Alle inzendingen over spoken

De piepjes van het uurlijks ANP Die al van vijf naar drie stuks moesten slinken Gaan straks in het geheel niet langer klinken Het spook van de vernieuwing neemt ze mee. Voor wie van deze pips niet wenst te scheiden Zal ik ze via Napster gaan verspreiden.…

Alles wat ooit realiteit was zit verborgen achter het nu waar het onbewuste heerst met zijn eigen drijfveren Gerafelde herinneringen spoken door het hoofd verleden tot flarden vervaagd Ik ben een kind van al mijn weleer maar wat weet ik niet van mezelf wat ik eigenlijk zou moeten weten…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

De kermis is nu weg en ook weer niet: Niet alles is in één dag afgebroken Dus staan er nog ruïnes na te spoken Wat elk jaar weer een trieste aanblik biedt Het zicht op zo'n half afgebouwd gevaar Schudt mij nog wel het meeste door elkaar…

'Toch doe je stiekem of zie ik soms spoken?' 'Nou schat, ik acht me echt niet aangesproken.'…

Wanneer je de brommers moet geloven zijn ze knap pissig op ons daarboven Het dondert, bliksemt dat 't een lieve lust is kort gezegd: de weergoden zijn: Behoorlijk doorspekt van venijn wanneer ze het beneden laten gelijken op een waar spook- festijn.…

wat voelde ik mij groot toen ik voor jou de spoken onder het bed uit kon bezweren getik verklaarde in een luchtbel uit de warmwaterpijp rond twaalven die grote spin met uitgestreken gelaat lieflijk de tuin in bonjourde en ik, alleen ik hartkloppingen hoorde die deze heldendaden moediger kleurden…

Ragfijne herinneringen, nu al, spoken, malen onophoudelijk. Wanneer houdt dit op? Onze stemmen, een traan, lachen, ja, dat vooral. Nu, met het gezicht naar even geen toekomst. Tsja, wat dacht je.…

soms licht de zee nog op in het blauwgroen van je ogen verdrijft een zonnestraal de donkere schaduwen die onrust spoken zingt je stem een liedje uit vervlogen tijden vatten je handen in herkenning warm de mijne dan lach je naar me in gelukkig zijn vergeten is de loslaatpijn…

vandaag verjaag ik stormen en spoken met vertraagde pas wandel ik buiten de lijnen ramen en deuren open ik tussen de regels door het weidse vrije uitzicht verwaait de droefenis vandaag schilder ik een schitterende wandeling die leven heet…

Het rotsblok dat vanuit het niets opdook - Een eigenzinnige asteroïde - Die moeten we de toegang streng verbieden, Die eigenheimer zweeft hier bloedlink spook. Wellicht valt hem een warm onthaal ten deel, Mits hij wel keurig zweeft in het gareel.…

In droeve stilte spreek ik jouw naam onzichtbaar in herfstmist trek ik een deftig pak aan zie ik een heftige zak staan met hete kolen voor de spoken ik twijfel en ik spreek jouw naam achterstevoren uit maar er daalt weer een stilte neer.…

nu moest je eigen vrouw je vinden in het fietsenschuurtje die afscheidsbrief legde je op het kussen van het bed, waar je nacht na nacht zal willen komen spoken de rafels aan haar ziel blijven een leven lang…

Moedeloos zijn de laatste woorden een droom van taal is heengegaan ontvoert als voer in vreemde oorden misschien geschikter voor de maan en leedvermaak heeft ook gesproken de langste neus, leven gestaakt bevestigt liever tussen spoken dat taal zijn ziel heeft uitgebraakt.…

Ik ben een spook, een geest, een entiteit; kan, gelijk een sliertje rook op deze site m'n ei niet kwijt! Elk item kan ik opwaarderen, mijn cijfer wordt geregistreerd. Door naar ''alles'' terug te keren is mijn bezoek prompt genegeerd.…

. -------------------------------------- De wintertijd is heden aangebroken, Dus gisteren de hele dag die strijd: Eén uur erbij, of zijn we één uur kwijt, En dat probleem, dat blijft dan in mij spoken. Vertwijfeld moet ik ook mee overstag, En meegaan in de orde van de dag.…

voel je niet aangesproken niets is minder waar vandaag mag het spoken wij zijn daar in het oude pand met buiten een vlag twee sleutels en een rand wat rood en wit geeft dat mag een lint van licht dit omwille van de vrijheid het is je plicht zonder enige vorm van strijd…

je hebt ze in alle soorten: blije, droevige, brutale, gelukkige, arme, rijke, fuifnummers en pilaarbijters, koplopers en lantaarndragers, tafelspringers en wezels, spoken van de opera's, en feeën om door een ringetje te halen! naar dewelke gaat jouw voorkeur?…

hallo, ween nimmer om dat poetin spook in Oekraïne waart het duivels rond zijn misse daden missen elke grond maar binnenkort gaat tsaartje op in rook toen poetin nog meer troepen op ging roepen moest slaafje thierry poetinachtig poepen…

Ben kribbig, niet aardig zie spoken om me heen onzeker, geïrriteerd mijn eigen ik niet waardig. Wil mezelf weer zijn kalm en evenwichtig want door dit gepruttel voel ik me zó klein.…

koortsig dwaal ik rond op deze hete dagen het lange lome komt met overspannen dromen wiek om koelte voor de schaduw die ik was ontheemd sluit ik me af met een been in het graf delirium krijgt realiteit in wartaal en wat spoken de lijn is niet gebroken rafels zijn er nog als waarschuwing van boven…

Ik wil je Meer dan ooit Bang om weer te verliezen Nu je voor altijd kwijt te raken Ik wil je Je blijft maar spoken door mn kop Niet eens wetend wie je bent Of wat er nou is tussen ons Aantrekken en afstoten Al de tijd Nooit anders geweest Zal het dan ook altijd zo blijven?…

Meegesleurd in een zee van klinkend woord door brandend deinende golven langs klimmende rotsen roeiend met korte riemen geen angst kennend zie ik geen spook die langs mij komt maar hoor slechts; “Gooi je netten aan loefzijde uit!” en zie, het net staat op barsten.…

Spoken uit het verleden dansen in het donker van de nacht soms wil ik leven in een leugen alsof jij mijn lief nog steeds de adem van mijn ziel bent maar je deed de deur achter je dicht mijn hart huilt al blijven mijn wangen droog voorbij……fluistert de wind de echo schaterlacht…

eindelijk breekt de spanning van jaren tot gapende scheuren verschrikte gebaren wijzen in wanhoop naar directe gevaren geschokt tot diep in het fundament blijkt dit geen incident het vertrouwen is gebroken op spoken kan men geen toekomst meer bouwen nog blijft het stil in het groningse noorden maar er komen nu daden geen woorden…

je schoffelt kruizen op een hoop en schoont de paden de graven zijn geruimd vergeten zijn hun daden herinneringen spoken rond gevlucht uit pas ontgonnen grond het rusten is gedaan na jaren wachten in opstandigheid de vrede is vergaan kruizen op een hoop een verrijzenis aanstaande maar de zielen zijn al op de loop…

zwervend door oude straten geven steegjes nog altijd geen antwoord op vragen die blijven spoken door mijn hoofd ook al glimlach ik ziet alleen de weerspiegeling mijn echte ik, zij weerkaatst de leegte die al zolang in mij huist bladeren heb ik volgeschreven al verstierven de woorden in de herfst heb ik ze geprobeerd te vangen stuk voor…

Wanneer lippen ongesproken zo geluidloos blijven spoken me hier binnen telkens raakt.…

Door het verwaaide haar vergaat het stof, gedachten spoken steeds weer rond dagen stromen voorbij in onzeker weten waar het denken telkens stokt hier blijft de tijd staan in de schaduw van een lege plek, zonder naam of woorden en alleen hier speelt de wind een wrede troost…

Oranje wordt hierdoor onteerd en iedereen ziet spoken. Zo 'n Mabel is gereserveerd, want geenszins onbesproken. Wellicht wordt deze parodie, als Friso niet verbruidt, het einde van de monarchie: een koninklijk besluit.…