Alle inzendingen over orde scheppen

Ik weet, dat geen die later dit boek leest, 't Begrijpt, - en wie de wereld gadeslaat, Weet dat zij slecht noemt wat zij niet verstaat, En goed het niet-verstaan van eigen geest. Maar ik, die dit boek schiep, ben niet geweest Schepper van 't niet-verstane, in andren kwaad, Maar van het wél-verstane - en, naar hún raad, Goede in mij zelf en…

woorden zien geen topgedicht later misschien de sterrenhemel trekt aan mij voorbij met ongekende kleuren in landschappen van ver ook als paradijsjes die de schepping overleefden voordat zij adam en eva kregen woorden spelen zo hun eigen spel om de gunsten van de lezer houd je van het dubbelleven tussen aarde en hel of ben je fel op orde…

als de mens weer zijn god zou scheppen zo hier en nu in deze wereld en deze tijd dan zou hij vragen wat hebben wij nu nodig menselijk hersengeknars zou tranen deppen hij zou geen god met achterkamers wensen geen god die juichend sprak over politiek en niet zo’n god die Arabieren krijgshaftig verliet niet een die Afrikanen verdroogd liet sterven…

jij bent niet toevallig gekomen ter voorbereiding schiep ik jou in zeven dagen dromen boetseerde uit de beste klei jouw ranke vormen pimpte je op van teen tot top jij droogde naturel in aardse schoonheid het vleugje galaxy gaf jou al snel een goddelijk perspectief in het glazuur smeulde vuur dat fel opvlamde in de uitbundige…

ik zag haar ogen lachen zij schoof gekleurde delen in elkaar zonder dat zij vloekten verbazingwekkend snel vouwde en boog zij uiteinden tot hoeken in een vrijwel leeg heelal schiep vormen zonder dissonanten in harmonie naar alle kanten met als enige leidraad het spectrum van aard na alles en de zevende dag had zij het gehad…

Het landschap? Het was gewoon ik die mijn hand uitstak en wat objecten uit mijn vel strooide! Nu ben ik moe en laat alle meren zich terugtrekken onder mijn oogleden want mijn tong is van leer en mijn huid staat vol eelt door het afwerpen van onderhuidse spinsels. Ik noem het geen afscheid het is een land van helen in wording.…

ik ben de schepper niet als ik de golven zie in perspectief met hoge luchten en mijn kleinheid me doet vluchten met zand in mijn hand als verbondenheid met strand aarde en het uitgestrekte groene land het donkere blauw van eenzaamheid en stilte mij trekt naar het verre heelal waar het woord verstomt licht gevangen zit in gaten…

Staande gespierde trots gesmeerde kleiën billen in een mist van elementen Handen van steen en water Kneden, kneden, kneden de essentie geslacht op uitgerafelde tafels van vlees Het gebed van organen wachtend op een verhullend teken Getekend de akte van de lendenen Perfide onvermogen van de perfecte lichaamscurve en het ziedend persisteren…

wat bewoog de dichter de zelfzekere kicker of het mazzelzwijn hoe te achterhalen wat de dingen waren voor ze neergeschreven zijn wat dacht die maker bij het stellen van zijn regels en het trekken van de lijn was het afzien of verstrooiing was er wilskracht deed het pijn waarmee de klanken zijn gevormd trilt wat na in rijm nimmer…

Wat nooit bestond, laten bestaan. Wat onbegrepen is, begrijpen. Wat blind is, laten zien. Wat bedekt is, ontdekken. Wie dood is, tot leven wekken.…

Het is onhoudbaar de schijn te vertalen in een spiegelbeeld Op beide afstanden iets wijder dan schouderbreedte net boven schofthoogte trek ik een lijn Rechts van mij het bos een decoratief monoliet afstekend tegen het glazuur, mijn plafond daaronder was ik het groen in gedachten met hier en daar een weider van koeien voor de authenticiteit…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

God schiep als een voorbeeldig dier de nijvre mier. Zijn tweede schepping was nog beter: de miereneter.…

Een perfectionist uit Leiden dacht orde en chaos te scheiden dat wou niet lukken planning in stukken resteert hem slechts een perfect lijden…

Soms tracht, ontwijkend, ik weer één te worden, Vraag zelfs een vrouw of zij mij steunen wil, Hoewel ik altijd innig-zeker wist Dat ik verdoemd ben, al mijn kracht verspil, Chaos behoor en nimmer raak tot Orde.…

De laatste keer dat hij hier levend was, lag hij voor me op de knieën, want groen en paars ergerde hij zich: wie laat gras rondom de tegels z'n onwerk doen. Hij had een oude broek van me aan toen hij daar ingespannen zonder stropdas voor me kroop, langzaamaan. Zijn linkerschoen plat en de rechter loodrecht. Het gekras was niet van de lucht.…

Lekkende gedachten ontmaagden witte regels met vallende woorden naast verdampen als nooit bestaan schaduwen bezwijken bij beweging tussen verlangen en hoop het went emotie en verstand in rivaliteit ritme en klank wissen en laten de pen de hand de schrijver de dichter bevrucht willens en wetens schijnzwanger of buitenbaarmoederlijk een chaos…

Een stiltegebied was d'r klaslokaal niet: bij de leerlingen had ze geen orde. Hij hoorde d'r 'Stilte!!!' gebieden. De Heer, de Barmhartige, die de docente wou bijstaan liet vader voorbijgaan... 't Werd stil. 't Was z'n wil. Die geschiedde.…

Kersen leggen op de kersen in een plastic tafelkleed: een gesorteerde werkelijkheid als lokaas voor jij die alles enkel door elkaar verdraagt: kersenmar- melade, ruggengraat als pitten uitgespuwd toevallig in een rij op de aanrecht, krieken tussen de kersen vertrekken je mond als ongesproken Woorden moeten niet later iets willen worden. Niemand…

orde. ------------------ uit: Tucht (1980)…

Een omgekeerde orde is op handen. Ik zie uw ogen in de regen branden. Om mijn gelaat liggen uw natte handen. Ga niet meer heen. Of laat mij medegaan. ---------------------- uit: Euridyce (1944)…

bomen, zo groot als zij zijn Ik zie de wolken zwevend als wollen dekens Mijn hart klopt door mijn lichaam Maar de rust in mij laat hem weten dat het goed is Om alles te herpakken De lucht is koud maar mijn lichaam warmt op Door het lopen probeer ik weer te genieten En ik kan weer bergen beklimmen De wereld is een chaos Maar ik ben nu in orde…

Ik weet wel dat zoiets beslist niet mag, maar banen scheppen is een goed motief en daarbij bleef hij zeker niet passief. Toch mooi, hoe hij zichzelf van werk voorzag. Eén opmerking tot slot van dit betoog: gelukkig was hij geen gynaecoloog.…

Onbekende scheppen met de leegte van de nachten beladen, in jouw haven liet ik zinken. Roze orchidee met mijn handen maakte ik weer levend.…

De opdracht van Jezus om anderen te vergeven is juist op ons zelf niet op die ander gericht dat brengt de liefde op orde immers bij Hem weegt zwaarder de vergeving dan wat vergeven moet worden…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

gebakken stenen gestapeld naar eigen aard nemen ruimte in gebruik scheppen uit het niets een tastbaar figuur openen een eerder niet bestaand luik waar cement een besmuikt rijm voor het collectief vergaart ze dichten het licht tot muur…

Oh Gerd pas nou toch op met wat je zegt Nou zat je weer bij Buitenhof te kleppen En over je successen op te scheppen Dat moet toch straks bij Geert weer uitgelegd! Nu even op tv de bolle bof En straks weer op je knieen door het stof.…

Wie samen wolken blazen, scheppen rust en ruimte. Wie diepe rust beleven, beseffen wat vrede is, en wat gelukzaligheid.…

De zalen zitten vol bij elk concert, Als Boef of Kleine Viezerik daar rappen, Ook Nasty, Lijpe weten sfeer te scheppen, En lof voor Rotjoch, die geridderd werd. Ik denk, omdat ik streef naar nog meer roem, Dat ik mij voortaan Stomme Klojo noem.…