Alle inzendingen over neuren OR eenzaam-droef

Niet altijd is alles droef, niet altijd alles triest niet weemoedig of somber. Soms zitten mensen in een dip, ook dat is niet zo heel bijzonder.…

Liefdeloos sterven Als een mens geen liefde krijgt, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen kwaad wordt aangedaan, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen liefde geeft, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen kwaad doet, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens zichzelf van liefde afkeert, dan kan…

Het is zo droef al wat men weent, dat het zo diep zit, en zo alleen, en dat er in die hele schijn onnoemelijk veel schemers zijn. En zij die staan en gadeslaan het diepe innerlijk van ogen, die kijken naar hun eigen pijn, tot in hun ziel bewogen.…

Het is zo droef al wat men weent, dat het zo diep zit, en zo alleen, en dat er in die hele schijn onnoemelijk veel schemers zijn. En zij die staan en gadeslaan het diepe innerlijk van ogen, die kijken naar hun eigen pijn, tot in hun ziel bewogen.…

licht en schaduw valt er op bonte vacht het witte vlekt als het gras droef het niet het komt later na het stromende water zoekt het aarde vast het vuur brandt binnen…

Ruist zacht, ruist droef, mijn bomen, ruist, gij, mijn smart in slaap...   In uw schaduw strek ik mij neer in de kille lucht. Mijn armen, mijn armen rek ik tot haar, die mij is ontvlucht... Ruist zacht, ruist droef, mijn bomen, ruist, gij, mijn smart in slaap. Zweeft neer, weeft rond, o dromen, weeft mijn arm hart in slaap.…

zelden stond de tijd zo pijnlijk stil verscholen vogels hun gezang dreven bloemen doelloos op het water zochten mijn ogen een verwaaide glimlach huilden mijn tranen een droef vaarwel…

Iedereen heeft een dubbelganger wordt er gezegd waar heeft God de jouwe in Jezus'naam neer gelegd Gezocht in het Verre- en Midden Oosten niets van jouw evenbeeld om mij te troosten Europa van Noord tot Zuid, zelfs Afrika lachte Hij mij uit en gaf zelfs een trap na Nu zag ik duizenden Claudia's in Israël this must be heaven or this must be…

Maar wie zal keren 't droef gemoed, dat schreien doet, dat schreien doet, om eindelijk erbarmen,- of toch de goede Herder kwam en 't arme lam nu medenam in zijn vertrouwlijke armen.…

In de oude straat, waar vreemd de voetstap klinkt, En welig gras, voortwoekrend, ongestoord, In groene lijst de grauwe keien vat, Staat, droef vervallen, 't lang verlaten huis.…

Droef denken vleit neer aan de rand van weleer, woorden van troost klinken weer vertrouwd.…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

Ik had het altijd, van ’s morgens tot ’s avonds. Nooit verloor ik het, maar nu dobber ik rond in slapeloze nachten. Ik verwerk woelwerk tot ik wakker word zonder doel. Vastgelopen in mijn emoties of is het verdriet? De kade waar ik veilig thuis kon komen, ben ik uit het oog verloren. Ik zie nog wel de vuurtoren, die mij de weg wijst,…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

Ons diep en droef ontvallen liggen ze hier gedwee: 't zijn broertjes van elkander, 't zijn kinderen van de zee. Het is zo lang geleden, maar de pijn op het kerkhof blijft. Dus schrijf ik 't op als dichter alsof ik die pijn inlijf.…

Geen oven meer, geen maden en geen wormen en ach, de dood is immers toch al zuur… En na het droef gesnotter en gesnuit een kopje oploskoffie tot besluit.…

het slaan van de golven de krijsende meeuwen zijn verscheurde verleden het is hem droef te moede gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte zijn leven is tot op de draad versleten het zijn niet alleen vogels die de stem van het water verstaan…

Alarm! De neonicotinoïden bedreigen tor en teek; wie keert het tij? De dar is daas, de wesp is niet meer bij De hommels mummelen in pesticiden O Heer, geef ons die troetelbeestjes terug Behalve dan die irritante mug!…

het werd zo doods en eenzaam droef triest leeg dat zelfs de tijd bleef staan een schrik breidde zich uit ’t was wonderbaar hoe doodsangst zich vereende met wat kinderdromen tot steden heel onwerkelijk stil en bossen kreunden zwarte bomen de mensen staarden uit hun monden ’t zinloze van taal emotieloos en niets was nog te voelen ’t leken…

stroef Sta ik droef Mezelf te steunen Al die jaren Vandaag besefte ik Hoe lang al speel ik mee met dit familiespel Waarbij de gevallen stenen op mij leunen Maar ook dat ik kan steunen Op mijn vrienden (rechts van mij) Die mij nu zien dat ik graag zie Het nieuw record staat gelukkig Na al die jaren niet op drie…

hoe gelaten ik die sombere dag als kind kon treuren om zijn dood en ik straks weer luisteren zal naar het ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ hoe ik na de laatste toon zo sprakeloos droef verstil in meer dan leegte iets van vertroosting voelbaar wordt…

Om je diep tussen een voegnaad te wringen onbereikbaar voor ontelbare omstandigheden muren bladderen en zitten vol met oneffenheden in gangen diep en droef vol van verlangen druipt een druppel verf naar beneden de zwaartekracht en je leven…

Dit hoofdstuk is afgesloten, mijmerde ik droef Elke minuut was: miserie troef. Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

Soms ontroerend soms droef. Opgedroogd en weggegleden in de stroom van de tijd. Wat is gebleven? Een enkele traan, vergoten in het donker van de nacht. Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…

gisteren heeft een beminnelijk mens de wereld veel te vroeg verlaten vandaag veeg ik de eerste bladeren wat trager bij elkaar in ‘t besef dat het leven breekbaar is haar geheimen diep versluierd houdt aan alle seizoenen onderhevig blijft waarin vogels naar verre oorden trekken, het kleurend blad verwaait stilaan verweert waarom…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

Een stil moment den vaderland getrouwe: een generaal die krachtig salueert, een majesteit, diep triest geprogrammeerd, ministershanden vroom en droef gevouwen… Maar straks weer schudden zij tirannenhand; want dat is economisch goed voor ’t land.…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

'k Ben droef te moede als een, de borst vol tranen, met 't naar gevoel van nimmermeer te wenen .... April 1888…