Alle inzendingen over sterrebeelden OR persoonlijkheid OR overeenkomsten

het schuurde ondanks plamuren bleef het een stug oppervlak ik heb nooit gedacht dat het van andere origine was een soort kwast zonder gelaagde overeenkomsten maar met een heel snelle uitwasgroei heb ze altijd als eenheid beschouwd aan dezelfde stam ontsproten en toch eens zal hij ontbreken door een stormwind die zijn kracht…

haha ik ben buitenaards kwam er laatst achter las het op het internet vele overeenkomsten wat een pret nu ben ik echter overtuigd en lach niet meer in mijn kamer hangt nu een beklemmende sfeer hoor geluiden en nog veel meer schaduwen met geknetter lichtbollen en gespetter berichten krijg ik door het is mij duidelijk ik ben klaar voor…

En zichtbaar achter transparante tule, Die van 't terras fosferde naar beneden, Wezenloos, groenig wit kwam aangegleden De maan, bewusteloze somnambule; En stond te luist'ren naar de sterrebeelden.…

‘Ik stem overeenkomstig mijn gevoel Met blauwe inkt, waarvan ik steeds een fan blijf 't Is niet zo vreemd dat ik met die kleur pen schrijf Mijn naam is immers niet voor niets Wim Cool’ De SP spint extra garen bij ‘t gezeur En geeft de stem alsnog de juiste kleur…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

vogels koersten met de trein vertelde ik, ik vluchtte weg met de natuur zo weet jij dat mijn aard blijft waar zij heengaat gebekte duur ik laat lege bodems achter…

Op mijn buik in het bad, het gezicht net boven de spiegel van heel heel water, probeer ik een oog te pakken, net onder het vlak, bovenop de diepte - maar alles wat ik zie is werk van Duchamp bijvoorbeeld of van Man Ray, Ernst, Margritte, Oursler, ooit aan me toevertrouwd door onbewust opgeborgen kijkers, veel ogen, vrouwenogen, vissen- ogen…

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning.…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent. En dat dan de stem van mijn zoon mij roept met de stem van mij met de stem waarom ik roep. --------…

Je hebt een tuin. Daar loop je 's avonds in. Nu ja, niet elke avond. Af en toe. Vaak ben je voor dat groeien zonder zin, En toch zo grondig, na de dag te moe. Een bloem geeft alles. Maar zij is al dood. Jij bent gespleten. Maar jou wacht het leven. Zo ben je vaak in niets een lotgenoot. Een wig lijkt tussen haar en jou gedreven. Zij wil…

In je trekken staat de geschiedenis van je volk geschreven fascinerend, jouw volk almaar verloren en weer teruggevonden wij staan aan een angstige oever wachten op de mensen eindelijk mens geworden de jouwe en de onze eindelijk verzoend Is de grote Barouch niet in deze straatjes opgegroeid? --------------------------------- uit: 'Hollandse…

wij trekken bijna dezelfde trek zoals die van de gakkende mens waar zelden mee wordt omgegaan bijna dagelijkse eenlijnige tred ganzen zijn tactischer onze familieband is veel sterker en zintuigen zijn scherper daar willen wij voor staan wij zijn monogamer zonder hebzucht paren blijven hun leven bij elkaar door eigen drang en plichtsgevoel…

Iedereen als ik, met lijf en met leden; Vol dromen en wensen, met een vloek en gebeden. Met adem in leven, in nemen en geven. In zorg en in angst voor verlies en om vangst. In dat besef, niet meer op mijn bangst door al dat te zien wat wij delen: Een klontje ik, een wolkje jij, het kopje erbij. Gezelliger dan toch, om hier te…

Wat zouden bergen zijn Als er geen dalen waren Wat zijn rivieren Zonder oevers wuivend riet Wat zijn vlaktes Zonder nevelige wouden Aan horizon in ‘t verschiet Wat is een hemel Zonder wolken Zonder vogels langs het blauw Een strand zonder zee Een zee zonder branding Een vogel zonder zang Een helder ochtend zonder dauw Kortom…, wat…

Schuin tegenover het bisschoppelijk paleis kocht ik mijn eerste plaat van King Oliver met Jazz, met Blues en de High Society Rag. Het gebeurde later meer dan eens dat ik daar stond mee te trappen met Basie of Johnny Hodges terwijl de bisschop in zijn hoge Renault uitreed op een golf van roomse blijdschap. Wat devotie betreft was er geen verschil…

De eerste Augustusnacht van het jaar twaalfhonderdeenennegentig trilt in het zwarte Vierwoudstrekenmeer een keten van rossige lichtjes vol vaste wil voor de toekomst overal op de hellingen der nabije bergen branden vuren waarmee Zwitsers elkaar sterken om gezamenlijk strijd te voeren tegen vorsten en keizer die hun kleine bergland beheren…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

(Duinerotiek II) In een juist net gewoven web ving ik jou, puur, maar slechts in gedachten Alleen probeer ik hier mijn woorden te dichten Te gieten in onze kroezen vol kruisingen overeenkomsten bij ons Jouw geschreven woord overklast al mijn zinnen Jij bent zogezegd louterend dichtwerk…

Zuil Oudehorne* Via woestijnzand uit Utah naar de Roemeen- se bergen en nu in Oudehorne, Friesland De UFO-gelovers Nieuwsgierig enthousiast Een Metalen Monoliet Nu al dríe keer verrast De overeenkomst tussen Oudehorne, bergen, zand Een mystieke monoliet Met gelijkenis. Ook verband? *Locatie: oostelijk van Heerenveen…

Ik zal buigen. Ik zal kruipen door het zand, stof der aarde omdat men mij niet naar de waarde schat. Ik zal lijden. Ik wil offeren, geven, weggeven, zonder enig hebben en houden. Alleen maar omdat ik geloof! Ik geloof in mensen en de aarde, naast hoop en wanhoop, vertrouwen en wantrouwen was het toch telkens houden van, in vergeven…

schrokken, Toen om hun scherpe toppen donderblokken Versplinterden tot klankbonken naar 't dal; En gouden-regens klommen naar 't heelal, Naar de aarde wierp clematis paarse klokken; 'T leek of apotheozen samentrokken Om ons, brandpunt van dubbel hol kristal: Want weer droeg ons het luchtschip; en we speelden, Twee zaligen, vangbal met sterrebeelden…

Vol noorderlicht van plechtige flambouwen, Vol sterrebeelden hing het ijspaleis: 'T leek uit bevroren vuur, uit vlammend ijs, Uit poolnacht en uit tropenzon gehouwen; Door bloemen was 't, kristallen paradijs, Nog stil, maar 't scheen, kosmische machten zouen Een symphonie als van Beethoven bouwen Uit al wat edel is en groot en wijs.…

kuierend is de gang door mijn welriekende gaard overeenkomstig mijn vaak toegedachte luie aard ik heb mij aan wat komt dat komt overgeven en het vreemde als verzuurd vruchtwater tijdig afgedreven bij een boterbloem verscholen in het gras sluit ik de ogen en hoor al een vroeg gezoem hier zet ik me neer en word zeker, als vanzelf…

ik ben bang voor de stilte die toekijkt bij ons woordloos gesprek oordeelt over mimiek en gebaar argumenten weegt in licht of te zwaar ooit was er de hand die reikte en een verlossende blik op beider gezicht maar er is enkel ruis en venijnig gesis op de golflengte van stemmen die geen enkele overeenkomst kan brengen over…

Woorden slechts hoe we samenkwamen onafwendbaar uiteengingen zoals wolken in het hemelruim om zichzelf te zijn Regels vonden we niet misschien daartussenin het betrachten van de juiste afstand overeenkomsten ontdekken tussen de verschillen Waar we zijn geweest die plaats bestaat niet meer de tijd nog wel zo lang als een herinnering…

Het kan een last zijn Jezelf zo te moeten "dragen" Het is de schrik van ieder mens Maar achter elk persoon en zijn onzekerheid Zit iets moois, waar je niet om hoeft te vragen Verander niet voor die ander Ook die draagt wat met zich mee Probeer gewoon wat van jezelf te zijn Want dat kun jij alleen!…

Het is van mijn leven nog niet geschreven, nog nooit van m'n leven. Het staat om de dood nog niet te boek, om de dooie dood niet. Het voelt nog zo iel aan, of het mijn tong nog niet kan roeren; ik voel me beroerd. Hoor hoe het zou willen schreien. Ik wil het ooit nog eens op kunnen schrijven, al is het te weinig om van te leven, het is…

Achter pijn, zuid west en droom gebogen is er een eenling in een boom gekropen hij knijpt de wind zijn ogen open met droeve pijlen in de ziel geschoten.…

Ik strijk mijn streken met een droge kwast, lees de verlichte tred in de ravenzwarte ogen en word onder een steelse blik van meewarigheid begraven, ze steelt papavers uit de sterren van haar figuur, tomeloze last van weelde in een aansprekelijke natuur, die ze eerst met me deelde en ik vrijliet door haar persoonlijkheid .…

Je voelt je als een jong meisje dat in haar eerste gedicht tot de ontdekking komt dat de wereld veel fraaier is dan zij in werkelijkheid heeft bedacht terwijl jij jouw zinnen probeert te verleggen ademt de zomer een wildlied voor de horizon alle dwergen zijn dappere tuinmannen die nippen aan een lauwe advocaat de stad is een oneerlijke…