Alle inzendingen over laden?

zie denk ik aan porselein Pateelwerk uit Montreuil en rode wijn Aan hoe ik haast de aarde was ontstegen Aan alles wat ik altijd heb verzwegen Om maar zacht en geliefd te kunnen zijn Een brandend kaarsje of wat zonneschijn Een mens die roze parels heeft geregen Mijn snoer met zwarte kralen droeg ik nooit Dat lag diep weggeborgen in een lade…

' vraag jij bedeesd maar met overtuiging dat hij komen zal; desnoods om slechts je vale karkas op te laden. 's Avonds in een najaarsstorm hoor je het fluiten in aantocht en, terwijl je naar de rand loopt, het dampende stampen der wielen. Ooit dacht ik dat je was ingestapt, meegevoerd in die verlossende mist.…

Een kast, waarvan ik in de laden wat blanco vellen heb geborgen, papieren voor de dorst. Zij zullen met mij begraven worden, mishandeld en mijn slaven worden en adders aan mijn borst. Maar goed.…

strak dreunen slagen van de hardhouten tijd het donkert boven de toren waar weerlicht zich spreidt het bronzen getingel van carillon en klok komt vrijwel niet aan bod waar uren splitsen met veel kabaal als zij na laden onverwacht aarden dit grote magisch realistische doek doet het goed in de kunst waar de kippenvelfactor…

Ik stelde voor 'n avondje "vleugels maken" leek me wel wat voor dichters eerst nog gevleugelde woorden opgezocht in de van Dale daarna papier,bamboe en bisonkit uit m'n lade lekker frobelen 't laat zich raden maar 'n ruzie en 'n twist 'n vuistslag hier, 'n muilpeer daar Snel ging ik op eigen vleug'len was voor ik…

Nadat de zieke man, zowat vier jaren door, door iedereen was verwend geweest, door iedereen zacht behandeld en zacht was aangesproken, en gewassen en in bed gelegd, gekrabd, in bed gelegd, geraden, gestreeld, gelaxeerd, in bed gelegd, en iedereens zachte wil, vier jaren, tot eigen heil had ondergaan - daar sloot hij opééns zijn kasten, laden…

ik zag de honger in hun ogen het terloopse bewegen van gespreide vingers en hand in hun jacht naar energie voelde de spanning laveren in het golven van mensen als accu in snel laden en afname van potentiaal vaak hadden mensen hun maatregelen genomen verminderden expressiviteit en bewegen zonder openlijke extravagantie…

Hoe leegte je hart kan vullen heb ik nooit eerder geweten Heel veel moeite heb ik gedaan om je eindelijk te vergeten Mijn ogen gevuld met tranen als ik naar je foto's kijk Die verstopt lagen in een lade die ik,normaal gesproken,ontwijk Een zware brok in mijn keel als gedachten aan jou het winnen Ik wil je zo graag terug maar weet niet…

Topless staat zij daar Haar borsten lelieblank Lippen nat en gekruld Taille breekbaar rank Lange benen gebruind Tepels als rozenknopjes Ze rommelt in haar lade Tussen de talloze topjes Haar billen trillen zacht Glad glinsterende huid Met elegantie en allure Trekt ze haar string uit Gevonden wat zij zocht Trekt ze aan haar sigaret…

met ogen dicht maak ik mijn wereld uit geluid boven alles uit vliegt langzaam dalend de techniek naar thuis zacht zoevende motoren passeren vrij dichtbij in een onafgebroken rij een verdwaalde meeuw doorbreekt het kwetterend vogelkoor met valse schreeuw dat even rust na een claxon met wat decibels teveel bij laad en los kreunen…

in alle rust en kalmte raken stralen hier de aarde bevrucht alles door de warmte om een mooie dag te maken dieren en vogels gaan naar buiten wolken drijven over die de blauwe lucht deed sluiten een felle bol zweeft hoger velden worden zichtbaar door knijpende ogen heen een nieuwe ochtend is daar laad alles op, neemt alles mee het…

De ochtend ontspringt Een nieuwe dag begint Hoe zal die gaan verlopen De hond die springt Die wil snel beginnen Met vooral hard te lopen De baas die zingt Een heel mooi lied Van liefde en van hopen De hond, baas z’n kind Is al een grote jongen Die de baas eruit zal lopen De paden op de laden in, klinkt Baasjes heldere tenorstem…

het beeld gaat finaal op zwart de mond verstart de ogen staren naar het overlijdensbericht dat ongewenste zekerheid verschaft: R. is dood het geheugen trekt zijn laden open herinneringen buitelen over elkaar voetbal verdringt de vakbond het symposium de partijraad: R. is dood in elkaar gezakt bij het biljart dat decennia eerder bij…

Ze opent nu een lade daarin heel veel vals geld Hij zal het niet herkennen 't is allemaal geteld... Ze doet het geld in zakken terwijl drukt zij alarm ze hadden hem zo te pakken toen was 'ie weer straatarm...…

zou mijn monoloog van een glim- worm willen houden voor jou je als een zonnebank vol energie laden en de aanmaak van vitamine D bevorderen tot je humeur opnieuw straalt als een pasgeboren zon met jou is het leven te verdragen zonder jou verlang ik je te zien en och ik ben er ook niet knapper op geworden, de winter knaagt aan mijn merg,…

aarzelend gaan je laden door de nacht je kast gaapt beurtelings met al zijn deuren je koude spiegel twijfelt aan de kleuren die ’t opengaand gordijn niet had verwacht ze wekken met hun ruziënd gefluister mijn aandacht voor jouw zijdezachte rug terwijl jij in mijn ogen veel te vlug je aankleedt in het grijze halfduister mijn adem daalt bevangen…

Maar de lade die blijft dicht. Ooit was een plekje op de bank, Daar waar het behoorde. Wachtend op jouw lijf, Zich warmend aan het dons. Het lag alleen alweer een tijdje Slordig ongebruikt te zijn. Daar midden in mijn kamer. Onverdraaglijk in het zicht. Dus ligt het nu verscholen. In het duister van mijn kast.…

Op figuurlijk brede schouders, laad ik pijn, om nieuwe ideeën te geleiden. Ik maak me los van alles dat vast zat: in mijzelf, àls in de woelige werelden... Alle 'normale' woorden en menselijke gebaren konden mij als dichteres niet bedaren!…

zij streng en veel gerichter of ik wellicht ook écht werk had gedaan met onverbloemde trots zei ik spontaan: ik ben ook filosoof en vredestichter ze zuchtte en ze zweeg een hele poos maar pakte toen wat voorbedrukte bladen gegaap liet mijn gedachten simpel raden: het is al laat, straks wordt de barman boos ze stopte de papieren in een lade…

vloeit alle kanten op van gevoel afstand houden scheelt wel een boel want raak me aan er springt een snaar recent werd ik op een haar na betreurd een wentelteef per rollator reed me aan zag mijn fragiele wezen heel niet staan in de super en ze is niet eens bekeurd zonder blik of kik kruiste ze alle paden groot alarm terwijl ze echt niets laadde…

Uit een vergezicht laden wolken hun gewicht in waterkruiken. Golven schuim vergruisd als wolven achter schapen, slapen onbevreesd. Beeldspraak van zwijgen, meeuwen bestijgen winden, als pioenrozen. Golven dringen aan, miljoen druppels in de oceaan, verdelen water.…

Of iemand echt gelooft dat kan geen mens duiden en wat ze duiden bij overlijden is vooral de buitenkant van de gestorvene Hij, zij was een heel gelovig mens een Christen, Cristin, heel erg christelijk Hij, zij wandelde met Christus Hij, zij leefde voor God, voor God alleen Maar dan gaan de kasten open en de laden met boekjes van plezier…

de limo / uit leem geformeerd het hagelde twin towers osama bin laden pim en palestijnen dolfijntjes op het strand en steeds die verbazing: amos op schier!…

Vergeten schaduwen in een lade, Voel maar, koel als tafelzijde, Sommige zo fijn als spinrag. Je moet ze weer netjes opvouwen, Zorgen dat ze niet scheuren, En ze beschermen tegen het licht. ---------------------------------------------------- Uit: 'Dierentalen en andere gedichten', 2003.…

hysterisch circus massaal in in elkanders armen snikfestijn geforceerde stilte voor slechts één minuut de beloning jubelt men zichzelve toe juichfestijn 'staatsbegrafenis' toespraken uit cliché's daverend applaus emoshow, egoshow oreerfestijn trekken van alle laden uit de sentimentenkast * ik denk aan pijn in…

liefdesproblemen Die snel en adequaat een oplossing bracht Ik zou er gelijk een abonnement op nemen Een belletje naar de alarmlijn was genoeg De schade groot maar de hulp snel nabij Een paar handelingen door een deskundige Voor je het wist was je hart weer pijnvrij Ach was er maar een soort wegenwacht Die je gebroken hart met een accu kon laden…

door zeegroen gedragen inkt waarin het zijn ontveld ontstemd los van lijf geraakt is wat kan haar hand nog weren als alle spieren bloot zijn in de naaktste aarzeling met zeven laden in haar been sleept zij het onbewuste voort als hout dat houdt zolang het vragen duurt de achtste in haar borst tepels als ogen zo is zij haar eigen…

Mozes op de berg hief de stenen tafelen hóóg boven z'n hoofd, laadde ze op met z'n woede en smeet ze verpletterend naar beneden. De massa ontweek behendig de tien geboden; de politie haalde Moos van het dak; de loodgieter zette nog diezelfde dag twee nieuwe dakpannen.…

Zij spreekt de kasten dierbaar aan of zij hun sleutel goed bewaren en van elke lade het geheim dat zij ooit dierbaar samen waren. Zij boent haar angst voor slechte tijden met het bergkristal en zilver op, en veegt de vloer aan met de twijfel dat wie eenmaal liefheeft meermaals achterblijft.…

Grijze laden houden beschermelingen, ogen streng als de waakzame generaal. Op oud, sierlijk beschreven of jong papier sluimert Nassaustads woelig verleden, schenkt echter dikwijls kortstondig vertier. Het doen van gisteren, eeuwen geleden, zorgvuldig behoed, steeds wachtend alhier, springt heftig door de lezer van heden.…