Alle inzendingen over laarzen

Lotte is ziek Ik pak mijn rugzak mijn kompas en wat kleren doe mijn laarzen aan, een jas en ga de deur uit Op weg naar Lotte Alleen zijn met mezelf Zolang ik onderweg ben zal ze blijven leven zal ze niet doodgaan Ze gaat niet dood, het mag niet Ze gaat niet dood, ze gaat niet dood Nee, nee, nu nog niet Het is nog niet de tijd Ze mag…

Welke taal dan als het hart zijn maatslag mist men met laarzen aan slapen moet vogeltaal niet langer hoorbaar is? Wat nu als we de wereld groter maken de taal van het hart leren verstaan we zeggen: kom maar kom maar bij ons!…

verborgen licht in het middelpunt verscholen vlam gevat kaarsvet druipt dansend vanuit een eenzame nis diep in de muur houvast lief vergezicht ieder uur verlaten ligt de straat in tranen nacht huilt inscripties in houten tafel labyrint beschermt ons raadsel laarzen vies in dit atelier niet voor maar na het gevecht touche woord voor…

blauw een oranje gloed bij de horizon een vredig schilderij om eindeloos te kijken voor als het leven je pijn doet jij hebt je schets allang gemaakt je potloden liggen klaar ik zie donker en licht er mogen wolken zijn ‘k zou zo graag je eeuwig beschermen voor donker en kou elk naar bericht jij hebt je jas, je tas je laarzen…

paddenstoelen samen jij rood en overal gespikkeld wit en ik wat bruin met eekhoorngeel we lenten ondergronds zomeren in bovenkomen herfsten vochtig onze dromen we kleuren samen jij de dame ik de heer of andersom een enkele keer dat heksen dansen in een kring ze sluiten ons met maanlicht langzaam in dan draag ik rode laarzen…

we stoken een vuurtje smelten lood springen over een sloot we lachen, halen onze schouders op en legen onze laarzen de sloot, té breed we wringen onze sokken slaan ze droog op de stoep ik roep... Theoooo...... nu lees ik je naam op de steen, in zilver je was goud, broer !…

Mijn nacht is breekbaar als een kolibrievlinder vreemde stappen naast mijn bed laarzen groot als wolkenkrabbers 't bliksemt en knalt en ik sta weer op straat - klein - alleen Ik ren naar het slagveld om een gedicht te schrijven graaf geen kuil voor gevallen woorden ik laat de bomen stapelverliefd ruisen de bergen elkaar opnieuw…

In laarzen en jogging snelde ik naar buiten Een instinctieve drang, ik was niet te stuiten. Kruipend onder auto's, turend en slenterend door het park Angst of koude, neen, ik mijmerde...Noë's Ark. Uitgeput en jankend, sprong ik thuis maar effe binnen Daar lag ze, zalig dromend in de wasmand tussen het linnen.…

ik zou zo graag een echte schilder willen zijn met een oud en stoffig atelier hier en daar wat flessen wijn een paar gebroken glazen van een bacchanaal in eerdere dagen een flamboyant figuur met grote zware laarzen die pillen slikkend zijn kunstbroeders steeds doet verbazen de baret en zwarte cape die ik mij aanmeet suggereren…

Of hij alleen op de wereld was banjerde hij daar langs het strand geen last van kou en wind op zijn laarzen door het schuim dat kleine blonde noordzeekind Hij tekende zijn fantasie in lijnen klein en groot met een vinger van zijn hand of een schelp die hij vond in het gladde natte zand Soms zochten zijn ogen blauw tussen de mensen op…

Hij laadt het allerlaatste vuur hersenen willen stenen vreten schiet nog éénmaal op de muur ziet gezichten zonder geweten hij zoekt zijn allerlaatste doel wortels moeten uitgeroeid gesleten groeven krijgen smoel ondergronds wordt nog gesnoeid versleten laarzen raken geronnen bloed een kind speelt duveltje met verlos gebroken mannen dragen…

één issue per tissue mijn meester verstopt zich postbode doe je ronde: is mijn liefde bij u wel veilig hij kwam me weer verrassen die hofleverancier laarzen aan in bed, dát werk, mijn koninginnetje slaap je wel goed, fluisterde hij (hij die niet van cliché's hield!)…

bevrijden sloeg Geeft het slechts luchtsteun nu en felle branden Het wil geen rouwportretten meer aan wanden Verminkte mannen in zijn ziekenboeg Mensen voor immer geestelijk ontwricht Psychisch gewonden in zijn hospitaal Het nam uiteindelijk een wijs besluit Levensgevaarlijk is het woordje plicht Geen wereldburger is gemaakt van staal De laarzen…

De laarzen gaan hoog gepoetst op de plank naast de halflage bergschoenen. Rijpe bloedblaren barsten in het afvoerputje van het gebladderde spoelhok. De loonslaaf ploegt blootsvoets de tuin, spoelt de warme aarde van zich af. Hij zeult het smeulend goud de trap omhoog. Daar gaat hij zijn woning smeden.…

Moddersloot Geen gevaar Half ontbloot Water in je laarzen sopte Van tijd geen gewaar Nooit moe ’t landschap aan de rand Snoven het leven Jij en de rivier dreven Doake langs de waterkant Je jeugd waar naartoe Drijfhout brand Duden roken Je kop verbrand Eendenkroos in je haar Je Wereld zonder gevaar Koemist over ’t land no nintendo…

evenals de zee, die bulderend haar achtergrond verliet schuimspattend tussen laarzen viel witter langs de dam zich terugtrok om het water vrij te geven, dat verloren over keien liep het orgel ving aan loeide kracht naar alle windstreken, harder waar de zachte mijmering van enkelingen slechts nog zwakke tonen riep…

Eind februari ben ik nog aan ‘t tellen: Eén maand nog en dan is het leed geleden, dan kan ik me weer op mijn voorjaars kleden en zullen mij de laarzen niet meer knellen. Begin april, Narcissen staan te bloeien en om mijn huis hoor ik een sneeuwstorm loeien.…

Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit haar handen roerloos in haar schoot Het badwater wordt koud nu Billy loom heupwiegend de kamer binnendanst...…

door vreemde zielen van soldaten herstelt de eens gevreesde mastodont van letsel opgelopen aan het front hij schrijft opnieuw, bij maanlicht, zijn traktaten argwanend schuwt hij alle oogcontacten een oude geest, een nieuwe martelaar hij kent geen twijfel en hij vreest geen zwakte hij rust slechts twee minuten in het jaar nog even en de laarzen…

uw dood, een part van die uit het zicht geraakte SS- mythe Wat blijft, ouwetje, flarden broos film- journaal, waarop u de paradepas afdrukt in de asresten van boeken en bundels Maar kantel eens uw verchroomde ogen, en zie dat 'n eindeloze rij wagons, met de woordenschat van spoorloze schrijvers en dichters, bij uw lege laarzen…

de onbekende koning gaat voor de sprookjeshoeken vraagt ontroering, niet duidelijk omschreven verzameld tragedie van het ruwe slaat een hoofdstuk over willekeurige voorwerpen verstopt de digitale grauwe wereld ontvlucht, laarzen maken geen reus, het glazen muiltje geen ware slimme dame zij die het antwoord gevonden hadden willen niet…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

Onder mijn laarzen ligt Hollands weiland altijd vlak en groen met koeien die het nog veel vlakker grazen of traag en treurig hun behoefte doen. Later bij het ontbijt krijg ik een visioen: het melkpak draagt van Willy Vandersteen Suske en Wiske zó vrolijk dat ik daarheen wil, de school moet het nu maar eens zónder mij doen.…

huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in onze droom ik zal mijn laarzen…

ik draag je nog in een ver verleden dat steeds verder steeds verder en dieper in mij verdwijnt soms hoor ik je nog lachen zingen en uitbundig praten maar wie hoort wie ziet in mij het verleden dat ik draag tussen je ouders in 't was nauwelijks licht tot ik slechts nog de laarzen zag van soldaten....…

De nacht geeft de dag een afscheidskus, de vrouwen slingeren hun laarzen om de mannen. De daken en de bedden kraken en deinen onder het gewicht van de volle maan. Het is bal in het dal en de fonteinen op de pleinen van Sevilla spuiten borrelende stromen van plezier.…

Uit het verleden sluipt een zin, gecamoufleerd, de laarzen op de straat zoeken hun weg in broze jaren. Geweld is zachtzinnig, de jonge man kijkt naar de oude man tot die zijn krant tot vleugels vouwt en wegvliegt zonder groeten.…

ik de stilte achter dijk zo vast de klei en slijk zo dicht hier achter geen mens voorbij, alleen de stem uit 't boek dat 'k las mijn eigen stem en foto's van bollenvelden hier vlakbij ik apte ze naar hem en toen ik iets terug, toen aarde 't wad in mij, 'k leek vastgeklonken, museumschuur, waar bedstee kooktoestel en klompen, de laarzen…

het dreigen van wolken de grom van het dier de Duitsers kwamen als een beest uit een kooi ze zongen zo mooi ze rolden hun oorlog over dorpen en dijken waar kinderen speelden klein en dun luisterend naar de stap van lederen laarzen met hun donkere ogen hun donkere haren ze zullen niet spreken ze kenden geen namen en de dagen…

Huis aan de vaart waar ingekwarteerde vijand laarzen draagt - maar banger was ik voor de kleur van kikkers in de kleur van plompeblad en kleine pad, die in zijn bruine pak over voeten schoot: hun kloppende kelen en die van mij. Daarbuiten groeiden rozen en Russen knielden wiedend in het aardbeibed.…