Alle inzendingen over vervuiling zee

ik dreef op een zee van geschreven woorden de aflandige wind opende een blanco a-vieren strand daarboven de zon vol ludieke ideeën in zomerstand ik lachte om de creativiteit van koud watervrees na deze eb ben ik gaan springvloeden met gouden grepen uit het goede wij stormden buien voorbij in een extreem calamiteiten tij…

Door tal van verontruste ecologen Is deze week de noodklok weer geluid. Wij putten immers Moeder Aarde uit Zolang wij hier ons welvaartspeil verhogen. Toch schijnt het ons alleen te kunnen boeien Hoeveel wij economisch kunnen groeien.…

zij ranken niet meer in de speelsheid van lente bloeien geen bloemen maar bladeren vormloos in het voorjaarsboek de spirit is weg en de flow aan kleuren en geuren verleden tijd de hemelbestormende power naar ruimte en licht is slechts een flits vergeleken met vroeger dat is wat ik mis in samen zijn en het ontbreken van meerwaarde…

ik heb het leven gezien in komen zijn en weer gaan het heeft altijd bestaan alleen we hadden er geen ogen voor wij wilden groter zijn dan we ooit zouden denken onderzochten alles om het een etiket en plaats te kunnen schenken benoemden sterren om het oneindig universum met begrijpen te bevolken maar nu kijkend naar…

Als orgelpijpen steken schoorstenen de hemel naar de kroon: hun schaduw heerst over het omringende. Hier groeien slechts distels en kreupele dieren want een bittere wind en kleurige golven verstikken het land. Het Mariabeeld in La Linea de la Concepcíon huilt zwarte tranen.…

Voor domme August onraad had geroken Vond hij dat het zo fris was in de klas Dat hij wel wist wat of het antwoord was En heeft dus trots zijn vinger opgestoken. Maar daar zijn buurman net een windje liet Was het helaas het goede antwoord niet.…

Nam nooit een kabinet een fout besluit en kon men elke heerser maar vertrouwen, behoefde niemand zich een breuk te sjouwen en bleef vervuiling van de wereld uit, werd niemand ooit door pijn of angst bevangen, bestond geen oorlog, ramp of bruut geweld, ging niemand in de fout door zucht naar geld, was nergens onbevredigd seksverlangen, als…

Europa, Azië, Afrika - ik verzamel continenten werkgewijs - ik wijs toerisme af en waan me werker in een wereld die naar rotting stinkt ach, hoe mooi de sterren, hoe onbedorven de planeten waar nooit mensen waren met machines die aarde vraten, wateren ontvisten en vergiftigen, ja voordien 'k zou me moeten schamen, 'k zou zoveel excuses…

juist las ik in het ochtendblad na die van twintig en dertig is nu een bom van vijftig megaton ontploft bij nova-zembla verwekkers van chaos maken ijzige muziek regenwolken uit het noorden dragen de echo met zich mee tik tik tik tik tik tik de hele weg naar huis heb ik de morgen niet gezien het is al negen uur ----------…

Gore plastic zakken, fladderend, vastgehaakt aan stokken in een tochtsloot ergens op Schouwen zo'n lichtloze middag tussen Sint en Kerst: Chileense flamingo's. Ooit fantaseerde ik een zwoel moeraswoud vol orchideeën, roepen, slingers baardmos en spiegelend onder smaragden waaierkruinen Chileense flamingo's. ---------------------…

zie je glinsteren zonnetjes spiegelen tegen de kant in het voorbijgaan koel je de hand die ik naar jou heb uitgestoken jij watert af van grote hoogte helder als een beek betaamt maar in je gaan langs stad en land dooft je sprankelende glans ondoorzichtig en vervuild stroomt het menselijk visitekaartje schaamteloos het zeegat…

Door mondkapjes, vaccinaties en ontsmettingsmiddelen heden tijden moet de aarde zonder pardon lijden onder de angstigen en egocentristen die trappen in maffia's sluwe listen en die zelf liever schijnveilig lijken dan voor het klimaat van hun gewoontes af te wijken de schijnheiligheden zijn echt om te huilen van mensen die zich achter schijnregeltjes…

de zeis gewet met keihard ijs gaat doden in de tuin ik ben het sterven zat verdwijnen zal dat puin granieten bloemen hakken zich in steen in zwartbasalten dromen zal lava tot zijn stolsels komen mijn stalen hand verploegt de rots tot ongenaakbaar zijn mijn tuin gaat heen en steen ontluikt in stil bestaan de tijd ontkent het…

strooi maar bloemen over giftig water prijs de vissen uit de zee de rekening komt later het betalen maken wij niet mee we spelen God met genen uit de schepping klonen zelfs schaduwen uit licht juichen iets te vaak ontdekking maar het inzicht wordt nog steeds gemist ik doe maar net of alles heel gewoon is verzet me wel maar zonder…

Er was veel rommel op de brug te zien. Ik zag onder de brug. Naar alle zijden leek zich vuile troep daar te verspreiden. De lucht was zurig. Een minuut of tien dat ik daar stond, in 't gas, mijn kleren stonken, mijn neus toonde verwantschap met wit krijt laat mij daar midden in de smerigheid een knal vernemen dat mijn oren klonken. Asjemenou…

Van mijn hart heb ik nooit een moordkuil gemaakt. Wat mij raakt krijgt respons en soms gonst er verleden door mijn meevoerende aderen voel ik de moeders en voorvaderen in hun gevechten voor beter zich gevend voor de toekomst van het verdere leven. Mijn tijd begon met een opgang en nu is er de dalende lijn omdat ons aller zijn wordt bedreigd…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen vergankelijkheid als globale vergane glorie vele diersoorten sterven spoedig uit en we voelen het in onszelf in iedere porie vervuiling vraagt verdwaasd zijn tol de consumptie slaat op hol zelfs in de ruimte zwerft het rond veel te groot is onze mond denken kan niet meer, voor huilen te…

Van alles wat de boer hier produceert gaat meer dan driekwart naar het buitenland. Het vieze chemicaliënrestant wordt hier in eigen bodem slecht verteerd. Tijd voor natuurherstel, met als beloning een land van melk en ook nog volop honing.…

Na enige felle regenbuien en zandstormen in mijn brein heeft het zwaar vervuilde woelende water de beddingen der winterdijken in mijn hersenpan verlaten. Poëzie is een daad - Remco zei het al - gelijk het snelsonnet van Bart Adjudant van vandaag. _______________________________ VEUL Hoe is het Meusewater thans in Luik? Gelijk het schuimend…

ook lawines worden steeds groter naarmate erosie meer vat krijgt op het gesteente de oppermachtige rots heet graag massief maar als de verbondenheid verdwijnt kiezelt alles bergafwaarts kwadratisch neemt de snelheid van dit proces toe met vocht en vorst als actieve daders in vriezende nachten met slang en appel legitimeert…

Er zit een onverzettelijke vernietigingsdrang in het dagelijkse van onze voetafdruk een onvermogen om de planeet te redden en we doen er bijna allemaal aan mee meedogenloos, als of het niemand iets kan schelen er is een droeve tijdelijkheid tussen de vroege dageraad en het weer verdwijnen van de zon, in het avondrijk waar we genieten van de…

als zilverzand een V-formatie vliegers verjaagt de winterkou met zuiderzonnewarmte vanuit een hemels blauw het bruisen van de golven die breken op de kust het ruisen van de harten die ademen naar rust waar komen al die spetters die glinsteren vandaan hoe wuiven warme golven wat stilt een oceaan en wat schenkt zomerzinnen dan zee…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

ik heb je de kleuren laten zien uit een veelvoud van pigmenten streel penselen rond en plat waar hard en zacht reflectie geven op het dagelijks gebeuren voor het grote vlak lijkt de spuitbus een betaalbaar gemak maar milieu vervuilend om van te huilen als precisie hulp werkt voor mij het mes in scherp doortastend steekgedrag…

'De vervuiling van lucht ben ik beu,' redeneerde d'r buurman Mathieu. Hij verkoos groene stroom en hij vond 'r een droom. Hij was vriend'lijk voor haar en 't milieu. Hij trachtte d'r voor zich te winnen. Ze zei hem: 'Je prikkelt m'n zinnnen, Mathieu, maar hou maat: schep een luchtje op straat en in elk geval niet meer hier binnen.'…

Pijn en steken vervuilen dan het hart. De kunst om nu te blijven staan en te geloven. Doorzetten tot onze liefde weer samen gaat stromen. Hier wil ik alles voor doen het je zelfs beloven. Dat alles weer wordt met ons zoals toen....…

En slechts ’t gewieg der zee doorzucht de vrede, alover de trage bomen en de adem van de lucht. De zee, en haar gedein door mijn bewogen longen… Maar neen: mijn loomt’ verdroomt de maat van alle maat. - o Zang van liefde en hoop: mijn zomer is verzongen, ’t gebladert’ staat verdiept en reeds met dood verzaad.…

Huis dat afsluit en dat kijkt: hart dat, onbewogen, hoort de zee die wast en wijkt vóor verzádigde ogen. In geen spiegel, gruwvol-eêl, 't beeld van een begeren. Al de beezmen zijn te veel om de grond te keren.…

de zon we varen nu heel snel vijf knopen wel trotseren hoge baren we zeilen nu al uren en het blijft maar duren met het ontwijken van alle gevaren de bemanning klaagt en de kapitein vraagt: wat hoop je daar te vinden en ik zei: daar… in de verte zie je de horizon en elke avond zakt de gouden zon in die grote blauwe zee…

o Zee, die mijne lip doorkeent met zout-kristallen waarin het volle licht van alle zonnen breekt; zand, bij mijn veer'ge zool breed-uitgestraald doorweekt, waar krijsend iedre tred doet duizend schelpen schallen; o tuimelende lucht, die brandt mijne ogen toe maar sluit ze op 't dansen van ontallig-vuur'ge bollen: ik ben van zee en lucht…