Alle inzendingen over laatste levensmoment

In de zaal kijkt iedereen naar je foto een kiek waar je minzaam op stond Toen was alles nog heel normaal was je tevens nog kerngezond De laatste rit die we samen maken jij liggend en wij rechtop daarvan is echt een ding zeker jij, jij staat nooit meer op.…

zij stond alleen en achteraan door de duistere wereld verworpen en helemaal vooraan op de eerste rij geplaatst door Hem die is en was en terug komt op de wolken…

Een boom in het gras door jou gekozen om het laatste wat was gebleven van wie je lief was aan het universum terug te geven door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as. Vandaag jij - dezelfde boom - hezelfde gras het laatste van wat je was door de wind te worden meegenomen als een phoenix verrezen uit de as.…

het laatste beetje is nu op veel had ik te verduren het kaarsje is nu opgebrand gedoofd zijn alle vuren voor mij, die het aangaat, is het niet erg ik heb genoeg geleden voor hen die ik achterlaat vaarwel en wees tevreden…

dit wordt het laatste nu schrijf ik niet meer niet dat ik het ooit kon maar ik probeerde het wel waar jij me nu plaatste daar val ik neer nooit meer die zon die schijnt op m'n vel woorden moeten zwijgen ik wil ze uit m'n hoofd ik negeer nu hun bestaan ze zijn hun funktie kwijt de allerlaatste twijgen van hun veerkracht beroofd…

Laatst was ik nog een keer in Scheveningen, Verzonken in mijn jeugdherinneringen, Totdat ik dacht: dit hierzijn is een waan; Begin en eind zijn eendre wisselingen Die geen spoor achterlaten... Ze bestaan Alleen in de verbeelding en vergaan.…

Wat denkt u, heeft de paus tot slot gewild Een voorbeeld voor ons allemaal te geven En deed hij daarom afstand na zijn leven Van nieren, lever, ogen, hart en milt? Kortom, vermaakte hij per codicil Ons elk orgaan - behalve dan de ziel?…

een kussen gedrenkt in tranen geurend naar verfrissend vocht dat als een vleugje adem een weg naar haar geheugen zocht…

Wij komen deze winter zout te kort. En mocht het zijn dat ik straks op de weg Als automobilist het loodje leg, Dan wil ik niet dat ik begraven word, Maar gecremeerd en, als het nog niet dooit, Vervolgens op de snelweg uitgestrooid.…

Kom liefste, dans met mij de tango van weleer nu de bandoneon weerklinkt weemoedig maar hartstochtelijk de tonen zingt van ons gevoel toe, leidt me weer dicht in je armen naar dat ritme nog één keer voor de muziek zwijgt en jouw schaduwbeeld vertraagt vervaagt verdwijnt…

bij de wolken die laat zijn kan je rollen door het gras laat even vallen het boek dat je las was nog lang niet af eerst even wassen boenen voelen is alles even gaaf als die raaf die wacht op je sieraad die valt door de snavel weggepikt voordat het valt op het eeuwenoude zand alles wat glimt schijnt en blinkt tot de zon alweer ondergaat…

Een wolk schoof voor de maan, en de verlorene gleed tevoorschijn tot aan de tafel bij het bed. Ik twijfelde: ziet zij mij, of lijdt zij nog maar het bestaan van blinde mijmerij om alles wat is vergaan? Toen de maan weer inscheen was zij er niet meer. Wij zijn al zo lang alleen, al sinds jaren her. ---------------------------- uit…

Het laatste licht. De grond. Het leven het leven. De dood.…

woorden als de nacht van ons weerklinken tot de avond de schemer verliest de nacht het donker verlaat de morgen het licht ontwaakt tot de tijd woorden als de nacht van ons vergeet…

Afgepeld heb ik Mezelf - laag Voor laag ontdaan Van elke schil Van degene die Ik was Van al mijn Ikken bij elkaar Ben ik nu aan Mijn laatste ik Toegekomen Het ik dat alleen Nog van de hemel Wil dromen…

Geen nieuws zo groot, geschreven door de pers Of altijd ging het wel in een sonnet Het kwam in twee jaar tijd niet voor dat het niet reduceerbaar was tot zo’n klein vers Ik hou het (denk aan Heintje) voor gezien En mam, geef je me nu ook weer een tien?…

Het subtiele verschil tussen een pijnstiller en een pijnkiller is dosis en laatste wil…

Aan mijn bed geen 3 wijzen, geen goud, geen mirre, geen wierook geen vader, geen zoon, geen heilige geest, geen moeder Maria vol van genade M'n vrouw wil ik, m'n feeks, m'n heks met krachtige verwensingen. Vloeken zal ze, dichten en zingen over een man met twee katten en een jonge hond…

nog een laatste zeggen de mannen in de kroeg en ergens willen ze graag ruilen met een man die een vrouw heeft die zegt dat het genoeg is geweest maar als ze dat zegt heeft zij hem al verlaten hij was te laat en staat nu eenzaam naar een liedje te luisteren dat aankondigt dat de kroeg sluit buiten is het volle maan…

Er komt, zo heeft het klootjesvolk vernomen Van Rutte en zijn derde kabinet, Een einde aan de referendumwet, Waarmee hij moeilijkheden wil voorkomen. Akkoord, maar schrijf inzake dat besluit, Nog wel een bindend referendum uit.…

Om al het aardse lijden te vermijden, Sloot ik me liever van de wereld af, Met geitemelk, wat sla en wijnkaraf, Verbeidde ik bedaard het eind der tijden. Er kwam al snel een einde aan mijn nood, Want onverwijld verveelde ik me dood.…

Voor het laatst kom ik je groeten op dit vroege morgenuur er is niet eens een vermoeden, geen tijd meer of geen duur. Alleen een stil en stom gelaten zijn veel stiller nog dan slapen een bleke straal van zonneschijn een gouden streep over het witte laken.…

op de stenen weg langs witte berken horen we een marche funèbre in de verte van het licht naar de verste duisternis op handen gedragen op de maatslag van de tijd een buizerd hangt in gebed de wind waait onze wangen kil voor het laatst het laatst kwam jij voorbij…

Lente lacht in onze dalen! ’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid. Vreugde, liefde, trooste, zegen Brengt zij in haar bloemkorf mee, Al haar vrienden aêmt zij tegen…

Arm moedertje is zo allenig, Arm moedertje is zo bedroefd, De Vader, Die zij dankte, Heeft haar zo zwaar beproefd. Zij staart in ’t verlatene wiegje, Op ’t speelgoed nog zwervend in ’t rond; Daar ligt zijn popje; zij kust het Met bleekbestorven mond. Haar armen zijn ledig, zo ledig! Weg, al haar levenslust! Haar huis is…

Geef mij de moed om onrecht te onderkennen, Ook waar 't door eeuwen van gebruik gewettigd wordt, De vaste wil aan onrecht nooit te wennen, Ook waar de macht, het weg te nemen, schort. Doch zo ik spreek, het zij geen laf opstandig klagen, En waar ik zwijg, 't zij nooit, verwonnen door de tijd, Indien ik licht mijn leed en dat van…

Gegrauwdoekt is de grond der kimme en, allenthenen, vol damp en duisternis; de bomen, half verdwenen half zichtbaar, hebben, daar ze stille staan en stom, van wolkenweefsel elk een grauwe tabbaard om. ‘t Hoogmorgent en, zo ‘t schijnt, ‘t en wilt geen dag meer dagen: daar moet iets ongesteld of los zijn aan de wagen der zonnehengsten, dat…

Lente lacht in onze dalen! ’k Durf niet treden in mijn hof, Vol van geuren, kleuren, stralen, Zonder liedeke van lof. Met de takken, met de knoppen, Lopen al de meisjes uit, En de jonge boezems kloppen Voor de milde Lentebruid. Vreugde, liefde, trooste, zegen Brengt zij in haar bloemkorf mee, Al haar vrienden aêmt zij tegen…

Het knaapje sluimert! maar de moeder aan zijn sponde Bespiedt de onvaste rust van ’t krank en lijdend kind; Ach, hoe dat hoofdje gloeit! ’t Is alles stil in ’t ronde, Doch in heur ziele niet, die vreest, zoveel zij mint. O God, waar hier op aard wel ’t innigst wordt gestreden?.... Aan ’t kinderziekbed, Heer! Daar buigt ook ’t twijflend…

Als november is gekomen En de regentijd breekt aan, Als de bomen in de laan, - Ach, de bladerloze bomen! - Om de glorie, hun ontnomen, In de mist te schreien staan, Als november is gekomen, En de takken traan op traan Op de vochte grond doen stromen, Waar de bladerkens vergaan Na hun goude' oktoberdromen En hun korte vrijheidswaan -…