Alle inzendingen over tunnel

er was geen gat toch groef ik in de tunnel van verlangen naar een opening steeds blokkeerden stenen uit je leven de doorbraak naar een nieuw gezamenlijk begin we hebben puin geruimd de paden eindelijk verlegd gezegd wat ons zo irriteerde in initiëren is onze toekomst blootgelegd afhankelijkheid wordt omgezet in samen existeren…

Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een ellenlang spoor, is een uitgesleten spoor, is een paadje of een tunnel of een glijbaan, is een spoor, is een spoor, is een spoor, is een lijntje, is een treintje, is geen geintje, is een spoor, is een krom, kringel kronkelspoor, is een spoor, is een spoor, verdriet is wat me stoort is hopeloos…

Jouw stilte echoot luid in de tunnel naar mijn ziel door jou gegraven, die dag, dat je door je aanraking mijn vijver rimpelde en me stuurloos achterliet. Wat vrees ik het meest, wind of wind-stilte?…

Je zingt een lied beangstigend, triestig je zingt het alleen maar omdat je niet meer weet hoe je verder moet omdat je niet meer weet wat je nu nog doen moet maar ooit in de verre toekomst komt er licht aan het einde van de tunnel en dan zie je in het zicht hoe je langzaam weer gelukkig wordt hoe je langzaamaan weer begint te lachen maar…

in de gestorven glans van jonge levens treuren zelfs narcissen vol gebogen smart ergens schijnt de zon ik ben haar kwijtgeraakt, toen tunnels openbraken onderweg geen mens heeft me gezegd dat ik vandaag alweer moet gaan en niemand weet of ik me nog kan binden zelfs nu lente haar beloftes draagt kan ik het licht niet vinden…

wie kon vermoeden hoe donker jouw laatste dagen waren dat leven een uitzichtloze tunnel leek je al tijden rondzwierf in een onontgonnen doolhof waaruit zonnestralen waren verbannen wie heeft je niet horen schreeuwen in het gevecht waarin je verwikkeld bleek je laat ons met vele vragen achter al wat rest is je te omarmen met onze…

En de chauffeur rommelt met een dvd, 28 doden in een tunnel in Zwitserland, de volgende morgen in de krant en op tv. De begeleiding, al die kinderen. Hun tijd was gekomen. Het was al lang zo gepland.…

licht aan het einde van een besneeuwde tunnel een heel lage zon eindeloos verwacht een toekomende lente in grote leegte moeras met knoeten onhoorbaar en onzichtbaar onder de beten formeel meesterschap en een langlijvig insect op zoek naar het lot stilte geen stilstand waar de deur openwaait naar het oude nest…

Als ik de weg niet meer weet wil jij mij jouw hand geven en me leiden Als de zon voor mij niet meer schijnt wil jij dan mijn lichtpuntje zijn Als er geen einde komt aan die donkere tunnel wil jij me vasthouden en me jouw warmte geven Als de kracht uit mijn lichaam verdwijnt wil jij me dan jouw energie geven zodat ik weer kan leven,stralen en…

ik zag kou in het licht kristal van je ogen je hand rijpte witte vingers gebogen in blauw toch ademde je de condenserende damp van het overgangsland ging een bevroren leven jouw dood voorbij jij ontsnapte door de lach aan het eind van de tunnel waar licht en warmte in wake op jou hebben gewacht…

De geest spiegelt woorden Zonder zin en duiding Vage spinsels vermoorden Hersens in verwording En het membraan Tast langzaam aan Alsof de valse snoeren Haar niet beroeren Een mens is geworden Zijn bereik uitgedijd Nu ook verworden De koning te rijk De tunnel gaat open En achter haar dicht Het is niet afgelopen Daar is eeuwig licht…

toen de maan gesmolten was legde zij de eerste steen bouwde een huis van tranen ze ging door de tunnel heen het bidden op boterbloemblaadjes in het gras bleef dag aan dag gelijk tot het graf haar ving met kleine siersteekjes over haar geweven doodskleed en nog weerkaatsten de uitgehouwen wanden zijn stem eloï, eloï, lema sabachtani…

Nazomertje zoet, je zinderende zaligheid speld ik op mijn hoed langs wegeltjes van rust, langs paadjes van weldadigheid, langs holle wegen als groene tunnels en bolle boomgaarden in oranjegloed. Ik wil geen minuut missen, geen uur verzuimen, jouw dromerige fruit heeft iets goddelijk zoet. Ik lik vingers en duimen.…

Ik heb nog veel tijd nodig om mij over de golven te laten gaan en in de tunnels van brekende golven daarmee één te zijn Ik heb nog veel tijd nodig om jou te ontvangen, onze kleuren met liefde te mengen tot iets nieuws van tweeën één te zijn Ik heb nog veel tijd nodig om samen te komen in de stations die ervoor bestaan…

Jij mag nu gaan rusten na 'n leven van zorgzaamheid van vreugde en verdriet maar het was in evenwicht, wij raken je kwijt maar jij gaat door 'n tunnel op een wolkje naar het licht.…

Nu mijn leeftijd zacht bij jou aan aanschuift en ik de rozen zie verwelken in de vaas die jouw herinnering is verbijt ik me in miskleunde uren en graaf een tunnel naar ’t begin in jouw geborgen hand slechts een pad vol knarsende schelpen loopt voor me uit en ik zie de pas ontgonnen aarde voor altijd jouw leegte vullen…

voor mij niets eeuwigdurends, geen bezwerende formules geen eikenhouten planken, tunnels, dichte mistbanken die het zicht belemmeren geen patronen die zich aan vaste grond nagelen liever ook geen criteria, een functieprofiel met targets ik zie de afwijking in elke spiegeling van tegenlicht vandaag kijk ik in het water, de enige…

Wanneer het licht dooft, aan het einde van de tunnel. Wanneer de zon verdwijnt, achter de horizon. Wanneer we niet langer vluchten kunnen, vallen schellen van verblinde ogen, sterven illusies, nadert de dood, of gloort, o wonder, het dagend levenslicht.…

Te lang ben ik Mezelf kwijt geweest, Bewoog niet meer, Maar schuifelde, Ritselde hooguit Als een herfstblad Op een verlaten strand, Alleen van nul en generlei waarde nog - Tergend langzaam begin ik De eindeloze, donkere tunnel Achter me te laten, Word me zonder dat ik Er bij stil sta weer bewust Van wat ik verloren ben,…

Er ook aan de langste tunnel ooit een einde komt met licht dit de laatste dagen en de laatste uren zijn van een jaar dat voor het einde zwicht, er plots wat zon verschijnt op een winterse dag en de kou doormidden snijdt, dat er altijd iets overblijft van gisteren en van toen om te bewaren in een schrijn van herinnering wanneer we straks…

óf door een tunnel naar licht?…

Door de bergen en haar tunnels, waar de dalen ontluikend in de ochtendgloren, hun bestaan bewijzen Reis ik Slapend of wakend; Ik nader de grens Waarna de sleur zich zal hervatten en zij weer denken dat ik ben zoals ik was Gepast zal lopen in het dagelijkse en vergeten dat ik, vergeten was Maar alles is anders en niets zoals…

Het einde van de tunnel geen verlichting, maar oplichting. Het tegenovergestelde van lachen dat voel ik nu. Ik lach. Mezelf de schuld geven breekt mij. Anderen breken mij. Wat doe ik hier? Wat doen jullie? De woorden, jullie woorden. De stemmen, terug gekomen. Het einde van mezelf, nabij. Vanaf nu, niet meer vrij.…

Het schijnt dat deeltjes sneller dan het licht Laatst door een lange tunnel zijn gegleden We kunnen straks terug naar het verleden De wetenschap betwijfelt het bericht Ik vind het dan ook tijd om toe te geven Dat ik dit in de toekomst heb geschreven.…

we hebben ze genomen de voetangels en klemmen van het dagelijks bestaan voorzichtig zijn we verder gegaan naar de wereld van onze geest de onneembare torens kerkers en catacomben waar eonenlang niemand is geweest voelden schuld en berouw in een ijskoude tocht langs generaties hoop en gebeden maar overweldigend was de tunnel…

was niets waard, zelfverklaard zijn lijf veeg en grondig met hem hij sprak met gegroefd timbre over zijn pijnlijke lendenen het graven van kanalen in dorre wandelgangen harde woestijnen zonder mededogen en traanbuizen die geen water bevatten onbeholpen doelen stellen zonder ophouden hij dacht het verre einde te zien van een ellenlange tunnel…

voeten maar bij kop en kont pak ik ze op doe ze in een doos verzegel die met kop-dicht tape en zet hem op het spoor in een platte wagon naar de horizon kleiner wordt de doos en kleiner gedachten proberen uit te breken ik zie ze beuken maar het tape houdt stand klein wordt de trein en verdwijnt schuddend in het gat van een tunnel…

Mijn emoties staan stil maar het gevoel cirkelt rond apathisch in de tunnel van het surround systeem bevangen door de warmte dat stroomt door mij leef jij op in het kunstwerk waar ik nu in deelneem.…

Gecamoufleerd in beweging op het pad door de tunnel van het perspectief schijnen zijwegen in een ander daglicht voor de hersenspinsels van het moraal.…

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…