Alle inzendingen over klooster jeugd

weer klooster ik mijn eigen strand de uitgestoken hand liep in een ander ritme voor ons draaft de hond die vagebondt met alles wat ze vindt ons laatstgeboren kind alleen de golven horen onze woorden verbittering die zucht zout hangt in de lucht we zijn de boulevard weer opgegaan daar braken onze dromen of het goed zal komen…

De straten dwalen door de stad Het plein uit mijn jeugd Een verzameling stenen Het huis uit mijn jeugd Gevallen onder slopershamer Mijn jeugd dwaalt door de stad en kijkt om zich heen Iets moet er nog zijn Een gevoel, een vriendje waar ik mee speelde Iets moet er nog zijn Een restje van de oorlog Een restje van mijn prille jeugd De…

Mijn jeugd was niet gelukkig maar is nu voorbij en ik heb lang gedacht ‘het ligt vast aan mij’ dat was een fout die ik niet meer maken zal want ik zál schrijven, praten en doen wat ik wil want al was mijn jeugd niet gelukkig ik ben het nu wel én dus niet langer stíl.…

Waar doorgaans op De konen van gezonde Boerenzonen een Rijpe appelglans Te vinden is, ben Ik die boerenzoon Die van kleins af aan Met angst en schuld En schaamte werd Opgevoed - allemaal Bedoeld om het leven Dat mij ongevraagd Gegeven was te doorstaan Altijd on the safe side Dan zou het waarachtig Wel gaan - tot dat het…

De teerste hartstocht, die 't genoegen Der stervelingen 't meest vergroot, Staat immer voor het nijpend wroegen Der redeloze kwelling bloot. Vrees, moeite en achterdocht bespringen, Met felle woede, 't minnend hart. Al vaak zijn kleine beuzelingen De bronnen van de grootste smart. Soms zwijgt de sprekendste bewustheid, Wanneer…

Toch vertrouw ik op de jeugd, Die gaan niet zomaar naar de haaien. Als ik mijn kinderen en kleinkinderen zie, is er toekomst. Dan is er weer veel tijd voor goede economie. Opa Rein Mulder…

in een kort getij een gebaar, zacht dat een verlangen suste, in een kleine omhelzing de herinnering herkent nog steeds de kracht 6) bij mijn thuis stond een bed dat was voor tussendoor niet altijd op dezelfde plek die bestendigheid ging teloor ik leefde in de wereld van daar en hier dus meestal tussenin onderweg naar mijn oude jeugd…

met of zonder groter word je van kind groei je puber was je tot adolescent en heet je op enig moment volwassen en dan opeens ervaar je groter groeien is vooral zoeken naar het nieuwe verkennen en ontdekken experimenteren ook vallen en opstaan grenzen verleggen nieuwe wegen inslaan eenmaal zo ver ben je er aan toe je tweede jeugd…

Jeugd maakt de toekomst Niemand wordt daar vrolijk van Wij kijken niet goed; Die jeugd zien we niet, die werkt en studeert, de toekomst maakt.…

Die jeugd van tegenwoordig, verzucht nu iedereen, op álle pubers is wel wat aan te merken, de jeugd van nu, wáár moet het heen, de vraag om aandacht... te jong om te werken... Diezelfde jeugd met overlast herrie en groepjes baldadigheid, moeten nét als ónze kinderen vroeger, óók hun energie kwijt.…

Zij moet dan wel het klooster in. ---------------------------------------- In Namen, bij de zusters der Clarissen Probeert Michelle, de ex van Marc Dutroux - En daaromheen is uiteraard gedoe - Een donkerzwart verleden uit te wissen. Melissa, Eefje, Julia en An….. Denk niet dat zoiets überhaupt nog kan.…

ik ga kloosteren brandschilder jou in alle ramen de ochtendzon geeft mij ons samen als ik de vroegte knokig kniel jij hebt mijn ziel en ik leef daar aanbid je zonneklaar in metten en de lauden hoor ik je stem in koren die uit mijn stilte zijn geboren zal ontwaken in de dagen dat ik je liefde weer zal kunnen dragen ik omgord…

Ze maakten al geen stennis geen herrie, geen leven Deze ingetogen vrouwen die de stilte van klooster en hof zoeken Ze staan nu slechts afgebeeld in zwart-wit fotoboeken Staan niet... op m'n boekenplank of in de boekenkast Zelfs op dit pad heb ik hen moeten missen: De nonnen nonnen met hun kappen gaan we wissen...?…

Hoe die eruit ziet wordt niet uitgelegd Kijk ik naar de jeugd van vandaag de dag Dan zie je verschillen van dag en nacht Dat heeft te maken met waarin je bent groot gebracht In mijn jeugd leek alles zo gewoon Alle dagen Hetzelfde patroon Toen was mijn jeugd opeens voorbij En begon een lange levensreis voor mij…

Ik zie ze achter hun houten toonbank staan, de vriendelijke winkeliers van vroeger. Ik zie mijn moeder in de Rijnlaan, lopend met haar trouwe, ouwe fiets, kwaliteitsbewust uit winkelen gaan. Van Albert hadden we nog nooit gehoord, want Piet de Gruyter was voor ons het einde. We genoten altijd van die zalige geur, van zijn versgemalen koffiebonen…

deze handen reikten en grepen het leven vast alleen de herinneringen aan jou zal blijven leven we hebben inmiddels geleerd om jou los te laten want van binnen weten wij, jij komt niet terug daarom zeg ik zacht, laat mijn handen maar zij geeft mij dan een zoen en droogt mijn tranen ik kijk verliefd en dankbaar in haar mooie ogen dan zegt zij,…

zij was oud en ver- de tafel tussen ons in- haar hart was zacht zeker niet te min ze gaf in stilte alles wat zij bracht doorheen het tikken van de pendule keek ik naar buiten aaide onderwijl het zachte tafeltapijt ik was aan mijzelf gewijd en keek daardoor te vroeg in weerspiegelende ruiten…

zó aanspreekt Dit is onze jeugd op zijn allerbest!…

De overste wil ruimslachtoffers sparen, Ze smokkelt kippen sluw van a naar b, Ze pakt ze in karton en sleept ze mee, Naar plekken zonder slacht en sloopgevaren. ‘Zit stil en rustig,’ schreeuwt Maria boos, ‘De Heer verbiedt het: pikken in mijn doos!’…

Daar is, in iedere zuster-cel, Bij 't ronken van de wekker-bel, Een vaag gerucht begonnen: 't Is 't mommel- momp'len van gebeden, De kloosterkerk wacht beneden, Heur stille, vroege nonnen. Ze komen van de donkere trap, In zwart habijt en witte kap, Een beetje voor de vieren; Daar hangt in menige vensterspleet Der gaanderijen, diep en…

Amos zingt verheugd de metten mee: taal uit stilte geboren hoorbaar nu in elke hoek en zijkapel. De tijd is rijp om zich te melden bij de abt maar dan verdonkeremaant de lector het hem bekende slot van het kapittel: “zij waren beiden naakt, de mens en zijn vrouw, en schaamden zich niet voor elkaar.” En in zijn oor komt hees…

Zelfs in Des Heren harem gaat het mis: Soeur Agnes sloeg Soeur Rosa’s neus in gruis, die trapte juist Soeur Flavia in ‘t kruis, men hoorde: “Hel !” en zelfs: “Verdoemenis !” Drie vrouwen vredig samen ? Een illusie ! Dat is van oudsher een recept voor ruzie.…

Nu even wel die rust een kleine cel een stoel en een bed de stilte die mij wakker en welterusten kust. Daar in de abdij denk ik nu even wel weten, vooral voelen. Straks opgeladen, opgetogen weer naar huis gaan met een gevoel wat ik allang wist maar daar weer steeds opnieuw zich voltrekt…

Twee schimmen in het schemerduister betreden wat eens resten van het klooster zijn geweest. De verse sneeuw reikt tot hun kuiten, hun sporen zeggen mij dat niemand voor hen uitgelopen heeft.…

Monte Oliveto Maggiore: een benedictijnenklooster kluizenarend op Gods voorhoofd bij Buonconvento. De abdij draagt een dichtgeweven zachtgroene pij van engelachtige cipressen en olijven. In heiligenschijn loop ik in een trance van gewijde krekelkoren de dreef af die leidt naar de abdij: zoetgevooisde bomen onderhouden de lommer kostbaar…

Het klooster is niet langer Wat bleef is de rust De ervaring van de voorbijganger De pieteit met het leven Komt hier tot staan Silence…

. als vrede iets met harmonie van doen heeft schuilt het geheim misschien wel hier terwijl een bleke maan op het water drijft een late vogel naar zijn rustplaats wiekt waar het boerenland zich in gewijde stilte hult en elk gerucht in het duister verstomt het riet een bewogen lied van vrede ruist de schepping hier…

ik kloosterde dacht vrij te zijn maar stilte kluistert alle woorden en ketent me aan eenzaamheid sandaalde in een koude pij door de kerkers van mijn geest kende heg noch steg ik was er nooit geweest heb me ontbloot de reiniging gedaan in ijskoud confronteren misschien word ik een beter mens eens moet ik het proberen…

ik was een wereldheer mijn kruin nog vol behaard nu ben ik broeder maar draag als enige geen baard verloor mezelf in starend volgen van de bogen die welfden tot het dak vlak bij des herens hoogte bidstoelde in de refter die te koud voor woorden was chambrette achter een gordijn dat alle privacy verloren gaf ijsde bij de koude kranenrij…

geen opzien baren maar ik vond jou mijn blauwe korenbloem nog niet gemaaid en koester je in opgaand groen hoor de woorden van de abt zacht de hel en hemel prijzen hij kon mij de wegen wijzen om met stilte om te gaan mijn eigen zonden te verslaan als straf balt hij wel eens de vuist mijn engel kijkt verschrikt en wil dan snel het klooster…