Alle inzendingen over parten

Vreedzaamheid in al zijn eenvoud Zet een groep mensen bij elkaar voor mijn part twee, maar niemand is in staat om zoveel verdraagzaamheid ten toon te spreiden dan die veestapel in de Groningse weiden.…

deuren die zwaar in scharnieren hangen zo kan je je innerlijk verwoorden maar doe het niet want er is nog zoveel light-verse soms is er die onverwachte glimlach die mondhoeken doen krullen dus waarom het hermetische van het ontoegankelijke schrijf gewoon op waar het om draait en wat je hart je zoal ingeeft geef je bloot voor mijn part…

we dwaalden gleden langzaam van de wereld af verloren stukjes bewustzijn er vielen gaten in de trap die we omhoog gingen waar de stappen zich vertilden aan ons gewicht het niet helderder werd in de toch steeds ijlere lucht een vochtige kou begon ons parten te spelen want zonder richting verdwalen in een niet aardse omgeving…

In het heetst van de strijd, de verdediging die parten speelt. Wordt de koningin vermijd en schaakmat uitgedeeld. Het spel steunt de filosofie. Een moraal dat heeft het niet, Een slagveld doet teniet, aan het offer dat is geveld. Een koning in gevangenschap, in een eeuwen oude tijd.…

het licht al op eerder dan de voorgaande dag even is er een zielenlach ik koester mij dan onder een warme deken, en hou dit moment zo mogelijk vast; het is ruiken aan rozengeur die zwaarte doet weken ook al is de geest gewillig de hemel wil het ontwaken een wijle verdagen dan speelt het geluk, kort zijn part ondanks dat het bewuste…

Met betraande ogen En een gebroken hart Besef nu, ik heb mezelf bedrogen Er is geen hoop meer, ik ga dood voor mijn part De tranen druipen van m’n kin Mijn leven heeft geen zin Vraag me nu af waarom ik dacht dat jij Ooit verliefd zou zijn op mij Het is hetzelfde als proberen Eerst jou en dan mezelf te vergeten Mijn leven was gebouwd op…

en zonder zonden een losse rots zal mij verwonden dus die verschop ik zonder dralen Gekwetst rolt hij woedend van me heen ketst mijn onmacht stuk op een kassei blijft gebroken liggen, dankzij mij tot klein verpulverde stukken steen Geslagen staar ik naar de brokken kijk de leegte van zijn blikken aan voel verbondenheid met zijn parten…

toen kwam de haan binnen in het hok en nam er aantal in zich op, een paar a- part en eentje van achter.- daarna ging ie weer, de patser. Maar vertel het niet door, ik wil geen problemen, verklapte een roddelzieke kip, en vloog toen weer met klapperende veren door het hok.-…

Kleine vink, lieve kleine kinkel - De liefde speelt mij parten - Baby-face, bijou, scharminkel Voor wie ik alles weer wil tarten Tot ik, als vroeger, blind van pijn Weer neerlig, eenzaam in het laken Het gaat niet om het zijn Maar om wat wij er van maken, ENVOI: Prinses, ik beschrijf wat ik bewonder, Wat ik vrees, bemin of haat…

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

De vraag die mijn benauwde hart zo tart: wanneer verdrijft de Zon het wolkenpak, waaruit zo plotseling de storm opstak die mij, door golven overspoeld, benard in het woelige wateroppervlak deed grijpen naar een halm, die ik, verstard op zoek naar redding, gretig voor mijn part, aanzag als vlot, een hand die Hij uitstak.…

Je blijft verrassen ondanks de moeilijke tijden misschien juist daarom Alsof iemand uit zijn door cellulitis, sinasappelhuid aangetaste vel kan stappen Eindelijk al je parten kan ik zien en delen De dunschiller glinstert in jouw steriele hand vederlicht begint het strelen Van mijn lippen vallen druppels sap op de grond in een oogwenk…

Huismannen in de morgen die modern part-time hun gezin verzorgen. Die trots hun kinderen afhalen van de creche. Voor de klok van s'avonds half zes. Eigenzinnig moderne mannen die trots roeren in de vroeger zo traditionele vrouwenpannen.…

Reeds verdween je in de verte als een fata morgana die mijn geest parten speelde en mij dorstig achterliet Maar in mijn hart bleef de zoete verrukking die het simpele feit van jouw bestaan mij schonk, oplichten als een warme, gouden gloed die nooit verzwakte…

Het ziekenfonds mag meer premies kapen Den Haag deelt parten zonder horten als een parodie op de zwakste schakel. Snijdt ook in satire, balkt ons morakel!…

van je rusteloze geest mijzelf voedend met alles wat je vreest je ruikt mij in je zweet mijn naam is angst stil wurgend en vretend aan je uitgeholde kracht inwendig woedend heb ik je in mijn macht gebruik ik wat ik weet mijn naam is angst vrijwillig geketend aan je sneller kloppend hart onzichtbaar bloedend heb ik deel, heb ik part…

Wat een zegen Maar alleen nu leeftijd parten spelen gaat, slaat dat op de ogen en zie zo best niet meer Ze beginnen uit te drogen en doen een beetje zeer dus vroeg ik Hans Anders snel om raad Hans heeft zichzelf anders wel bewezen door een bril van drie glazen te voorzien Nu zie ik weer Gods werk en bovendien kan ik ook mijn eigen werk…

zullen wij je gedenken je was een kort verhaal je was een liefdevol mens een egotripper voluit altijd stond je klaar het interesseerde je geen fluit een leegte laat je achter nou ja, vooral een duister gat je was een voorbeeld voor ons allen ik was je snel zat met eerbied dragen wij je weg hoe sneller hoe beter droefheid speelt ons parten…

ik zag je verdwijnen in de gouden lijst van vrijdagmiddag verschijnen heb een spiegelbeeld gekocht je lacht de ander toe die met het kaartje speelt de prijs was geen geruststelling ik heb jou er niet mee verveeld antieker lijkt het beeld dat jaren ouder schijnt het valse licht speelt parten alsof het zonlicht zo verdwijnt onwennig…

Ik mis ze vaak nog elke dag dan speelt de heimwee me parten, 'k laat m'n tranen dan maar vallen, want ze leven voort in onze harten. Ik weet dat het niet mogelijk is, maar 'k wilde ze nog zoveel zeggen. Daarmee ben ik nu te laat niks kan ik ze meer uit gaan leggen.…

schoonheid die mijn oogopslag in laan, op dreef of elders kruist maakt dat mijn vurig passie bruist omdat ik nooit iets mooiers zag Als een lieve lach op een druilend dag die zich zeldzaam tegen grijzen druist als schrijdend stel dat statig huist eeuwig stil mijn pad flaneren mag elke ronding ontwaakt een wild gelag deinen innig aan mijn part…

- Voor mijn part azijn.…

ander Hebben van mij, die boog voor jou als tegenstander aangezien je mij bedroog Zeven tranen op een kin en nog zeven op de hand Iedere smoes bleek onzin uit alles sprak weerstand even sterk als de weerzin Zeven tranen uit een hart plus nog zeven uit de ziel Is je innerlijk dan zo hard dat je voor een ander viel doe ‘t dan voor mijn part…

haar zin Ze zeurt om een benz, maar dat gaat er niet in Ze zingt voor haar fans, arme Janis Joplin Ze werkt dag en nacht, maar het zit haar niet mee Ze wil voor ze dertig is een huis aan zee Ze zingt tot ze paars ziet, alleen al 't idee En nou wil ze ook nog een kleuren tv Toe, geef die mercedes, voor mijn part…

Dus ook nu ging ik weer naar die plek bij die oudere linde vernieuwde de tekst gutste een hart en geef je dit als part.…

Oude man, wellicht voelt u zich, tot uw dood, een part van die uit het zicht geraakte SS- mythe Wat blijft, ouwetje, flarden broos film- journaal, waarop u de paradepas afdrukt in de asresten van boeken en bundels Maar kantel eens uw verchroomde ogen, en zie dat 'n eindeloze rij wagons, met de woordenschat van spoorloze schrijvers…

Iets extra’s met die dagen, nou akkoord, maar wat er niet naar binnen wordt gesmeten, is wat mij met de kerst toch danig stoort en dat mag u van mijn part best wel weten. De mensen blijken rond die tijd ontspoord; men schroomt niet zich een hartinfarct te vreten.…

Ik wist niet beter, toen de pubertijd mij parten speelde en mijn opstandigheid groter werd. Ik leerde de wereld kennen in al haar aspecten en raakte in verwarring door mijn fouten. Ik werd volwassen, dacht alles te kunnen en te kennen en vond dat niets mijn schuld was.…

Gedachten houd ik in mijn besloten wezen In ruimte en maten aan mij toebedeeld In parten en kwadranten van tijd verdeeld Gedeeld tussen grenzen van hoop en vrezen Ze zijn niet meer of minder dan een sleur Van alle jaren wisselende seizoenen Die zich als de getijden verzoenen Door de verschillen in klimaat en kleur Als ’t langzaam herwaarts…

Goudgeel toont hij z’n pracht De bladeren als beeldjes zo stil: De boom in mijn achtertuin Hij laat niet van zich horen De wind speelt hem geen parten Hij laat zich vandaag vooral zien Blikvanger voor mij en zovele buren Nu In z’n aller mooiste herfsttooi Maar hij groeit wel tot de hemel Ver boven de bebouwing uit laat zomaar de zon verschaduwen…