Alle inzendingen over mededogen

De roep van de wereld is een noodkreet tot besluit: 'Lieve mensen zonder uw mededogen; en door de uitstoot van uw te warme leefvermogen, blaast u alle levensbronnen in mij uit'.…

Waar je op verlaat, verlicht de harten als mededogen het zelf benadert. Causaal verband die je bent, werkelijke vrijheid die bindingen kent.…

Die me doet huilen van grensloos mededogen: kan ik er wat aan doen? Opruimen helpt niet, ordenen is tijdelijk, leven is sterfelijk. De oude man weet het, droomt zich dicht bij de hemel, maar is dat lachen? De wasmachine staat aan, vloeren worden geveegd.…

Ik heb begrip, voor wel zovele mensen, ik heb dogen voor evenzoveel Maar mededogen en begrip in rariteiten, daarvan wil ik mij tenminste kunnen kwijten. Want begrip is begrijpen en gedogen doe je beleid ’t is daarom vanzelf dat ik mij zelve bepleit het dogen van de mensheid, voor gezien te houden…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…

me goedlachs de beste vindt geeuwt de nacht en sluit het raam zonder mededogen zowaar ik schrijf blijf ik niets van waarheid vinden doorklief ik uren die ik vrees daar de tijd niet wachten wil ziehier mijn beeltenis wat mij blijft is een reeks zonder hoogtepunten, een vlakte met een eindeloos verlangen…

ik val voor het licht dat op je schijnt gebroken in het kristal van ogen ik weet dat je in de verte verdwijnt zonder mededogen terwijl we over vlakke wegen zwerven langs leven en een beetje dood help me overeind, of lijm mijn scherven mijn kus was jouw voetnoot…

Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…

Ga dan maar vallen, het laatste gedicht is het lichtste, het zwaarste, het nekt uit een soort mededogen van overgewicht. Lieve dood , o zo helder, wat ben je toch licht.…

Wie zich hovaardig op zijn schat toont, wordt belacht; Wie ’t op geleerdheid doet, verdient ons mededogen; Wie op zijn rag of staat zich trots toont, wordt veracht; Wie ’t op zijn kunst doet, is bespottelijk in elks ogen; Maar, geestelijke hovaardij Is de onverdraaglijkste en streeft alle waan voorbij.…

de mens die in mij woont ziet elke dag de zon al regent het ook iedere dag zij begroet alles met een lach ze heeft ook mededogen heeft er iemand soms verdriet dan zegt ze zacht vertrouw er op je verdriet gaat weer voorbij dan hoopt ze dat de zon ook voor die ander weer gaat schijnen…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

Jouw lippen mijn ogen, jouw blik, het mededogen. Tien vingers twee handen, de knuffels, familiebanden. Een moeder een vader, liefde in elke groeiende ader. Nu al bloedmooi en niet meer weg te denken: de dag dat liefde nieuw leven gaat schenken.…

je oogt zonder mededoog blauw is je blik ik wolkte groen kolkte in cumulus jij hagelde mijn schrik in die koude neerslag heb ik mij met jou geschikt lichtte even op donderde wat na maar de bui was over zag de lach een warme zon weer in je groen met blauwe ogen…

Nu alfamannen vlot garen spinnen bij de immanente haat van bang kiesvee Gaan echte leiders met mededogen mee Plat populistisch is geen rust te innen Medemensen likken verweesd hun wonden Weg van het land waar ze ooit geluk vonden…

Iedereen heeft een ziel, die vrij is om geen keuze te hoeven maken, niet onder dwang of stigmatisering, maar in een toetsing spiegelend in een individuele verantwoordelijkheid, die zich plaveien laat met de basisregels van empathie en mededogen, ongeacht afkomst en status, afdruk van een ethische grondrecht, waarop we terug kunnen…

wanhopig op zoek naar werk en een veilig dak boven je hoofd terwijl regenten je terug willen sturen naar een land waar je niet kon leven en wonen jou wens ik dagen van vrede en alle goeds waar mededogen de maatstaf is de herberg nimmer gesloten…

dit dicht met stop gesloten bergt nu ongewenste droeve woorden die zonder mededogen raken in het krimpend hart getrokken is de dip van smart - instant zwakke momenten - gelabeld in klaar voor gebruik koel te bewaren jammerkruik voor te overgelukkige jaren als droefenis…

Nada te turba, enkel zijn, aanwezigheid in mededogen, in stilte en vertrouwen, laten gebeuren, laten zijn.…

in de lente van het achterland rijpen nog steeds zoete druiven al dragen ze een gerimpeld vlies en lijken stram om in wind te wuiven ze kennen nog vaak twinkelende ogen en hun harten worden soms goudgerand omdat ondanks ongrijpbaar verlies tedere mildheid groeit in dragend mededogen…

je huilde niet maar de tragiek keek mee uit ogen die hoopten op wat mededogen warme handen zochten en een schouder om steun te vinden voor onbegrijpelijke dingen de muziek zong paars terwijl wij langs zijn leven gingen lag hij in onafscheidelijk wit dood opgebaard…

Ze kan ook met mededogen de eenzame leegten genezen, in een heilzaam woord wat we in het leven moeten herlezen. Teksten worden weer drinkbaar uit heldere bronnen, lichter op een linnen zonnestraal en voor die zal begrijpen, zichtbaar.…

Veelal vruchteloos is 't pogen Veelal franjeloos het doel Zonder leed geen mededogen Veelal vervelend het gevoel Vaak vertwijfeld in 't gedogen Zeg ik wat 'k veelal veins of voel Zonder vreugd geen ziel bewogen Vaker echter hou 'k mijn smoel…

tranen vallen neer vanuit de hemel mededogen je hebt genoeg geleden Patrick in de hemel mag je verder dansen wat was je dapper vind je rust het is je zo gegund laat mijn fluister in dankbaarheid zijn voor de vreugde die je toch heel veel mensen bracht Patrick Swayze rust zacht…

Het leven is in me opgestegen vanaf de aarde tot de hemel Maar het raakt mijn hart niet voorbij Hoekig wars van elk begrip of mededogen dit leven Misschien kan ik de doorgang forceren met stukjes van jou Want jij doet ook maar voort zie ik wel zodoende tot elke stribbeling zich ontheft in het ouder worden…

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen ------------------------------------------------ zonneleen 37 zie www.abelstaring.tk…

De vrede en de rust die nergens zijn te vinden, maar die we scheppend toch vermoeden in kleur en beeld en woord, in tederheid van mededogen. Bij een kunstwerk in glas van Annemiek Punt.…

De dood die onverwacht kwam Hij speelde mededogen Ik keek rustig in zijn ogen Hij dacht te winnen toen hij nam Met hem verdween de stille rouw Twijfel troef zet roem in gang Van pril begin tot durend lang Kaarten zonder harten vrouw Leven, omdat ik niet verloor Ik geef het nu zelfs door…

De zon lekt over graven, tekens van ontmoetingen, mededogen gekerfd in stenen. Waar licht komt baden, rekken luie schaduwen tot een nieuwe dageraad. °°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°° uit de bundel: - Wie de zon ziet,mag het zeggen. -…

Tast muren af liefdevol muren af en vensters als ogen Er is enig mededogen winter is in aantocht met z'n kille ademstoten zoekt zich -onder pannendaken- naar kier en reet stuit op oude vogelnesten En -via de spiegelruit- zie ik jou lopen met je schaduw maak je danspassen.…