Netgedichten

netgedicht (nr. 4.235):

Een warm nest

hij geeft haar pluimen
hoopt opnieuw op zweven,
van oost en west
weer samen - richting zuid,

belooft te ruien,
schoont zijn serenades
en overvleugelt
zijn eigen stemgeluid,

legt donzen kussen
vleiend aan haar lippen,
geen veertje laat zij:
voor vallen kijkt ze uit

voorbije blindheid
opende haar ogen,
de groef - van katers -
krijst nog op haar huid:

dronk hij haar nectar
lustte hij nog suiker
van vreemde vruchten -
en vloog de vogel uit