Alle inzendingen over spons en zeem

niet lang meer duren dit zijn de laatste levensuren van eens een trotse voetbalheld hij wordt door helse pijn gekweld hem trof de zwaarste der kwetsuren men vreest een aantal botfracturen het slachtoffer is uitgeteld dan rent een schim en niet veel later beschouwt een oog de breuk of wond de toestand wordt al snel doorgrond er komt een spons…

ik ben door wolken wiet gelopen onzichtbaar voor de jongelui een roze zon spon met liefde en een bui talloze regenbogen maar hun ogen waren van het feest verdwenen doelloos zwervend zonder benen ik las de trips van hun gezicht toen de angsten kwamen onbegrepen in bestaan niet wetend hoe nu verder met de toekomst om te gaan…

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de…

* loflied op dora en nora als nora en dora verschijnen is het gedaan met de rust tranen met tuiten trekken de dames als zij vreugde toveren van gezicht tot gezicht de lakens delend poetsen, stoffen en zemen zij het toilet spic en span met klinkslag of sneer trekken zij dweilend ten strijde tegen smet en smeer schuierend en schooierend…

Mijn maanziek gejank kon jouw oor niet meer vinden Ik gooide die bloederige spons weg Die zoog aan de ribben (Tralies voor de blubber binnenin) En zocht de koudste steen. Samen wandelend naar nergens Knijp ik jouw heupen die gloeien Schrapende zolen en de nagalm van mijn bloed dat zwakker fluistert nu.…

te vlot een toost ondoordachte woordenvloed spons over het bord het binnenste binnen weet van waarheid: roetplekken kruitdamp geen phoenix die verrijst…

je keek me aan de glimlach brak het kwetsbaar ogenblik waarop wij nog niet hadden besloten hoe verder te gaan de toegestoken hand een lief entree je nam me mee om tijd te winnen voor het garen dat jij dacht te spinnen waarmee jij de klus wilde klaren van weer opnieuw beginnen jij spon vals verdikte de draad tot de helft…

het perkament van eeuwig groeien zal mijn huid zich sluiten voor een zee van leven zal ik niet uit de nerven barsten als vochtige ogen de matrijs van het verleden nog eens openen zal ik dan van papier worden op de kantlijn krioelt het van ongeboren poëten of heeft alles de tweede adem in zich met de pulp meegroeiend als een spons…

Leven is delen deel ook je visie en dromen de eenzaamheid wordt me te veel alleen bij jou kan ik huilen zonder liefde was ik nergens jouw naam komt in het boek des levens jij was mijn vangnet positieve mensen leven langer het leven is een spons het zuigt en verzwelgt ik kreeg gelukkig de tijd om te denken en na te denken ik had wel…

O en nooit sedert Frigga die de wolken spon waren zo teder twee handen. Hoe ik ook mijn best deed het opstel te lezen ik moest: plotseling reizen mijzelf achterlaten in minnen en plussen een jachthoorn blazen een schimmel bestijgen met maliënkolder geslagen tot dolende ridder van Mancha in het land van de liefde die kinderlijk is.…

We druipen af als oude spons: stralen stikken voorgoed.…

Wat hier ontstaat mist ruggegraat, is slap en voos, is gatenkaas, een spons, een touw met knopen, mijn vers vertikt het om te lopen. Ik ben wanhopig, gefrustreerd en boos.…

Als een spons zuig ik je op en jij knijpt me weer uit. Als slakken slinkt ons slijm in de hitte van zomerse schijn. Er blijft ons niets meer over dan ons volkomen leeg te drinken. Zwijgend voeden we cilinders met het vuur van vlammende tongen. We worden elkaar tot draak, een rode boei die is afgeslagen. We weten niets, we zijn.…

weer is het goede vrijdag de dag waarop christenen de kruisiging herdenken kranten verslaan lijden als hamburgers uit de quick tweeduizend jaar later herinnert zich niemand nog dat nieuws wordt niet herhaald door tijd verkaald en eigen aan de mens gaat hij verder als zwerver in een luxe bed ooit zal het zuur opbreken een spons…

Vandaag zag ik je weer even in de spiegels van het leven stil verdwalen door de nevel van het tomeloze veen Waar ik blozend zon verdroomde in jouw armen die omzoomden en mijn ogen deden lomen in het zand en nergens heen Lang verwachtte ik de dagen dat jouw bedding mij zou dragen maar je spon jouw zachte kragen die mij dreven van het steen…

blauwgrijze Keulse pot in haar keuken, gevuld met glinsterend zeezout, ik zie hoe oma's sterke hand een greep doet, en wit zeevlees glinsterend bestrooit die geur van petroleum, wat olie in de pan, schar en schol spartelen sissend, hun witte lijven geuren knapperig bruin, scherp en ziltig in oma's keuken die heerlijke geuren van vis en zeem…

De schoenpoets en de zemen lap voor schoenen lang versleten een fotoboek van iemands jeugd vol mensen lang vergeten. En dan het kerkboek met het slot al heel lang stijf gesloten, omdat geen mens er meer in las; men had dit boek verstoten.…

omgelegd die met zijn tang zijn vrouw het behang op joeg op de vlucht na een echt gevecht het leek alsof ze daarbij vloog zo snel ging die dame omhoog ik dacht die schat vliegt in een zwart gat terwijl ze me op piepdun draad bedroog later kreeg ik echt de smoor in het bleek familie hangmatspin die twee schatjes heetten zwartgatjes zij spon…

hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk... naar de verdorde bloempjes nog in alle volmaaktheid dapper geheven naar de zon nee... ik liep niet zomaar voorbij want ik keek en zag schoonheid in natuur waaraan ik niet voorbij kon.…

Ineens een engel naast mijn bed ik zie het leven nu als een spons door jouw liefde bracht je mij de hemel dat geloof ik echt en dat is nu mijn echte thuis jij gaf mij handen en voeten het ontbreekt mij aan niets het gaat niet om jouw handelen maar om hetgeen je in werkelijkheid doet uit dankbaarheid opent mijn hart zich jij volmaakte…

vandaag waait ook de wind uit een verkeerde hoek zit alles tegen en in de regen voelt mijn vel niet goed ik wil die spanning breken door alles te vergeten schilder dus een lief tafereel onbewust gebruik ik te veel geel haat mezelf nog het meest omdat de uitweg die ik spon met draden fantasie niet om de werkelijkheid heen kon…

Praten we dan weer een keertje over ons Laat je werk maar even liggen, het is een een inhalige, vrede spons. Wanneer eigenlijk ben jij opgehouden met houden van mij ? Was dat eerder een fase of één vreselijk moment, het spijt me zo m'n liefste dat ik thans drijf op sentiment.…

zuig onder de canapé verdwaalde pepernoten ik open vensters frisse lucht en jaag insecten op de vlucht met al hun lange poten ik emmer liters groene zeep en dweil plavuizen zonder streep de matten gooi ik buiten ik sop en schuim het keukenblok en poets de oude koekoeksklok terwijl ik zit te fluiten vooruit nog maar een laatste klus ik zeem…

voorhoofd mijn lief, mijn maatje, mijn vrouw met wie ik lees en schrijven kon het gezin dat we samen opbouwden vol liefde en aandacht werd bezegeld met twee prachtige kleinkinderen ' toch mijn lief, verlaat mij niet ' vanaf nu, is alles anders de leegte vangt mij vergeten spinnenwebben duiken op uit het niets keer op keer zeem…

zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste loomheid overwon mijn zaligheid nimmer zal verbloemen uw schoonheid liefdevol de maan rond spon…

zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste loomheid overwon mijn zaligheid nimmer zal verbloemen uw schoonheid liefdevol de maan rond spon…

twee tieten op borst twee tieten op buik wel vier memmen dik zwijgt zij in het graf zij voedde eens links en rechts onder en boven voor en achter (dubbel en dwars) ze diende door het vlees te kerven de duim te kruisen op mijn voorhoofd als een spin spon zij acht ledematen tot web ving ze vliegen af voor ze ons vonden (dwars…

Ik ben een vonk die doelloos, richtingloos, Geworpen in 't heelal mijn vaart begon, Toen bond me aldra aan zich een andre zon En wentlend leef ik ongemeten poos, Een kern van leven, in zichzelve voos, Vol van de kracht die in en rond mij spon. O dat ik zonder weten eeuwig kon Wentlen in de onbegrepen stralenroos.…

het gaat er in, als water in een spons, waarmee God na lang wachten hem bedenkt. Zijn komst is zeker als de dageraad, zoals de regen komt hij toe naar ons, als late regen die het land doordrenkt. ------------------------------------------ uit: 'Fietsen op de Mont Ventoux', 1974.…

Van de appels 't bloesemsnoer, En langs de groene vloer Der velden knoop en klit, Goudgeel, zacht paars, en wit, De mazen van de zon, De draad, die 't lommer spon, Dit is het blinkend net, Dit is het blinkend net, Hier heimlijk uitgezet.…