Op weg naar eindeloos
ik verpoos nimmer meer
in een diepe gedachte
dat gaat allengs aan mij voorbij
een vierend touw slingert thans
met eeuwige bewegende beelden
of draagt een haast uitgerekte veer
mij nu doorheen het verleden,
de mij toegevallen wonden en weelde,
doorzakkend naar een verlengde diepte
en traag terug langs gestapelde ramen
van verlangens en tranen van weleer
zo vergaat de dag in fasen
van even zijn en vertekende dromen
waarbij niet is gezegd
dat de dood zich hardhandig
nu al naar mij uitstrekt
wellicht is het meer ontbinden
waarin werkelijkheid wordt opgewekt
en vrijheid vanaf heden
alles vanzelf laat komen
het is vragen verstaan
zonder de weg te moeten duiden
het ademen losjes laten gaan
langs onverharde paden
en ik geen behoefte meer heb
om antwoorden in te luiden
soms enkel nog om de geest
van ballast te ontladen
ik verpoos nimmer meer
in diepe gedachten
weet enkel dat de nacht
mij ooit zal boeien
of de morgen nog komt
is slechts hoop in
mijn aards verwachten
Geplaatst in de categorie: filosofie
zichtbaar soms onzichtbaar. Zo heel mooi geschreven.
Eindeloos mooi deze!