Alle inzendingen over knagen

Je hebt een kat voor de gezelligheid, maar ook om muizen grondig te verjagen, voordat ze het behang aan stukken knagen of zich tegoed doen aan ’t velourstapijt. Zo niet bij ons, beken ik tot mijn spijt.…

dan al die rukwinden en regenvlagen die ons brengen griep en winterplagen terwijl wij dromen van ’n zonneparadijs - hoe somber zijn die korte januaridagen met een hemel van eentonig grijs Ons humeur krijgt ‘t zwaar te dragen daarvan zijn vele depressies het bewijs de dode takken tonen ook hun grijns… ‘t gebrek aan zonlicht begint te knagen…

hoe heftig is vaak pijn ook ondraaglijk zelfs soms als een slapende vulkaan in het onderbewustzijn die bij tijd en wijle zich gaat roeren en haar verstikkende inhoud afvuurt naar het hart als vurige pijlen geladen met vragen en waaroms die onbeantwoord blijven maar wel aan het verstand gaan knagen pijn gaat soms gepaard met beelden…

wel duizend of meer jaren waren hem beloofd als hij maar zou slagen waar anderen hadden gefaald moest hij voldoening nemen met het leven als een sterveling het niet vinden van de zwarte tand zijn symbool van dood in leven hij kreunt al decadenlang terwijl het knagen langzaam duurt de tand des tijds wit verbleekt kent slecht haar eigen…

ik heb mijn laatste blad gegeven mijn armen reiken kaal en schriel zelfs in mijn wortels kroelt geen leven ik ben niet méér dan doods, steriel mijn iele twijgen zwiepen zwijgend gejaagd, door wervelwind gejut ik voel me machteloos, onteigend mijn rijke kruin werd weggerukt Pan heeft mijn stervensuur geslagen geen mistletoe komt mij nog knagen…

Verdriet het moet slijten je hoeft jezelf niets te verwijten emoties niet iedereen heeft ze in bedwang gevoelens ze komen in het gedrang het is ook moeilijk om het verlies te verwerken soms laat je het ook niet merken maar dan heb je weer van die dagen dat het weer aan je gaat knagen dan zit je weer te dromen en voel je de tranen weer komen…

Hij kon het niet – de lasten dragen, en wierp de ballast van zijn schouders, Nu voelt hij schuld diep in hem knagen, schuld bij zijn God en bij zijn ouders. Nu is hij niet feilloos meer – hij faalt. Hij schreeuwt en vloekt en tiert en kankert, maar hij heeft moeders schoot gehaald en ligt daar nu opnieuw verankerd.…

Waar gisterens en vandagen niet aan ons leven knagen Waar oud en nieuw niet bestaan en strakke lijven nooit vergaan Bloemen blijven geuren en Jurkjes niet verkleuren Aan de slag gij filosofen Voor mij is het de laatste strofe PS, levensles: Zei een steile Calvinist: "Je ontsnapt pas aan de dood na je laatste ademstoot zelden hemel…

bomen fluisteren hun bos kevers knagen bladeren leeg wat kale toppen krijgen van de wind een warme veeg de zomer vlijt zich neer op mos de bosrand langs voorbij de wei een bloeiende strook hei akkers met hun diepe voren balen hooi en resten koren het geelstro van de boerderij die zomer heb ik in mijn hand de geur gegrift in mijn…

hart om met jou hun wereld te kleuren breng ze wat stuifmeel en ga met je lippen hun stampers eens keuren ik zie in je ogen het speuren je lijfje vult zich alert met de meest verleidelijke geuren je spant met een zucht en klapwiekt je vrijheid in lucht je vliegt naar de zon hebt te lang gezeten op de heerlijke nektarbron door het knagen…

Wat Biesbosch-bevers blijkbaar niet beseffen: door al ‘t geknauw, geknabbel en geknaag stort elke boomstam steevast steil omlaag om hen, tenzij ze ’t treffen, hard te treffen. Wat opvalt bij wat neervalt is de zwaarte en daardoor hebben bevers platte staarten.…

In alle stilte van mijn dromen Ben jij eindelijk bij mij Ja, je bent voorgoed gekomen In jouw armen ben ik vrij Pijnlijk zijn de lange dagen De angst voor jouw afwezigheid De jaloezie blijft alsmaar knagen Bang dat jij je ooit bevrijdt Bang dat jij me wilt verlaten Blijf ik altijd in jouw buurt Ik hou je alsmaar in de gaten…

Gedachten die jagen en plichten die knagen, dat gaat maar door en door. Net of je je verstand verloor. Niet alles op een rij te krijgen, gedachten aan een ketting rijgen. Je kent geen ho of stop, de hele wereld op zijn kop. Achter jezelf aanrennen. Nooit genoeg kunnen en kennen. Streven naar het perfecte, dat geeft alleen defecten.…

De achtergrond: Het puin met de dolle honden, ze jagen hun staart na, knagen aan een mensenschedel. Smeltwater dat van de berg stort, zo woest. Maar stom is hij, woestijn en zeebodem. Hoe het begon? De vonken spatten uit een steen drijven de schade op, luid, luider geknetter. Een teder oog, een streling is voor de ander bestemd.…

Bedankt, jij zoemel-bloemelmans jij zachte boenwasbij wat kun jij - nuttig - smullen mijn tafel en mijn spullen kregen gans glans erbij Bedankt, jij suizel-pluizelbeer jij warme waskaarsbij wat kun jij - nuttig - knagen mijn nachten en mijn dagen kregen meer sfeer erbij Bedankt, jij gonzel-donzelpracht jij zoete honingbij wat kun jij…

Het einde van m’n bovengrondse dagen, een feestdag voor de wezens die gaan knagen. Resteren zullen knekels: lelieblank. En wee degenen die mij moeten dragen. Zij zullen niet beladen zijn met dank. De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen.…

je ogen zijn zo moe, je stem heeft zoveel geleden trage dagen verdrinken in pijn, het heden lijkt alleen maar schijn, de duisternis omhelst je heel broos, rusteloze beelden schreien meedogenloos tenger wordt de toekomst ze sluit je op in de nacht, de angst blijft aan je knagen…

het is allemaal te dichtbij ze knagen langzaam aan mijn handen handen op mijn heupen liefde in de lucht beseffen ze wel wat ze doen? zingen wil ik de spier is weg waarom op mijn zwakste punt?…

Zij zat voortdurend aan zichzelf te knagen tot enkel kraakbeen van haar overbleef. Er kwam een firma langs om haar te stutten, om lichaamsdeel na lichaamsdeel te restaureren tot zij weer sexy presentabel voor de wereld was.…

De reden daargelaten, blijven vragen -als rupsen- knagen aan mijn binnentuin. Wanneer begon het mij verdomd te dagen dat overwoekerd beeld verviel tot puin. Er chaos heerst wanneer de koorts in vlagen mijn lijf bestookt en brandt tot in de kruin. Ik weet niet hoe de angsten te verjagen. Zij kleuren mijn gemoed zo donkerbruin.…

Haar hele leven bleef het aan haar knagen Dat ze te weinig tijd had om te schrijven Ze moest ook arts en echtgenote blijven Een moeder en vriendin met lange dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep…

hartpijn of droefenis gaan dan knagen zelfs al hebben we onze dierbaren zo lief. de dood kijkt iedereen in de ogen, verschijnt plots vanuit een kerkgewelf. loop hem voorbij in wijde cirkelbogen, hou donkere visioenen niet voor jezelf. ooit moet iedereen wel eens sterven, maar dat is pas fase twee van 't leven.…

O, kindren, kindren, die nooit zult zijn Wat baat het eer en roem en glans te dragen, Als niets ons bijblijft, dan een droge dorst… Omdat de martelendste barenspijn Toch nooit zo wreed kan wezen als het knagen, Dat nooit uw mondje ik voelde aan mijn borst.…

Als je gevoel je dwars gaat zitten omdat je stiekem bent vreemd gegaan Wil je dat het liefst eerlijk opbiechten maar je moet hier even stil bij staan De reden dat je het wilt vertellen is dat het van binnen zo gaat knagen Je hoopt dus dat door het te delen jij de pijn beter kunt verdragen Je zal hem dan heel veel pijn doen maar jij wilt…

Zie de hongerige dagen Aan elkanders vruchten knagen, Woedend op hun eigen teelt. Ketens van veranderingen Slepen 't lot der stervelingen Door de ruwe levensbaan. 't Is met alles wat wij bouwen, Waar we op rusten of vertrouwen: Zo geworden, zo vergaan!…

Sprinkhanen knagen zich een lied tot de zon. Het veld ligt open naar de toekomstige oogst waar vele schoven aarden.…

was zij al verleerd wat haar toekwam aan te pakken haar belang niet af te zwakken grenzen aan te geven niet slechts voor anderen te leven gevoed met druk almaar rationeel en zacht te zijn onbemerkt en zonder eigen streven hield zij haar behoeften klein hoog wapperend de schijn van grote zelfverzekerdheid bleef er echter honger knagen…

Dus vechten we gestaag verder, wortelt het monster dieper in mijn lijf, ik kan het er voelen vreten, knagen, zelfs als ik een tijdje rookloos blijf. Toch zal ik de strijd zeker winnen van dit gemene beest, ’t is tenslotte slechts mijn eigen geest.…

nooit meer hemelsblauw zijn zonder jou geen warmte, geen verblijden zonder jou, voel ik mij in rouw worden mijn dagen donker als de nacht zonder vogelzang, zonder bloemenpracht Zonder jou geen lentedag, geen zomernacht zonder jou, voel ik mij in rouw moet ik dat zware kruis alleen nu dragen voel ik dat zielenleed, die hartenpijn zo knagen…

Ik heb een bundel aan hout opgeslagen vol met dode takken die elkaar verdringen goede en slechte jaren leesbaar in de ringen versplinterd door het amputerend knagen Herfst vergeten bladeren ritselen hun aderen mos was de stinkende zwammen weken voor vliegjes dansen het afgezaagde verleden door hangen in groepjes spinsels te vergaderen De…