Alle inzendingen over leven OR cultuur OR verval

laat de oude bomen mij opnieuw verleden geven als ruïnes die nog huiveren in verlaten land oude schuren armoe spreken in de stille dorpen, harken aan de kant oude handen met hun vouwen dunne haren grauwig grijs boven de versleten ruggen verdroogde huid in vochtig huis laat dit alles overstemmen wat perfectie heet, het niet meer…

jouw vijver is een modderpoel vissen kijken dood in je ogen aan de rand vangt nog net een straatgebonden kat de schellen van een kikkerwicht uit het blauw beneveld nat…

Ze ziet het ongelovig aan Ze komen uit donkere stegen Helaas kan zij zich niet bewegen Ze zou fel alarm willen slaan Ze kunnen haar taal niet verstaan De kruisridder greep ooit de degen Streed tegen Alláh, nee veel zegen Bracht dat niet Bijbel versus Koran Uit roosvensters stromen de tranen Het lichaam toch heilige tempel Werd smerig…

In een bad als een gemankeerde baarmoeder kijk ik terug en reminisceer, het gedaas, de grijperige maanden, de hele winter of discontent. Er was het meisje met de rode laarzen de neuzen waren versleten maar de maantjes van haar vingers waren gaaf En later zat ik aan haar bed en lepelde vermoeide wijsheden binnen.. een frêle bosnimf op ziekenhuiswit…

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

het houdt van verval, het trage ontbinden, de graduele neergang van orde tot aarde, water en slijm, het kleven van woorden aan handen ontdaan van hun grip, vuur dat vreet aan molm, gebinte van kerken, donker gewemel diep in een crypte, barsten, glasbreuk, stofwalmen, krakende vloeren, steenslag, roest, gelig vet in de kromme hoek van het blad…

De oude schilderingen verwonderen ons nog steeds in de huidige tijd langzaamaan worden we van geheimen bevrijd Geschapen vanuit de geest in de ongereptheid van de natuur maakten de mensen van toen hun reis creëerden wonderschone cultuur De god van vroeger heeft ons veel moois gegeven inspiratie voor verder leven is er iets…

al zou ik willen mijmeren dan nog zou mijn tongbeen zich vergruizen en me verstikken daar de wereld niet meer ademt, zelfs niet meer ontplooit en haar blaas leegt in mijn hand ik als figuurlijk en mijn evenbeeld de liturgie van vrome schapen zalven de wetenschap dat het bebouwde, het ongenuanceerde zich telkens vergrijpt aan halve waarheden…

In China tegen de Mongoolse plagen In Vlaanderen de Muur van Geraardsbergen Bij Trump om Mexicanen te gaan tergen Jeruzalem: een muurtje om te klagen Berlijn: symbool van rode dictatuur In Nederland: kroketten uit de muur…

Kabbelende beek, haar verval door zon gestreeld: ultiem klatergoud.…

draaiend op de stoep glijdend in eigen verval zij laat haar hond uit…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

Ik fluister liefde in je ogen kleur de lucht blauw en geef zon laat de wind je haren roeren en verval in stilte voor de rust. Het leven dat in mij leeft geeft de warmte op je huid niets is dat het soms lijkt maar ik ben er zeker van dat ik jou in mijn hart sluit.…

Nu komen weer die dagen de dagen die ik haat, zij zijn gevuld met vragen hoe nu het leven gaat. Mijn vrouw is overleden de kinderen allen groot, het is al zolang geleden dat zij haar ogen sloot. De kinders vol in't leven met eigen gezin en cultuur voel me rot, het is even gedoofd het heilig vuur.…

Terwijl in Seoul Het hellevuur ontbrandde En ons beroofde Van prachtige cultuur, Vond men in China Een kleine dinosaurus Gevleugeld wezen Zo groot als een mus. Verdwenen historie En nieuw oud leven Hand in hand te wachten Om hun intrede te doen In onze wereld…

zij pakte de woorden waarin zij de open lach herkende die samen in zinnen een melodie gingen vinden die mensen raakte die hen in eerdere periodes glans en grandeur gaf ook als het juist slecht met ze ging dan liftte de stad in kunst en cultuur trad ieder even buiten zijn schoenen in joyeuze pas…

in de losheid van de wind opent glimlach donkere ogen met een heldere herkenningsblik traditioneel zijn woorden al geteld maar met het lichte loken komt er weer spanning in het veld cultuurgebaren wijzen wegen die voor mij onzichtbaar zijn voel handen wringen in verlatingspijn toch delen we de sfeer de drukte en het geroezemoes van leven…

gedragen over jaren heen de lange versleten doeken licht verhullend onderweg naar een fundament wat randen blijven rafelen tot mini in het verschiet maar daaraan zie je niet waar de zoektocht eindigt draperieën vol betekenis worden pas ontsluierd na verstaanbaarheid van de intrinsieke taal niet langer beschermend wel draaglijk…

Buiten is het nat en onherbergzaam. Binnen is mijn boek, droog en gecultiveerd. Mijn boek is van hout, geworteld in modder. De letters zijn het speeksel van de schrijver, gevloeid uit de pen van vlees en bloed. Koffievlekken, ook dat nog. Verdomme, niets is wat het lijkt.…

bedeeld met arbeidsgenen Zijn spreektaal zet meestal ~Het Algemene Beschaafde Nederlands~ flink in de kou De nagels aan zijn vingers en zijn tenen Verkeren in een staat van diepe rouw Maar eens per maand verandert dat heel even: Dan gaat hij trots naar het Concertgebouw Te samen met zijn goed doorvoede vrouw Genieten van het culturele leven…

De oprijlaan is dicht beplant met beuken En twee lakeien staan bij de entree Een hovenier besproeit de bloemenzee Zijn Maître zwaait de scepter in de keuken De dienstmaagd dekt de tafel vrij van kreuken Zijn butler regisseert strak het diner Een strijkje speelt sonates van Fauré Om ’t copieus geheel nog op te leuken Doch als des morgens…

ik zie je vingers dwalen, handen kunnen ook geen woord vertalen je laat de binnenkanten zien met het eelt van veel misschien je hangt geesten aan de muur loopt op stof van verre schapen in uren voel je nog geen duur je weet dat honger zal doen gapen je ziet wanneer de mannen gaan bent klaar als ze weer komen je schoont de kinderen en…

Ik loop al uren en ik kom niemand tegen -- toch is er een pad.…

Dit oergevoel kan nimmer leven op een plek zonder cultuur het brakke water wendt de steven buiten de oorsprong van natuur laat ons elkaar een eiland geven voor liefde van het eerste uur geen strakke regel houdt ons tegen wij zijn minnaars, wij zijn puur.…

Hautaine cultuur Oude bergen van aarde Afgegraven terp…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest?…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…