Netgedichten

netgedicht (nr. 59.976):

De laatste rit

Daar lig je dan, de deksel sluit voorgoed
zien zullen we je niet meer.
In de wagen volgen we de stoet
voor de allerlaatste keer.

In de zaal kijkt iedereen naar je foto
een kiek waar je minzaam op stond
Toen was alles nog heel normaal
was je tevens nog kerngezond

De laatste rit die we samen maken
jij liggend en wij rechtop
daarvan is echt een ding zeker
jij, jij staat nooit meer op.

Gedaan is het met de grapjes
over is het met de lol
wat blijft zijn de herinneringen
Nu al schiet mijn gemoed zo vol.

Wetend dat we je achter moeten laten
laten zakken in de donkere grond
mijn hart begint overuren te maken
oh ik wou dat je naast me stond.

Dan is het zover, het praten is voorbij
mensen staan op lopend naar de uitgang
iedereen in een lange rij
dan wetend, niet jij, maar IK ben bang.

Angst snoert mijn keel bijkans dicht
terwijl we naar jouw plekje lopen
maar ineens: is daar die straal zonlicht
en ik besef: bestaan kun je niet kopen!

Je lijf mag dan niet meer mij me zijn
maar JIJ zult NOOIT zonder mij zijn.
Al krijg ik geen nachtkus meer van jou
weet: dat ik, dood- of niet nog:

Altijd van alleen jou maar hou
Dag liefste