Alle inzendingen over kasteel leeg waanzin

aarde was dichtbij en zo vertrouwd een kleine duin verhoogd met slotgrachtpuin heb ik met riet beplant zij moet de komende agressie weren daarachter houden mijn kastelen stand…

Bergen van goud, kasteel van lucht, is er dan niets waar ik om zucht? Een tochtje troost, een rondje rust, een stukje vroege lentelust, het rijmt: cc, dd, ee: wie rijmt een eindje met me mee? Luchten van goud, kasteel op berg, gepaarde rijmen zijn niet erg.…

Als terreur ver weg is, kun je blijven zitten -- op je stokpaardje.…

nu ik het dromen heb opgegeven lijkt de wereld eens zo luid ik trek me terug schik het huis naar het noorden genoeg tot alles en tot waanzin naast geraamtes; het lege staren, de weg terug het verwensen van herkenning en de diepte binnenin mensenvreemd en daarna verdwenen draag ik het gevloek op heupen of waarin ik ga geloven…

ik zoek naar woorden voor de onmenselijkheid maar vind slechts één woord: 'waanzin' dan herinner ik mij de historische woorden van JFK en ik weet waar ik naar zocht: 'Ich bin ein Berliner' nu weer actueel deze keer zonder muur de waanzin heeft geen muren meer nodig…

Zwoegende schimmen verdrinken in hun waanzin tot de morgen komt…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

op een bijna lege dam in de stilste stilte ooit zichzelf niet sparend spiegelt ons de koning meer vernietigend nog die wie de haat zaait is het hulpeloos zwijgen van hen die wegkijken de willekeur van waanzin kunnen wij niet wissen met verborgen verdriet in voorbij kijkende woorden juist als eens gestolen vrijheid dat ons vraagt…

Zeewater bevloeit zich met hartstocht Liefde met waanzin En mijn aders met bloed…

Hij zoekt zijn grenzen bakert taal in met waanzin verstikt het gedicht…

Heb mijn leven geleefd Zoals het op mij is Overgekomen, meestentijds Met mijn ik, vaak genoeg Ook zonder, waarbij ik Voor mijzelf een grote Onbekende was, die misschien Wel in mij leefde, of daar buiten, Dat maakte ook niet uit - In de verhalen de ik of misschien Ook wel hij geschreven heeft, ik weet Het gewoon niet, in mijn leven…

de ketting aan het goud dat tot uw hartje is gesmolten wacht in het kasteel van eenzaamheid tot mijn knagende stembanden weer op zangzaad lopen en hun omarming u zachtjes in vrijheid kust, mijn doornroosje…

In alle vroegte er was geen hond die blafte de maan op een kier geen vogel ging te water om zich heen keek het kasteel…

Twijfel, troost, liefde en waanzin Denkflarden van hier naar daar Zie je wel, maar vind je niet Wat is wijs…

In liefdevolle herinnering verblijf ik op de drempel van waan en waanzin. Op de drempel ook van huis en heimwee.…

ik ben getroffen, verwond een kogel recht in mijn hart verwoesting bloedt mijn ogen pijnlijk gegil doodt mijn gehoor de waanzin van de oorlog beelden gewoon op de tv gewoon, zoem maar lekker in liefst in kleur, alles rood kinderen stuiptrekkend de waanzin van de oorlog een halve aarde verder hete zon schroeit lichamen de branding is…

Ik vul mijn handen met lege letters en wil het verleden schrijven met een hoofdletter. Onthuisd door stromende tranen van een kind wil ik mezelf gaan zoeken in een aanvaardend labyrint.…

Zacht blaas ik Over jouw lijf dat ik aanbid kijkend naar een lichtelijk bezweette grijns leg ik mijn vingers op jouw lippen je kunt nu niet meer terug het moment verschiet in geuren elke beweging prikkelt zinnen Dit is waanzin aldus mijn geest Heftiger als in mijn dromen Strelen mijn handen jouw lijnen Je doet mijn bloed ruisen Verre…

Wie flink opruimt in zijn hoofd die geeft ruimte aan handelen…

Een graaf met wel zeven kastelen Had zeer mooie slaven, ja vele Maar toen zijn vrouw zei: Ze zijn ook van mij Toen wou deze edele delen…

Mezelf verliezen in jou in een vlammenzee in een vlaag van dromen in waanzin in de realiteit voor ons komt er een tijd.…

Het was een mooie zondag, de koningin was thuis op kasteel Windsor, de paleiswachten waren op hun post en het park rond het kasteel was vol toeristen.…

Bij mij mogen zo honderd van hen in mijn kasteel hun tehuis vinden, al heb ik dat kasteel helaas niet, maar anderen wel en dat bedoel ik maar. Vele leegstaande kastelen kunnen prima van dienst zijn.…

Zin je op te peuzelen Uitgehongerd Lief lijf koesteren Haren verstrengeld Begeerte wordt waanzin Uitgehongerd.…

ik vertel je over dromen en wolkenstof hoe de wind geen woord verspilt enkel stilte draagt in groot vertrouwen hoe dit laatste mijn handen vouwt wijzend naar het lichte tij jij vraagt me dan waar de zee begint en voor ons uit ligt slechts de waarheid golven groot de horentjes in het zand…

Een slinkse kasteelheer uit Utrecht beroept zich op een middeleeuws recht. Vanop zijn toren schalt hij de horen en opent het penningen-gevecht…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

Alles wat ik nodig heb is het lege beeld, vel, en de hele wereld kan me gestolen worden.…

en te na we kastelen helaas iets te weinig…