Alle inzendingen over sluis OR ontwaken OR zee

terwijl mijn stof nog door een zware deken wordt toegedekt blijkt in de hemel een nieuwe maagd geboren; naïef nog en onbevlekt waar droefenis heerst blijken bloemen te groeien terwijl houten planken nog moeten worden gezaagd zie ik elders al leven bloeien zelden ervaar ik bij het sterven van de winter de lente zo vroegtijdig ontspruiten…

In alle vroegte doen je dromen je ontwaken door met goud te strooien over het uitzicht vogels vliegen al kraaiend over want de stad is nog in slaap zacht kust de zon het aangezicht stilletjes golft het vochtige gras aangeraakt door de ochtendwind gaan sprankelende parels op in het grotere geheel…

Gevangen in een eenrichtings gang van de kringloop aller dingen, in de herfst van mijn bestaan; verstand langzaam de overhand krijgt over de - primitieve emotie, die zonder natuurlijk onderhoud verstek laat gaan; ik m’n herfstig lijf besla om winterhard ‘n levens winter te doorstaan; - besef ik dat de werkvloermens onderweg…

Ontwaken in weer een nieuwe dag kijkend door mijn raam waar ik zoals in een spiegel mezelf zie staan. Als een stille schaduw met vragende ogen ademloos kijkend naar het ochtendgloren bij het ontstaan van een nieuwe herfstmorgen.…

Langzaam komt het licht van een nieuwe morgen in stilte ontwaak ik uit mijn droom en wordt losgemaakt van herinnering. Waar ik een glimp zag van heel lang geleden goed verstopt achter mijn hart nu roept de nieuwe morgen gaat mijn droom vervagen.…

Als iemand ontwaken zal, eeuwen na nu, ergens anders, is dat zo’n zelfde ik als ik nu ben? Of was ik nooit meer geweest en is niets meer zoals het was?…

Ben nog even langs m'n levenstuin gelopen meewarig licht ontdaan het hoofd geschud en voel me minder treurig als toen ik er nog woonde was dat de droom of verschoon ik nu een dubbel leven waak over mij ga met me slapen totdat er bossen blijheid fleuren en je wintertuin groeizaam wakkert zonder deze droom te storen.…

ik verpoos nimmer meer in een diepe gedachte dat gaat allengs aan mij voorbij een vierend touw slingert thans met eeuwige bewegende beelden of draagt een haast uitgerekte veer mij nu doorheen het verleden, de mij toegevallen wonden en weelde, doorzakkend naar een verlengde diepte en traag terug langs gestapelde ramen van verlangens en tranen…

Ik strijk de zorgen uit de morgen laaf me aan wat hemelse thee snij dikke plakken zonlicht in mijn haar neem ik wolkenbrood mee Ik verf de noen secuur zacht groen klop daarna mijn dromen uit hang verlangen aan de waslijn schrijf verzen in 't fluitenkruid…

de ochtend kwam te vroeg ik droomde juist een geile droom die voortijdig afbrak op onvervulde verwachting: de nachtmerrie bleef onbereden onbevredigd en met tegenzin begin ik mijn dag…

nu schuilt de storm in rouwjurken, eindelijk na lange dagen van verborgen woorden met de daver op het lijf, gespleten haren in de nek over wankele treeplanken langs gedrogeerde lijnen niettemin, meeuwen op wacht boven vuilnis op het plein in bekommering over ingedaalde hersenschimmen of mijn morgenlicht, nakende als wezen van…

hij streelt en hij speelt haar heel zacht onder lakens hij daalt en hij klimt en hij kneedt haar en smeedt hij opent zijn ogen hij kijkt en bereikt haar hij wandelt zijn vingers langs bergen en dalen naar mossige diepten en vochtige dwalen zij kreunt en ze steunt en ze kronkelt en draait en ze rekt en ze strekt en ze spint in zijn…

Als de maan wegvalt, wandelt mistig de morgen mijn waken in (zij slaapt nog). Het is stil buiten, geen merel roept zijn gebied uit. Is er nog wel een wereld voorbij de ramen, nu de huizen achter ons schimmen van zichzelf zijn? Het werpt een deken van grijsheid over de kleuren van mijn droom. Ik gaap, rek me uit en laat de kleuren…

Bij het ontwaken, wat kan de wereld schitterend zijn! Een symfonie fluistert aan mijn oren. Een vogelconcert voelt als opnieuw herboren. Ik zal vandaag de winnaar zijn. Ik zal vandaag behoren. Van dat stukje geluk dat ik niet wil verstoren.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

de nacht is af de lucht verbleekt al de maan legt zich ten ruste ik ontwaak in een zee van gedachten hijs mezelf in een bootje vol koffie zeil het licht tegemoet er is immers beweging genoeg in mijn gedachten ze wegen ook bijna niets het varen door de dag gaat dus behoorlijk vlot…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

in het maagdelijk ontwaken van de laatste herfstdag schijnt zijn rode gloed van enkel zon te komen buiten dromen om -een zachte lach de eenentwintigste dag begint als windloos verder stromen op jouw adem, binnenin een eiland in de zee verplaatst het water eindeloos hoe broos is dit begin…

muziek uit vele kanalen mengen zich tot een band die vol overtuiging mij in banale dromen vind geshockeerd door wonderen verlaat de slaap mijn verfijnd geweten dat door alle mazen van een normaal bestaan mij als een enkeling plaatst in het kader van een vreemd individu vaak prijs ik me dat ik geen standaard belofte van mijn ouders…

buiten troosteloos grijs, nat en kil binnen een mooi beeld in mijn hoofd de zee, stralende dag, zon van vuur een zeepbel zweeft door een diepblauwe lucht op weg naar boven steeds hoger en hoger ze springt ik ontwaak als uit een droom en luister lachend naar het ritme van regendruppels buiten…

ik weet nog niet wat ik ga schrijven misschien lantarenpalen schijnend in vallende sneeuw of een eenzame reiger en hoe alleen ze kunnen zijn mogelijk een binnenvaartschip in een sluis en ik zie haar naam wie weet iets over voetbal en de goal van het jaar zo prachtig maar zeker mijn verdriet en dat ik haar mis voor altijd…

Ik heb me zo vaak afgevraagd Waarom heb jij me zo geraakt Jouw verpletterende eerlijkheid Jouw weergaloze kwetsbaarheid Jij haalt het kind in mij naar boven Ik had het nog niet eens gemist Maar toen ik het wist Moest ik er aan geloven Je haalt de mens in mij naar boven In alles wat jij hebt verteld Heb jij je kwetsbaar opgesteld Ik durf…

pure ochtenddauw de eerste zonnestralen de aarde ontwaakt…

voeten onwennig ik volgde je lach en de ronding van mijn verlangens jij draait je om en vraagt waarom ik hier ben of ik je ken de aarde zuigt mijn woorden zacht naar binnen verlies mijn zinnen en mijn eigenwaarde doch zonder een geluid beroer je zacht mijn huid kust mijn koude lippen terwijl de ochtend gloort komt mijn hart tot leven ontwaak…

ogen nog gesloten gedachten bij jou nog even dromen..... weten ik ben 100% vrouw ... flitsen op mijn netvlies van beelden die ik zag... en dingen denkend, voelend, die ik eigenlijk niet mag.. .. jij maakt iets in me wakker wat heel lang slapen kon ik voel me een nomade die terugkwam bij de bron. ... door jou voel ik…

bruid te zijn van het leven zwanger van verlangen naar recht en gerechtigheid klein en kwetsbaar wordt het geboren in een ogenblik van mededogen gemeenschap ------------------------------------------------- uit "tot leven geroepen" gedichtenbundel uitgegeven in eigen beheer www.aukjewijmagedichten.nl…

Ontwakend uit een gevangen gevoel van lust, zwijgend en starend verdriet en liefde, waar is de grens? Ontsluierd dagdromen, in een vergeten poel, van een zonovergoten woestijn. Een idylle waar je voor moet vechten.…

we tevreden tegen elkaar in een roes van slapend rijke liefde waar geen vraag of antwoord wordt verwacht ik draait me om in half wetende dromen ogen ontdekken je slaperige zijn en handen strelend, zoekend naar de lijn om nog dichter bij je te kunnen komen liefkozend langs de contouren van je gezicht fluisteren mijn lippen smachtend je ontwaken…

Je hebt me een stuk van jezelf laten zien dat heeft me enorm geraakt het was als een rups die zich ontpopte een vlinder die ontwaakt Zo mooi als de zonsopgang een adembenemend licht toch trad de duisternis in want ik zag je gezicht die woorden waren niet aan mij gericht Je hebt in mij iets wakker gemaakt ik wou dat het nog sliep…

't was een doodgewoon ontwaken voor de wekker ik stap uit bed ik kijk om en verdomd daar lig ik nog lijkbleek, open ogen en mond dit is het dus, denk ik ik ben dood…