Alle inzendingen over smachten naar

ik loop en lach ik dans en smacht naar een godin van dag naar nacht ik wacht elke dag verlang ik naar je lach je ogen die spreken als duizend sterren tegelijk ik heb gelijk een engel die vliegt door mijn hart en hoofd door merg en been vergeet dat nooit waar je ook gaat de tijd zal het leren het is nooit te laat…

Zou ze weten van mijn smachten als ze 's avonds slapen gaat en in mijn morfineuze nachten minzaam,zachtjes met me praat. Ze is mijn muze en mijn baken, ze is mijn wrede koningin. Aan haar blijf ik voor altijd haken, ze blijft zo koel, verroert geen vin. Zou ze weten van mijn hunker, zo heftig en haast animaal.…

zij kijkt alsof ik lucht ben ik laat haar in een verte staren die enkel leegte biedt ze veegt haar tranen langs mijn huid ik zie er soms zo mistig uit dat zij geen toekomst ziet die brengt haar niet waarnaar ze smacht ze mist de vent waar zij op wacht steeds vaker droef van blik zie ik haar ogen wanhoop baren…

hij wilde een vriendin om mee te praten zij wilde enkel met hem naar bed hij had geen interesse in haar maten toen hij haar meenam naar zijn flat en als hij na heel veel wachten zijn verhaal wel wil vertellen ligt zij naakt naar hem te smachten met de maan achter lamellen als hij plotseling wakker schrikt met naast hem een lege…

Dansende kasteelprinsessen ravotten feest’lijk door de straat onwetend hoe een psychopaat gruwelijk smachtte naar excessen Gretig, genadeloos gegrepen door handen met klauwende kracht sleurend als beesten in de nacht tot bevrediging van een begeren ‘Aux Armuriers’ tapt het verdriet van een verpauperende wijk onder een helsporende dijk…

Zijn smachten zweeft door ijle luchten de azuurblauwe het broze wit het lichtend goud Ergens bloeit een roos verloren in eindeloos groen reseda en jade hij zoekt haar zijn lieflijke zijn magisch lied Hij ziet haar geurend in de jonge zomer maagdelijk blank een helder juweel zij zijn stroomdal zijn liefdesdroom zo dicht en toch…

Ze wacht al bij de halte Mijn lijf schokt van de kou Maar in mij brandt die smacht Opdat ze mij zal zien staan Reeds wachtend op haar blik Laat de kou mij niet rillen Maar de warmte uit mijn hart Zo mag ze mij niet zien voorbijgaan Ze stapt in de verwarmde bus Ik snap mezelf niet en voel me leeg Konden haar ogen me maar verwarmen Opdat…

Ik klop op de deur maar hoor je niet laat steevast de zorgen op de mat vallen die ik met een grote boog ontwijk kijk de planten aan die smachten naar water richt terstond mijn blik naar buiten alwaar een vogel balanceert op de golven van de muziek, groeit er jaloezie op zijn verworven vrijheid, daar ik het heremietenkleed heb aangetrokken…

De regen valt in vlagen uiteen waar de liefde smacht naar meer, rust een glans over de gebutste straten.…

Ik kus tranen van geluk die zielen doen bevrijden van dansend door tijden vol vreugde en verdriet Ik kus de glimlach van 't leven vergenoeg mezelf met haar zijn met smacht wachtend op de zon die ons verwarmen zal Ik kus de muziek van de wereld laaf mezelf aan het ritme opgaand in rokken die zwieren geef ik mijn hart aan 't avondrood…

Nog hoeveel nachten woelen, zuchten, smachten, nog hoeveel dagen huilen, roepen, vragen, niet huilen, opstaan, doen alsof, weggaan, niet meer doorgaan en zwijgen.…

schouw ik het wachten… Ik vraag mij af in welke wereld jouw dromen wonen welke paden zij volgen jouw magische gedachten Vanavond zal ik zoeken langs de vloedlijn van je waanzee naar je gevleugeld hart het ijle vuur van je smachten…

zacht gekozen tedere woorden die de sluimering verstoren in ons verslapen liefdesspel liefdevol vertrouwd gelaat schenk mij je passie terug duizenden rode rozen wachten tot jij mij binnenlaat toverfee ik roep om jou een stem half in rouw smacht naar hartstocht van mijn dierbare vrouw…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

zij komt binnen als een paard in troje die rooie met haar klarinet vingert lucht in een voorspelig zuchten tot bloedgeile jazz opent zwart met rode onderkleur in een new-orleanse geur soult tintjes en schurkt zacht tegen tonen van het ongewone dan komt haar klarinet zo zacht nee niet als paard van troje ze laat me smachten naar…

O lieve beer, kijk wie op Majka wacht Ze willen met haar spelen bij het meertje En met die lieve vrouw, haar teddybeertje Ach kijk nou hoe die puppybende smacht Was ik er maar om jouw zorg te verlichten O lieve beer, doe maar niet zo verlegen Straks wordt het nat en druip je in de regen Ik weet wel dat je voor mijn bod zult zwichten…

Steeds vaker in mijn dromen, bidt nachtelijk smachten, het klare licht te komen in zwoel zweverige nachten.…

de diepte in je ogen de stilte in je stem de zwakte in je omhelzing maakt dat ik je ken de zwaarte in je stappen de leegte in je hart de schelheid in je schreeuw maakt mijn leven hard de leegte in je hoofd de zachtheid in je kracht de ruwheid van je vingers maakt dat ik naar je smacht maar meer dan deze dingen de liefde in je haat…

een dalende zon fluistert met hese stem tot grijze wolken met hesere stem fluistert mijn liefste tot mij schaduwen verworden tot een andere taal tot een zacht prevelen en tasten de lucht rood als gevlamd bloed het nachtblauw der betovering zet de nacht in lichterlaaie ons leven ten water gaten spatten onze smachten in schuim uiteen…

Ze waren in mijn harte reeds, (Nu 'k 't achteraf bezie), Gestapeld en ze smachtten steeds Naar 't minnen van Marie. Nu rollen zij tezamen snel Mij uit een minnaars mond En dansen in een woordenwel Uit 's harten diepste grond.…

Ik ben zo naakt en moet een bult verdragen Door evolutie mij ooit aangedaan Mijn waterlijf dat door het stof moet gaan En zich zo tergend traag op weg zal wagen Een meter nog naar koele bedjes sla Waar ik verholen op een bui kan wachten Dat wordt dan minstens toch een uurtje smachten Geen blauwvoer eten!…

Mijn hoofd zo zwaar van alle gedachten Dit afgelopen jaar Samen met elkaar en toch niet bij machte Mijn hoofd zo zwaar Waar schuilt het gevaar dat alles ontkrachtte dit afgelopen jaar Een subtiel gebaar een onzinnig smachten Mijn hoofd zo zwaar Ik weet niet waar Of wat ik verwachtte Dit afgelopen jaar Maar breekbaar Maken al…

magisch zijn de ogen die je beroeren in dromen het hart doorboren smachten naar jouw ziel die een lach ontplooien elkeen laten hopen die zorgeloze blik een liefdesgebaar lach in de ochtend laat werelden ontwaken breng mij in hogere sferen omhels mijn hart laat mij er in verdwalen geheimen achterhalen waarom die ogen van jou mij…

Je droomt mijn dromen samen in een heldere nacht laten we gaan naar een andere wereld een wereld die op ons wacht Liefde wat niet voor ons is bedoeld maar de regels maken ons vals de geheimen gaan ten onder niks halen wij nog op ons hals Onze gedachten, onuitgesproken vertaald in het lijf'lijke smacht zwoele blikken, tedere woorden door…

Ik wil het leven leven Zeven gouden plakken Wil ik pakken Op de spelen van 't vertier Ik wil het leven leven Zeven fraaie vrouwen Wil ik trouwen Fraaie vrouwen van plezier Ik wil het leven leven Zeven lange nachten Wil ik smachten Dichten op het schoonst papier Ik wil het leven leven Zeven dochters en zeven zonen Die voor altijd…

Ze zijn om vederlicht te minnekozen, meer dan dat die doelgerichte zinnen dat zijn; die zijn veeleer voor zwaar vorzen in afgelegen stegen, waar de schaduw steevast denken doet aan onooglijke geesten, en bijdehante gedachten als lompe lettertypes verzwegen te wachten liggen, naar nooit gelezen leven smachten. --------------------…

We drukken ons uit in heldinnen het is nog onontgonnen gebied Hoe een held zijn kloten verliest in de strijd tegen het kwaad Hij heft zijn zwaard en hakt het leven uit de dood, materiaal waarvan men mensen maakt en onkruid het is weg en opnieuw ontstaat Zo komt aan niets een eind terwijl men daarnaar smacht Zij wacht en slijpt haar zwaard…

De kaars brandt aan beide kanten in de holte van de nacht, beider natuur zijn mijn verwanten, in tegengesteld vuur, een vonk die smacht, je lichaam geeft een herkenbaar woord, het liegt niet, wordt de waarheid niet verstoord,tussen eind en het begin van de uitgesproken zin, of een stop er tussenin, de lust der liefde is niet alleen ontleend…

Ik smacht naar kalmte in mijn gewoel, ik verlang de kust. Die mooie plek waar zand en zee zich scheiden, daar waar uitzicht is, waar ik mijn sores van me af laat glijden, daar waar ruimte is. Het lijkt wel alsof ruimte mijn drukte sust, ruimte keert drukte in vrede en rust.…

Tranen rollen, ze verdrinken mijn hart, een hart dat niet meer ophoud met smachten. Tranen rollen, ze vergezellen mij in mijn slaap, voor eeuwig mijn partner tijdens eenzame nachten.…