Alle inzendingen over schepen OR dromen

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand. En is ze weer thuis in Enschede, dan droomt ze…

Als ik nog zoute tranen overheb, tegen alle ziltheid van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten…

Exact wilde jij weten hoeveel liter water er in de Noordzee ging Jij toonde je niet erg verrast, toen ik daarop het goede antwoord gaf in kubieke meters blokkendozen van melk in draagkarton met een fouten marge van jawel slechts tien procent Gelukkig vroeg je niet hoeveel en hoelang ik van je hield…

Gewapend met een vol doosje lucifers kijk ik naar mijn schepen in de volle haven, aanmaakhout in de rugzak, een oude krant tot lont gedraaid. Na enig dralen steek ik eensklaps vastbesloten de lont aan, het hout bemiddelt achter mijn rug, doet de vloot ontbranden.…

Org: "Sailing ships van Whitesnake" Weet je nog Vroeger op het strand Je hoofd in de wolken Ideeën in je hand De zee een spiegel Een bries zuchtend zacht Maar de zee was dieper Veel dieper dan je dacht De lucht werd donker Je boot maakte slagzij En zeilende schepen Kwamen voorbij…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…

Geen wonder dat 'k van schepen hou die mij passeren in de nacht, want hij die aan de kade wacht vindt ooit wat hij eens vinden wou: de schoonheid van herinnering aan een schip dat op de oceaan voor altijd in hem bleef bestaan en nooit in storm ten onder ging.…

Vlinders zijn rare dingen Ik wist niet wat ze ook al weer deden en toch, tegen de ondergaande zon zie ik er duizenden in de spiegel als ik knipper met mijn ogen Rare mannen met schepnetjes achtervolgen me in mijn dromen maar ik sta ze niet af weiger en wat ze ook mogen bieden ik weiger sommige dingen kun je niet delen met…

Praat me niet van het vergaan van schepen Praat me niet van zandbank,rif of klip Menig schepeling kent wel een dip het roer gaat om De zeilen bollen de verte lonkt en dat klinkt stom: Een schipper zal met de zee niet dwepen Elke golf z'n eigen hoogte daarna z'n eigen dal Er is een kerkhof in de diepste diepte want…

"Schepen vergaan maar... niet jij..." zegt zij, vragend, dwingend, vastklampend.. aan mijn zij. Ze droomde dat ik haar liet gaan haar redde... en mijzelf liet vergaan.... Angstige jonge ogen kijken mij aan.. dwingend..., mam, ga niet bij mij vandaan. Ik hou haar stevig vast een vermoeide en een zo jonge geest, zij, nog zo enthousiast.…

De oude zeilboot ligt stil in het museum. Zijn touwwerk omklemt een ineengedrongen ruimte, die berust en wacht... Waarop? Dikwijls heeft mijn geest onbewuste verlangens; daarbij zie ik steeds die ruige heuveltop aan zee, een zeil in vollemaanslicht.…

plooien zuigen vol leven breken ongetemd langs smaragden ketenen in gedachten is hun hart verpand aan een ver wit strand wanneer de man in de mars schreeuwt verrijzen aan de horizon deinend blauwe paradijzen voor schepen van hout en mannen van ijzer.…

Scheep gegaan....…

[Haiku] wiegelend water zomers maanlicht deint breeduit tussen twee schepen…

Neem een schep woorden, schep mij een taal, kom op, vertel een verhaal. Maar tel 't op je vingers na: het moet helemaal zelf zijn verzonnen. Anders hoef ik het niet. Wat jij hebt gevoeld dat wil niemand horen, ook niet wat je 'bedoelt'. Dus doe niet te echt. Praat mij niet van wetten, ik stik al in recht.…

Mijn dromen gaan over meren verder dan schepen kunnen gaan valt mijn hartstocht niet te keren tot aan de horizon van mijn bestaan zweven wil ik over bergen en dalen stil genieten van een vergezicht zelf mijn vrijheid te bepalen dat mijn levensdoel verlicht met de duizenden vogels zingen in bossen en bomen her en der van het geluk en nog…

Mijn gedachten leg ik aan banden stilzwijgend wil ik mezelf zijn Schepen achter mij verbranden God wat doet dit………..pijn…

Door pijn Zonder interpretaties Te ervaren Schep je ruimte Om de gebeurtenissen Die de pijn veroorzaken In het juiste Licht te zien…

De vervaarlijk krakende barsten in mijn gemoed, door een portie amoureuze treurnis, niet eens geprobeerd om de juiste weg te kiezen. Mijn troost is onderkoeld, bijna bevroren. De brakke cocktail van hormonen, tranen en zweet, geserveerd door aanstellerige meiden. Ik zit gevangen in een deinende massa. Mijn ergste nachtmerrie heeft mij verwrongen…

Ik weet niet wat ik jou zou zeggen, als je hier bij mij zou zijn. Ik denk wel dat er tranen drupten, omdat ik blij, zo blij zou zijn. Het is natuurlijk dwaas, om zo te denken. Mijn fantasie gaat dikwijls met mij op de loop. Het verlangen naar jouw blauwe ogen, vervult mij telkens weer met stille hoop. Een mens moet blijven hopen, op zich…

Dromende zee Als ik droom is de wereld mooier dan ik in realiteit beleef droom de mensheid waardiger dan ik die ervaar daar leef ik vele jaren mee die twee samen droomde ik als een wonder van groei en liefde die droom droomde ik als druppel van mijn zijn vloeiend in een oeverloze zee * Anneke Bakker…

Er klinkt een echo, uit een ver verleden. Mijn moeder roept mijn naam. Ik zie mijzelf als kind… al hollend. Roepende: “Ik kom eraan.” Zo duidelijk versta ik haar. Niet alleen de beelden zie ik dan, maar ook het geluid is opgeslagen. Haar stem, zoals ze vroeger riep. Dat ik dát uit mijn herinnering putten kan. Want ik ging wel eens zwerven…

Teleurgesteld blijf ik maar hopen… Wat is die droom raar afgelopen.…

De grote zee schuimt onstuimig De schepen worstelen zich er doorheen, duiken steeds weer op uit de golven op weg naar de haven die het wilde water temt De vissen vliegen uit de handen van de schippers snel aan wal, tot hoge stapels onder de bruinrode hemel van de ondergaande zon en de schepen veren op Aan de donkere horizon droomt…

stilaan wazig de schepen gaan (dichtvorm: rondeel)…

Eens wou die neef uit kwaadheid Samson kelen, en schopte hem zo lek als een vergiet -de reden was weer schep en zandvorm delen- en Samson voelde pijn maar geen verdriet. Hij ging door ‘t lint, dat valt niet te verhelen en met zijn schep besloeg hij neefjes raap . . .…

je leven werd een kabbelende stroom die kalm meandert tussen zomerkaden de schepen ogen traag en zwaar beladen doch voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang…

Misschien zit er ergens achter een ver venster eenzelfde stille woekeraar in oude liefde te spotten met de regels van de evolutie; te dromen over verbrande schepen en oude koeien en kijkt daarbij omhoog, omlaag naar mij…

die dauwdruppels betraden achter de betonnen muren van al die verloren dagen in het dorp lang, heel lang, voordat je mij zag in binnenwerelden van een droom.…

Hij verkoos groene stroom en hij vond 'r een droom. Hij was vriend'lijk voor haar en 't milieu. Hij trachtte d'r voor zich te winnen. Ze zei hem: 'Je prikkelt m'n zinnnen, Mathieu, maar hou maat: schep een luchtje op straat en in elk geval niet meer hier binnen.'…