Alle inzendingen over mussen OR sprookje OR vogels

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

Wat is het heet, want zelfs de mussen gapen, ze vliegen niet maar zitten moe op 't land; alleen de mensen hebben geen verstand en denken zelfs bij nacht nog niet aan slapen; ze klagen maar alleen over die hitte, vergeten dus ook nog van stil te zitten.…

je prachtig grijs in vele tinten zo onopvallend maar zo mooi je zwerft de hele wereld rond zo grenzeloos in vrolijkheid verstrooid je neemt wat brood van mijn terrasje je van geen kwaad bewust vrij van elk dilemma want je doet het voor de kost lief klein wezentje wat ben je mooi jou grijsheid is een trotse sluier diep vanbinnen ongekooid…

Evenals de mussen zijn de kerken het sussen van een eeuwige drang In het buitenste te vinden wat al die tijd in ons zat. De mens en al wat zij kan zijn: Ons lot…

akkers waren kleurloos hard zwartwit en kaal gepeuzeld zonder vogels op foto’s en op films toen kleur nog steeds een sprookje was geel en blauw bestond al wel op het gezicht van bloedend rood hartverscheurend op de bolleneters om te willen overleven hij vertelt het als een paasgedicht tussendoor de matzon en de kou en wijsneusgroene puntjes…

op hun nest de minachting genieten van de maatschappij maar zij zijn vergeten dat mussen gelukkiger en langer leven dan de koningsvogels die stressvol alles geven…

Je schaduw wat als een kaarslicht langzaam dooft het sprookje wat in een dagdroom langzaam verdwijnt maar jouw portret in mijn sprookje maakt het bijzonder. Jouw aanwezigheid in silhouet tijdens zonsondergang het rond dansen in contouren langs de waterkant mijn sprookje dat leeft tot het blauwe uur.…

ik schreef met potlood een sprookje onderstreepte met zwart wat al echt was jij las in contrast alle kleuren blies leven in vorm en figuur met vlammend vuur legde de ziel bloot van fantasia’s schoot dit sprookje leeft omdat u het deelt met uw geest wil melker 07/10/2010…

luchten zo verschillend blauw en roze sprookje uit 1001 nacht onvergetelijk…

Toen ze ooit samen vloeiden als een stromende beek in alle opzichten in hun bedding ongelijk tot in hun midden een steen viel hun wegen tijdelijk gescheiden, elk draaiend aan hetzelfde levenswiel door gedachten uiteengedreven, hadden zij veel en zoveel meer gemeen, ze vloeiden uiteindelijk ineen als twee druppels water, in het geheel…

Gij uil, gij vogel vol geheimen Die in de nacht uw nest verlaat Ge zwerft, totdat de sterren zwijmen, Ge zijt door velen diep gehaat. Ge rooft de mussen en de muizen, Nestelt in klooster en kasteel, Ge schuwt de straten en de huizen, Eenzaam te zijn is ook uw deel.…

Ze bereiden zich voor op wat komen gaat, de eksters de kraaien de mussen, de gaaien, ze knappen hun toekomstige woning op. Alsof ze bij de bouwmarkt zijn langs geweest, voor het raam is het een groot feest van vogels die aan het bouwen slaan.…

Al vogels, links en rechts, Die snoepend, ondertussen, Pikpikken als de spechts, En moorlen als de mussen. Als vogels in uw muit Fliefladdrend op en neder. Geen ééntje valt er uit Of toont me kop of veder. Doch langer niet, o boom, Verdraagt gij al dat leven. Gij schiet uit uwe droom En al uw bladjes beven.…

Het sprookje is uit en de kater kwam later... Hoe heb ik mij ooit zo kunnen vergissen Wat is gebeurd is nooit, maar dan ook nooit met geen enkele doek uit te wissen...…

ik dacht dat het een sprookje was alles in vrede en harmonie de dieren en de mensen pas later besefte ik pas dat ik het in een boekje las maar zo gaandeweg in het leven kwam ik ze toch weer tegen een prins, de boze heks koning leeuw en slim konijn ik denk dat het een sprookje is met vreemdsoortige figuren en bizarre avonturen alleen…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

als dode mussen in de tuin de gestorven woorden onbesproken zwarte lakens waaronder het veilig schuilen is op een dag verduistert de zon de avond valt uiteen in sombere nachtgedachten en besluit ik de sterren terug te hangen in het heelal waarna de slaap ongehinderd binnensluipt…

Steeds meer mussen en mezen lijken vegetarisch te wezen. Wormen gaan dr niet meer in, en in vliegen hebben ze geen zin. Ze hangen en hoppen maar wat rond in mijn tuin, krijsen hun bestelling fruit en brood, donkerbruin.…

Hoe winters de aanblik Deze vroege decembermorgen Decor uit een sprookje Bijna niet van deze aarde Spiegel van een hemel?…

Van morgendauw en hemelsblauw tot avondrood vertelde ik jou niets mooiers dan een sprookje een vlinder zat op mijn mouw…

uit een boek waar ik de sterren nog in las En ik sliep met jou de nacht door Tot wij vogels konden horen En toen wist ik het heel zeker Sprookjes zijn steeds uitverkoren…

in de valkuil van de goed gecamoufleerde sloot daar vertellen lichaamstalen hun droomverhalen die in vergelijken op een ontzettend lief sprookje lijken toch worden ook zij snel blij want de ontdekker van het water komt al snel vol overgave blaffend naderbij een warm bad en rozig slapen zal de volgende dag wel het sprookje of de droom…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

ik ben van te lang geleden van liefde een oud verhaal dat in mijn huid is gesneden met vuur en vlijmscherpe taal ga niet meer ketens smeden ik ben van te lang geleden ben nu een oud verhaal…

Je zoende mij, ik werd wakker je nam mijn hand, ik de jouwe Het sprookje eindigde Het leven begon Jij vroeg, ik antwoordde jij nam, ik gaf Jij moest, ik wou Jij eiste, ik vroeg Nu is het genoeg Ik antwoord niet meer, geef niets meer, wil niets meer Sprookjes bestaan niet Je deed me zoveel verdriet Dat ook het echte leven, voor mij haar…

Steeds vertel jij, zondagskind het mensenheugenis oud verhaal dat nooit op schrift alleen verbaal zijn weg zoekt door het labyrint van dromen, wonderwoorden zweven van je lippen, scheppen theatraal een sprookjesland in sagetaal van mond tot hart steeds doorgegeven Je kleurt een wereld vol magie de woorden tot een zinnebeeld door klank…

ze leek wel uit een sprookje weggelopen een blonde en bekoorlijke prinses dus prompt vergat ik elke wijze les daar ging de pijlenkoker weer eens open en Amor bleek een ware Wilhelm Tell haar hart werd door zijn eerste pijl gevonden vervolgens vonden wij elkanders monden een kus zo warm als zand in de Sahel dat kussen had ik beter kunnen…