Alle inzendingen over leed OR nagedachtenis

ogen wankelen richting ingang waar hij luidruchtig binnenlalt hand op het hart staat daar de bard het leed zal onverdraaglijk zijn haar haren hemelblauw zegt hij de wimpers fris en groen, wenkbrauwen geepileerd en oksels onverveerd geschoren heel de kroeg spitst nu de oren maar ik ben bang, zijn adem stokt dat zij wanneer het even waait…

Gebroken mens Gedroogde traan Jouw wereld weent Je wens vergaan Getergde hart Verstilde snik Jouw heden huilt Je smart verstikt Dolende geest verloren vond Jouw leven lijdt Het meest gewond…

O, dat is leed, Waaraan 'k niet denken durf. God helpe mij!…

In diepe nis van donker lover staat bloedige zomer met zijn licht gelaat, gelijk in diepe zieleduisternis een brandend leed lichtend geborgen is. Een brandend leed zal deze zomer zijn, in 't hart der mensheid een verholen pijn, een alsemdronk zijn vroege-morgendauw en al zijn lommer als een floers van rouw.…

Als een verwelkte roos die dood bloeit het hoofd treurig op gebogen steel, vind ik nergens vocht om mij te sterken… laat mij maar drogen.…

zij begreep maar niet waarom die tent bleef vallen op de grond hij lachte en zei : " dat zijn geen haringen voor de tent maar in je mond " *…

eigen angst Gekronkelde gedachten Die realiteit verkrachten Wie voelt zich gekeeld Zwart in eigen spiegelbeeld Gebroken verwarde ziel Verwaarloosd zwak fragiel Wie gaat door diepe dalen Blinde angst om te falen Weggezakt in het duister Enkel nog triest gefluister Wie leeft in ware wanen Vlucht in schaduwtranen Gevangen in psychisch leed…

losgelaten leed ontwatert het tranendal een weldaad welt op…

Dan val ik stil en vraag me af als mij zoiets zou overkomen, als iemand mij wordt afgenomen, of ik nog rechtop sta aan 't graf, of dat ik, uitgelepeld door het leed, nog minder ben dan oorlogsschroot, een kreet over het graf, de dood, zoals zij op de televisie deed.…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

och, mocht u mij toch horen liever werd ik niet geboren om te groeien naar de dood toe, bespaart u mij het kruis van de weg naar avondrood laat mij in de moederschoot…

In een hoge berk dicht bij de bosrand zingt een zwarte vogel zijn zoveelste lied voor die ene luisteraar op wie hij wacht maar helaas zij is reeds lang gevlogen met haar vriendje op de eerste vogeltrek in het havendorp vlakbij de boszoom wacht een vrouw nog op haar zeeman een kanarie op zijn favoriete luisteraar hij zou de orkaan hebben doorstaan…

Ook dit leed gaat voorbij, houd vol! Ja ook dit leed, je moet eraan wennen, Je moet eraan wennen, heb geduld, houd vol! Het leven gaat niet altijd zoals je wilt, wen eraan, denk positief, al is het moeilijk voor je om vol te houden, al is het moeilijk!..…

Kon ik met eigen handen, gij, die 'k toch nimmer vergeet, u wurgen en werpen in 't water, mijn leed, mijn knagend Leed.…

De vlaggenmast, dat was haar vaste stekje. Ze zat parmantig boven op de kloot en koerde menig muzikale noot als ster-soliste op dat hoge plekje. Ik honoreerde haar met stukjes brood, die strooide ik dan net achter het hekje. Daar vulde ze na elk concert haar bekje waarvan ze zo te zien intens genoot. Vanmorgen, lieve god, ik schrok me dood…

die voedzame leegte overwint alles niemand om te benijden geen leven om jaloers op te zijn de dood voor iedereen hetzelfde uit haar emoties groeien dromen een gebeuren in verandering omdat anders alles hetzelfde blijft met het gewicht van de wereld op haar ranke schouders een bed om in te slapen een maaltijd voor het vermoeide leed…

eer Gij te sterven vraagt, Dat doden God géén ere kunnen geven, Maar slechts wie 't Lijden voor den Eeuw'ge draagt, Die líever U moet zijn dan Dood of Leven, Daar er een God is, die zelf Lijder heet En heerlijk Heil zal maken uit Uw Leed.…

In kleine passen, gezicht naar de grond Langzaam in leed voort langs vele graven Een tocht die slechts oproept vele vragen Verzet en verraad sloten geenszins bond Verlinken en juist vechten voor vrijheid Bron van ellende dood, wereld bevrijd…

aan het einde van het pad weten we dat door elk van ons de heuvel moet worden beklommen die Hij destijds al heeft overwonnen hoop maar dat het waar is dat Hij toen in die oude dagen alvast veel pijn voor ons op zijn schouders heeft weggedragen dat al de pijnen die hij op Golgotha leed - hij ter verlichting van de onze deed…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

altijd stil in mijn kast én veilig het werd ook nooit dag of vlammend rood; het geschreeuw verdween samen met de stemmen van voortbewegende ramen die wolken droegen, ver weg van mijn witte lelie dromen en het maagdenvlies dat zich verborgen hield onder de gescheurde kousjes en jurkjes van mijn pop klaverblaadjes, ter nagedachtenis…

Bedankt voor je gedichten, Marcel, die je met ons deelde je had voor deze site een originele invalshoek het instrument der taal waar jij je liederen op speelde verbond je levenslust met diepgang; 'k hield van je gezoek Zoals je het mysterie van de mens op deze aarde te vinden in 'Arcanum', verzen over de Taro, in dichtvorm wist te schatten…

Spreek over dit leed niet, geef het geen naam. Hoe zou het leven in de helle glans Van uwer ziele goedheid?…

Het jaagpad op te paard dat struikelt over een helleveeg van steen en raken te water Zo droomde ik oude tijden na weigeren van een tweede bord havermoutpap 'Kom jongen', zei mijn moeder, 'kom, morgen gaat het beter'. Vandaag is morgen en ik zie helder dat de wereld omvalt Had ik nu maar dat tweede bord havermoutpad leeggegeten…

soms lopen de ogen over van wat het hart verzwijgt neem nu een grote liefde een van twee verdwijnt wordt ziek, gaat dood de ander breekt, vraagt waarom ik, waarom jij kan het maar niet vatten alsof de bekende stem er opeens weer is een gestalte in de deur soms blijft wat samen is gedaan en groeit als na een…

men heelt er bloemkooloor of voetbalknie versleten voeten, blafhoest, eksterogen verstuikte enkels, tennisellebogen verlatingsangst, eczeem of difterie de zwaarste ajaksitis, allergie vermoeide borsten na langdurig zogen een aangetast -de drank hè- denkvermogen een gonorroe, moderne poëzie de bof, de plankenkoorts, de rode hond men weet…

de buurvrouw hangt haar was op tien witte tenten op één rij blij dat het haar waslijn is 't vrije uitzicht was van mij *…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

De duivel was ziek en goed van streek Een mens die min of meer op hem zelf leek Een lustmoordenaar eens door hem ingehuurd Had hij onachtzaam ontzien en teruggestuurd Dus was hij nu dusdanig bedroefd overstuur Zodat hij zich jankend wentelde in hellevuur Brulde kotsend naar beneden laat onschuldig lijden Stuurde satanische demonen welke op…

Mijn bril vergroot de tranen van de moeder op het scherm die gilt en kermt en jammert om haar kind waarvan ze onder rokend puin alleen de hand, waarin een potlood, vindt Ik zet mijn bril af voor zulk wreed ondeelbaar leed Tranen zullen haar niet baten Ik heb ze desondanks gelaten…