Alle inzendingen over stranden

Ik wandel op het strand in de voetsporen van ‘t brandend zand in ‘t water geblust door de hemel gekust zing ik met opgeheven handen van de zegen brengende stranden…

De seks in de zee aan het strand Was slechts nog een robbertje stoeien Het vrijen was oninteressant Zij kon mij totaal niet meer boeien De zee en het strand en de seks Hoe kon ik mijn tijd zo verknoeien Op reis met mijn aanstaande ex Ons bootje sloeg om bij de boeien Het strand en de seks en de zee Ik voelde mijn lusten weer groeien Bij…

en dansen de rozen weer terug naar het land tot ze aanspoelen op het koude strand? er liggen rozen op het strand mooie rode in de knop zoute tranen in hun knop er liggen rozen op het strand nog lang niet tot bloei nog lang niet volgroeid…

Wat een heerlijk land Het Zeeuwse land Wat een golvend duin Het Zeeuwse duin Wat een prachtig strand Het Zeeuwse strand Wat zout de zee, zij kust Zacht de Zeeuwse kust…

Hoe noemt men één geodriehoek op het strand? Ik vraag u nogmaals Hoe noemt men één geodriehoek op het strand? KIJK ME MAAR AGWANEND AAN een geokniehoek. Ja, een geokniehoek. Mits een knie bruin wordt door het zonlicht…

Aan het strand van Tanganica ademden we Afrika in en uit. We zagen de zwarte vissers hun netten trekken bij hun schuit. O-is ! O-is ! zingende vooruit. Aan het strand van Tanganica blikkerde mica in mijn hand. Mijn hoofd vergat die mica. 'k Ben in een ander land.…

rollende golven het strand bedolven onder schuimende koppen het moet wel kloppen een oude man duinpan, het klotst aan de rand van het strand de oude man, ziedende zee een verloren land…

op het strand bouwden we mijn kleine zoon en ik zandkastelen zal ik nog wat zee naar je brengen papa vroeg hij op het strand denk ik buiten de tijd meng ik dromen met de werkelijkheid hoe jong was ik toen vader me verliet…

Je voelt wel voor een dagje naar het strand tot blijkt dat de directe treinverbinding verdwenen is. En bij die ondervinding krijgt menigeen dan vreselijk het land. Nee, Zandvoort is te zwaar voor de NS: Zien die meer in een Poolse strand-expres?…

Voor mij een strand een eindeloze vlakte aan de waterkant, kabbelende golven bespoelen het witte zand. Waarom, dierbaar strand, zo immens ver weg van mijn vaderland en de moeder die ik mis, voel ik me zo aan jou verwant?…

Waar ik nog even fijntjes op wil wijzen, (Dit minpunt las ik nergens in een krant): Hij, die het piepschuim weghaalt van het strand Is debet aan klimaatverpestend reizen. Wat de toerist ver weg zoekt is nu hier, Voor hagelwitte stranden…..op naar Schier.…

Ik zag je dansen op het strand golven verdronken in jouw ogen alsof je zweefde over het zand terwijl sterren overvlogen Ik zag je dansen op het strand zonnestralen op jouw toneel ineens pakte je mijn hand we vormden spontaan een geheel We dansten samen op het strand ik vloog met je mee in de nacht emoties namen de overhand deze droom…

spattende witte pluimen die woest worden neergekwakt op het zand van het strand…

Ooit liepen wij daar Hand in hand Achter ons de voetsporen Van waar wij waren beland Vandaag lopen wij daar Maar niet meer hand in hand Achter ons geen voetsporen De sporen verdwenen van het strand Ik heb daar niet gelopen Niet op het verleden-strand Geen sporen, geen jij en ik, geen liefde Alles door het water weggebrand…

Hoge golven Snijdende wind Tranende ogen In mijn mond, mint Koude handen In mijn ogen zand Een grijs gevoel In dit koude land Paarse lippen Rood zijn mijn wangen Ai Ai Kapitein Een gloed van verlangen Was het maar altijd zomer Op het strand Zodat je soms even kon vluchten van dit koude land Aan zee…

Tijd tikt het laatste zonlicht weg de warme hand op 't koele zand verandert wat veranderen kan op mijn stille eenmansstrand De branding niet meer zo gerust deze wind blaast steeds kouder zwarte angst neemt zijn bezit met'n klauw op mijn schouder Nacht treedt in zijn macht begint een geseling die zal duren de kille hand op 't koude zand…

De zon gaat langzaam onder de schemer glijdt over het strand geruisloos is de nacht gevallen…

het was midwinter, maar warm als op een mooie dag in maart honden die anders nooit buiten kwamen zochten elkaar, maar afstand werd bewaard tot de mastino napoletano die, onverstoorbaar was zijn aard, de rechte lijn over het strand liep die de mannen namen het was midwinter en warm als op een mooie dag in maart…

Liggend op de korrelstrook langs het windbeschreven water denk ik aan een duik en later Voel ik schuimendzacht de zee die me opneemt en tevree terugbrengt naar het strand tot later.…

een vroege lentezon warmt mijn ziel als was jij hier aanwezig een zilte bries streelt mijn wangen als waren het jouw vingers een maalkolk van gedachten waart door mijn geest als was ik met jou aan het praten leven , hier en nu omringd door mensen en toch eenzaam en alleen een hart verscheurd door tomeloos verlangen…

je lachte ik zag hoe jij de wereld bedekte met een dun laagje goud voelde jouw warmte gloeien in hoe jij alles lieftallig met zijden bestreek zag tedere gebaren in ogen die staarden naar jou als bron van de zon raakte je hand wist in je blik licht witte wolken jij golfde al zee op zomerend strand…

Blauw wolkloos welft zich de hemel Boven de wijdgestrekte zee. Van zongloed wemelt de tintlende dampkring; Parelkleurig rust het zeevlak, Ongerimpeld, zilverglanzend; Aarde en hemel vloeien ongescheiden ineen. Meeuwtjes, duiven der zee, zittend op 't spiegelende vlak, Dromen van eeuwige vrede, Spartlend gaapt een visje even boven. Ginder drijven…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Het strand van de kinderjaren. Ik hield mijn hart aan de borst van de zee. De korrels metselde ik tot dromen en kastelen aaneen, mijn glimlach de mortel. Maar de golven leefden zo snel. --------------------------------- uit: 'Dun land', 1994.…

verder kan ik niet gaan in achtergelaten land ben ik hier gestrand gevoelig golft de branding ik schuim in witte koppen de vraag, ga ik naar de knoppen of ben ik de wederopstanding drukkend laag hangt boven het zoute water een loden lucht verzuchtend de zee opluchtend geeft de zon een gouden streep mee…

stap iets minder zwaar Het koude water groet mijn voet Het wordt donker, het is vloed Niet één keer kijk ik achterom Want achter mij valt niets te zien En ik moet verder bovendien De golven giechelen om mijn romp Een koude stomp vol op mijn maag Een windvlaag werpt mij om De zee duwt mij weer naar de kant Ze werpt me zachtjes op het strand…

je wil niet weten hoeveel mensen hoeveel zoutjes aan het hete strand in één dag eten op hun stoelen lakens matten of gewoon op zand witte uitslag op de huiden in vette vlekjes als bij kaas gesloten oogleden dicht gepekeld in scheveningen zeggen ze laconiek die zijn gaar voor de visfabriek…

geluid, de muziek een cliché in mijn oren achterstevoren terug... denk ik terug... naar toen als de zee spoelde de liefde over mijn dam toen zij kwam zij, een onopvallend glasgordijn een muur van troebel water onzichtbaar onder de waterlijn sommige stuurlui staan aan wal omdat ze anderen lieten sturen door wilde avonturen tot ze strandden…

Als Hunnen stormen zij aan, golvende horden, schuimbekkend van woede naar wat hen teweer staat: dit land Bavaria dat laf zich schuilhoudt achter de vadzige buiken der duinen. ‘’Val aan!’’ brult de gong van de Khan van de Wind. ‘’Wees hen een gesel! Verzuip hen die fatsoenlijk als mannen behoren te sterven, hun vrouwen en kinderen…

Ik zie je daar al staan heel alleen starend naar de zee kijkend, wachtend op de golven verlangend naar de rust en stilte. Je was aan het zoeken maar kwam niet verder genieten zat er niet meer bij het werd je allemaal te veel. Nu staar je vanuit de hemel en kijk je op ons neer je voelt de liefde waar je wist dat die bestaat. Je hoeft…