesp was te scherp en wellicht te begaafd om mij te personaliseren in een besef dat geen geweten kent terugkomend op de dood, de nacht is geen huiler maar oogt zeer voldaan nu het blad in haar nerf het sterven heeft herkend, ik hoor een galop, de herfst davert…

vragen rennen me achterna en terwijl de stilte tegen me leunt of ben ik in de waan luidt een vlinder de metamorfose van de dood kinderen wisselen land en keren herfst om verplaatsen aarde naar hemel, weer naar aarde en wanneer ik me aan hen bind blijft de weerspiegeling niet onberoerd wij huilen om het afscheid en vinden…

mooie herfst mij nog vertellen wat ik nog niet weet; op mijn levenspad bijna op m’n verst voel ik immers de herfst ben met haar omkleed…

herfst kiest zijn kleuren van een somber palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

herfst kiest zijn kleuren van een sober palet waar een schilder van licht zich juist tegen verzet een blauwdruk van herfst met verlies van het blad en al wat je ooit aan geluk hebt gehad de pijn van de herfst met de kleur van voorbij de geur van geweest en het verval van nabij…

de herfst draaft aan mijn voorbij weemoedig staar ik naar de grond en luister naar alle treurnis om me heen het donker schalmt steeds vroeger en ergens botst nog een late motvlinder tegen het raam de bruine massa van de dood walmt zelfs tegen alle winden in ik heb mijn kraag hoog opgetrokken terwijl m'n handen hopeloos iets van voldoening…

van een éénjarig seizoen blader mee met de bruinrode dood de natuur kent mijn geweten…

Nu de winter zich zonder witte kleding voortbeweegt het water in de sloten onverstoorbaar stroomt voel ik toch de kou die ik als kind droeg in mijn te grote jas zelfs de zomer was niet warm want altijd waren er weer die kille ogen die me volgden ach, de stille getuigenissen sterven telkens in de bruinrode dode herfst en enten in…

Gouden blad in de wervelende wind Als een kind zo verwonderd Dwarrelt zij daar zeer gezwind Een zomer lang heeft zij van vrijheid durven dromen Alle winden meewaaiend Welnu is de grijze herfst gekomen Precies zoals een jaar geleden Heeft de oude eik haar afgestaan Vreedzaam dwarrelt zij naar beneden Klaar om nogmaals dood te gaan……