Alle inzendingen over nectar

. ________________________________ Zo zorgt een oorlam voor een godsmirakel Als nectar, godenspijs en ambrozijn De laatsten zullen daar de eersten zijn 't Lam Gods ging hen reeds voor in dat spektakel Zijn laatste zeven woorden zijn vermaard Hoe broos Zijn bede naar Zijn Vader vaart…

belooft te ruien, schoont zijn serenades en overvleugelt zijn eigen stemgeluid, legt donzen kussen vleiend aan haar lippen, geen veertje laat zij: voor vallen kijkt ze uit voorbije blindheid opende haar ogen, de groef - van katers - krijst nog op haar huid: dronk hij haar nectar…

Als verliefd zijn een bloem is En een knuffel de nectar Is de honing dan een kus op de wang? En als verliefd zijn een wolk is En een traan de dauw Is een ruzie dan een onweer ... maakt het je koud en bang?…

Porseleinen vreugdetranen rinkelen niet als in ragfijn zilveren bellen geblazen nectar.…

De zoete zucht van je woorden Zacht zingend langs bleke maankoralen Van liefde zwangere fluistertalen Ademkristallen die zich boorden Als nectar in de lotus van mijn hart Deed sneeuwrozen in mij ontluiken Geur van nachtbloemen, sterrenfuiken Het licht van minne in een nacht zo zwart Aan de blauwe einder van je warme ogen Wenkt de hartstocht…

bereik ik de schutting van mijn boerenhuis uit verschillende windstreken dalen vier seizoenen uit de hemel naar beneden blazen mijn naam juist de lust naar nectar slonk slechts ik bleef in weelde van beelden onbekend kale deuren dichtslibben ben ik mens vergeten hoe het licht op palmen danste wanneer ze muzikaal gestreeld werd…

vinden onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders nader komen, als mijn bloemen nectar…

Blind gehandschoeid om deze herhaald te plukken, mededogen verstikt in het avondrood van nectar en ambrozijn, maar als slechts die ene bloem zijn ogen sluit, is dan het hele aanzien van het perk gedoemd te mislukken? Wordt de wijn gedegradeerd tot azijn in een simpele beweging en met het stinkend bloemwater weggegooid?…

vanochtend opgestaan en wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mij nog behangen met de kleur van onverwacht wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar nectar…

Aangezien ik een nachtdier ben, mijn Assepoester, bestaat er voor mij geen hoger licht dan te vrijen met jou in de hitte van een rode vlam ligt het wapen tegen duisternis als bijen die naar nectar smachten zweven mijn gouden gedachten naar het bloemenveld van pure liefde in jouw gezicht, je ogen blauw je lange, zwarte haren sluiten…

borders de seizoenen kanten jaren hebben daar patronen in gelegd gesteund door vaste planten er was te weinig ruimte voor eenjarig bloeien het almaar snoeien bleek funest mag ik je vragen de opgestoken wind in minder vlagen te laten regenen op ons bloemenbed krijgen ook de vlinders weer een kans om zonder dralen de nectar…

vanochtend opgestaan wilde naar de zon was opgetogen toen ik zag hoe licht van donker won mijn vleugels zijn nog rauw van kou vannacht en onvervuld verlangen warmte moet mijn vleugels nog behangen met de kleur van onverwacht ik wiek van bloem naar druppel dauw een koud ontbijtje en dan gauw mijn vlucht naar vlindertuinen uren dollen en naar nectar…

Dartel fladder je van bloem tot bloem, gulzig slurpend van de zoete nectar tot je languit achterovertuimelt en je bolle buik de hemel raakt. Zalig zachtjes dommel je in en wieg je dronken heen en weer op golven van zorgeloze harmonie geverfd in frisse zomerkleuren.…

windstil overal, niets beeft en het groen dat om de bomen zweeft hangt roerloos, ik wil nu gaan vertellen van mezelf, wees stil mijn stem, in 't midden van dit land geboren, in vlaanderens wieg, daar kunt ge z'horen, al vliegend naar het blauw zo transparant als morgendauw - zij spint de fijnste wolken die het hoogst drijven en draven, nectar…

We horen bij elkaar We zijn voor elkaar geschapen Zoals een traan is geschapen voor verdriet En de nectar gemaakt is voor de bij Zo ben jij geschapen voor mij We zullen altijd samen zijn Samen als de sterren en de maan Wij zullen net als twee vlinders Altijd samen door het leven gaan Want zonder jou kan ik niet bestaan Een leven zonder…

Zinderend van liefde Kijkend naar het glinsteren van je zilte zweet Vlij ik mij naast je Streel ik jouw ronde billen en vochtige spleet Jouw hand zoekt onvermoede Om te versmelten in rondingen, Zo prikkel jij mijn uitgestoken roede Mijn tong schrijdt over bekende paden Zoekend naar geurige nectar liefdevol, Het gekreun heeft haar bron…

Ik wacht totdat de vlinders gaan komen en zuig dan jouw nectar in mijn gulzige mond. Het ochtenddauw glinstert op je kelken en wacht totdat de zon je natheid sublimeert. Uitgeslapen stap ik over spinnenwebben van dauw het voorjaar tegemoet.…

mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren en braken muren af liepen constant uit de pas we vlogen goud het zilver schitterde in bloemen, de nectar…

ook warmte neer kan dalen Vrees niet... dat het onkruid wordt als het zaad gaat groeien: weet dat op de armste grond de rijkste bloemen bloeien Vrees niet... dat het bitter wordt als de roos gaat zwenken: weet dat straks een najaarsbloem ook nectar…

opgelapt mijn kleuren bijgesteld en kan weer vliegen je had me weggetrapt ineens was ik oud vuil te min om naar te kijken in blinde haat ging je agressie over lijken je ogen openden het weten niet vergeten hoe het was we spiegelden de uren we braken muren af en liepen uit de pas we vlogen goud het zilver schitterde in bloemen, de nectar…

De liefde schreeuwt zich uit een hart een rugzak vol gebroken dromen een roze bloemenzee ontwaakt geur van nectar kust de broze velden alsof de natuur de mens liefheeft zonder aarzeling, onbevangen puur likt moeder Natuur haar tere wonden vaak wreder dan de mildste tederheid in de wildernis zoekt vrijheid een weg een lentehart roept…

Ay zoete Nimphje, wanneer 't eens rust Op 't mondeke, daar 't zijn vlammetjes blust In stroompjes van Nectar en zuchtende wind, Zo ging het na 't hartje, hetgeen het bemint.…

We horen bij elkaar We zijn voor elkaar geschapen Zoals een traan is geschapen voor verdriet Een melodie geschapen is voor een lied En de nectar gemaakt is voor de bij Zo ben jij geschapen voor mij We zullen altijd samen zijn Samen als de sterren en de maan Wij zullen net als twee vlinders Altijd samen door het leven gaan Zonder jou kan…

vlinders dansen een vederlichte sonate door jouw zachtverlichtte ziel niet traceerbaar zonder choreografie dwarrelend door jouw gedachten kleine elfjes de tinkelende voetjes slechts in een vluchtige aanraking met de bodem van het onbewuste maar waar zij raken bloeit op de warme gedachte besprenkeld met zoete nectar gesponnen cocons verlaten…

mijn boezem blaakt bewogen door een schoot die je adem golvend vervoert blij en wakker voor ‘t minnende oog van de blozende ochtendzon zo zalig, zo heerlijk natuurlijk ogend oh, verzucht ik weer jouw lieflijk zongezicht en nectar lippen verblinden meteen vertonen op tijd een wonderlijk zoet genot door ontloken klaarheid ontvonkt…

In de zon gaan liggen dor als een uitgemergeld blad groen worden door het gras puntig door het bruin omhoog Een pissebed, net wakker gemaakt zoekt een veilig vochtig huis daarbij een warm plekje in de zon voor zichzelf en wil graag delen De eerste bloemen groeien en de hommels gaan weer zeer belust op nectar te keer Het gaat zoals zo vaak…

Hij siert zijn genade met wenkende ogen in een vruchteloze wereld waar huilende wolven uit zijn hand eten En als hij het menselijk landschap gedachteloos aaneen rijgt in een overvloed aan zwijgzaamheid vult hij leed met liefde Op de tweesprong van een pril ontwaken wrijft hij de tover uit verwarde zielen Als zijn nectar hun…

We vullen en omhullen ons met de pracht, nectar en honing na de queeste, beloning bij de thuiskomst in het veilig nest, een warm cocon van zacht-omhullende armen, lieve Moeder-God.…

Wanneer ik aan zo’n lekkernijtje zit, genietend van wat mijn papillen proeven -wat mij in hoge sferen doet vertoeven- bedenk ik af en toe ook wel eens dit: Voor bijen is het toch een heel gedoe, ze vliegen zich een zomer lang de blaren om al die zoete nectar te vergaren; na zeven weken zijn ze stervensmoe.…

Ach hongerige herfstvlinder op zoek naar restjes nectar in de allerlaatste bloemen Mijn laatste zomergast ik volg je al een tijdje terwijl de winterkou zich reeds aankondigt Je kijkt me nog even aan voor je op je reis gaat vol heimwee kijk ik je na tot je uit het zicht verdwijnt Kon ik maar met je mee of anders met de vogels ik zou…