Alle inzendingen over van nacht naar dag

Dan zijn, van vreemde tederheid doorbeefd, Nachten en dagen één eindloos verblijden, Eén heerlijk feest daar liefde neemt en geeft.…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

Wanneer de nacht de dag inhaalt en zij jou dichter droomt, tekent vorst in het schijnsel van sterren ijzige bloemen op beslagen ramen een prachtig boeket spreekt nooit gesproken woorden en groeit naar morgen, waar in een glazen vaas gisteren snel verdort, langzaam bedekt een witte laag ooit gelopen verleden, als schoonheid een nieuwe…

. - he was in the oil again) elke nacht zeven dagen elke week al vele jaren lang voor drie secondjes maar want als een ieder dat nou deed dan zou sue ellen maybe minder lonesome zijn in desert gesteld dan wel haar ogen blijven even melancholiek they are my peaks van eeuwig is mijn romantiek zoals her eyes nu al jaren langszaam alsmaar…

Je neemt gewoon een stuk of wat personen, Die stop je in een huis, de deur gaat dicht En camera's die op hen zijn gericht Laat je hun doen en laten dan vertonen. Straks komt de nieuwste serie op teevee: Big Brother Vier met Volkert van der G.…

op de schedelberg kruis mij de wonden aan zeven pijnkorsten kleven een lans in zijn zij twee voeten twee handen verdriet doornt zijn hoofd 'mijn schaamdoek geroofd' zegt hij op zijn rug striemen branden kruis mij kruis mij de redenen aan scherven spreken van lijden en sterven de hemel voorbij donder bliksemt nacht bij dag geven…

de dag weer brengt hoog aan de hemel rond het middaguur voedt zij de warmte tussen jou en mij als één lichaam zo innig omarmd laat zij de liefde in ons vrij…

Angstige nachten, angstige dagen Angstige gedachten, angstige vragen Bang om het te hebben bang om het te zijn Nestelt het beest zich in lagen ligt het embryo in een ei In mijn buik ligt te slapen verhard de kalklaag heen om mij Opgerold en heel diep slapend haast vertederend en lief Zal ik het moeten dragen pijnlijk wreed voelen knagen…

Ze maakt zo moe: die dode, dode pijn, Die àl maar klaagt hierbinnen, nacht en dag; Die niet wil zwijgen voor uw liefste lach Die niet wil wijken voor uw bij-me-zijn.... O, rèd me lief, en dood dat spook-van-leed: Ik kàn niet leven, als ik niet vergeet!…

met zijn alziend oog vliegt niet hoog trage vleugelslag ziet nacht en dag wat zich verroert jaagt het, voert zijn uilskuikens die zitten best in dat kunstnest wat de mensen hebben opgehangen.…

De maan, in al haar glorie laat zien, dat morgen na een heldere nacht: de zon zich wellicht wederom laat zien.…

Dat trage zich toevouwen je oogleden, te dragen het loom fluweel van onze nacht. Onze dag is geweest als bange blanke vazen, die waren blij de bloemen van ons liefdespel te scharen rei aan rei. Nu zal je slapen, mijn teergeliefde kind, want morgen moet je de ogen openen: 'n zeer fris blad dat beeft in morgenwind.…

De wind waait gaten in mijn hart De nacht verft dagen helder zwart De kou snijdt ijzig als een dolk De zon ligt slapend op een wolk In ieders ogen zie ik jouw gezicht Maar in het duister is er niets verlicht De vorst eist koude overal De mist zorgt onverbiddelijk voor mijn val Wanneer de regen eindelijk staakt En de zon voorzichtig ontwaakt…

Er werd een hele generatie groot sinds ik en jij ons lichaam deelden - maar het bestaat en steekt zijn kop op in de nacht, als dag en ik zijn uitgeschakeld, teruggebracht tot wat de kern is van mijn wezen die steeds wordt luchtgespiegeld in de slaap, die wolk, die ring, waarrond mijn schamele woorden zweven. ------------------------------…

de dood slechts een halteplaats, lijn onophoudelijk stopt laadt de zorgzame dood in, in een houding die bewegingsloos als lijk ligt te schitteren van afwezigheid er is niets, geen nacht geen dag, geen samen slechts wat brood dat korstig na schimmelt op het vergeten bord, stemmen zijn doof woorden zijn blind alle geloftes vergelen als pentekeningen…

de dag te rusten in het heftig passionele vluchten uit de tijd bent bodemloos verrezen hebt wolken en de lucht alles gegeven landt bij mij en voel je eindelijk vrij…

is dag op zee!...…

een fout uit de Bijbeltekst Welke vakmatig werd verholpen op de steen Opgelucht en blij haalde mijn vader adem Nu mocht zijn laatste levensfase beginnen Ik ging dus waken, nacht werd dag Ik moest wel weer werken de volgende dag Geen enkele empathie van mijn werkgever ‘Je hebt toch nog verlofdagen’ Mijn vader overleed op mijn verjaardag…

Vliegend door het ruim; Die langs de loverhang, Nachten en dagen lang, Ons stemt tot goede luim Door klank en zang. Gij zit thans in de kooi Treurig, niet half zo mooi Als toen ge door het bos Vloog blij en los; Spreken dat kunt gij niet, Maar wen ge uit ’t kooitje ziet ’t Lover, het groene mos, Voelt ge verdriet.…

ik lachte om de onbenulligheid maar steeds was ik het draadje kwijt, ik kon niet goed meer formuleren halverwege bleef ik steken door mijn twijfel moest ik het steeds weer opnieuw proberen ik was bezig zonder eten uitvinden hoe de dingen zijn niets kwam uit mijn handen ik gleed naar chaos af zocht ongebruikte tijd in nachten…

, tot de dag zijn dienst overneemt....…

Er is geen dag dat er geen dag is geen dagen zonder jou in mijn gedachten en als de dag verstreken is neem ik je mee in mijn nachten. Er is geen nacht dat ik niet drooom geen nacht zonder te denken aan jou omdat ik in die donkere nachten nog steeds zo zeker weet dat ik van je hou.…

Dag dag, je wodt steeds korter. het wordt alweer duister en ik luister naar wegstervend daglawaai dat plaatsmaakt voor omfloerste nachtklanken…

en reikhalzend licht streelt warme gevoelens intens vreugdevol als goudvlokken sneeuwen en een regenboogkrans de hemel vult Ik adem diepe geuren proef de dichte stilte die zich opent in een adembenemend panorama omgeven door herfstbladeren stroomt levenskrachtig bloed de nieuwe dag weer in…

zo vol, volledig als de cyclus zich rondt en haar glans werpt in neerschijn van de nacht zo duister, volkomen als schaduwen ijlings vluchten en vensters donker oplichten zo stil, volmaakt als het uur der waarheid zich geruisloos terugtrekt en helder zicht weer aanstonds verschijnt…

Ik draaf als een Berber door de bergen, zeef de sterren uit de nacht. Ik vind wat jij probeerde te verbergen. leef op ieder anders kracht.…

ik heb je achter mij gelaten wakker geworden met een schreeuw op mijn lippen, wedergeboren vergeten het wegzinken in onbewust schuldgevoel de verlichte tunnel is dus niet het einde…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

Duisternis verliest haar macht, stel, het wordt nooit meer nacht! Stel, er is geen dag of nacht, geen avond en geen 'slaap maar zacht'. Geen gloren van de dageraad, geen orde en geen regelmaat. Geen dagelijks einde of begin, alleen maar iets er tussenin. Hoelang zouden wij overleven, stel u dit eens voor, heel even!…

De dag verscheidt nu heel teder de avond lijkt nog erg ver, heel langzaam daalt zij echter neder hier en daar verschijnt een ster. De maan is nu ook verschenen 't is of zij zachtjes lacht, immers de dag is nu verdwenen en meester is even, weer de nacht.…