Alle inzendingen over verzaken

boven het dak bid op zijn gemak een buizerd en werpt een nooit verzakend wakend oogje, voordat hij naar beneden duikelt. Je schoffelt de open haard bedaard met het kachel pookje, de pootjes pantoffelt. Het huis is verduisterd. Je potje pruttelt op een pitje, wat ben je toch een boffert! Bij het raam heb je een zitje.…

Nou dan zullen we uitgeteld de slotsom maken Dat het schorem ons juist in staat stelde Onze levens te verzaken Voor de Glorie van God…

het ligt onder de bruggen waar het kan kraken Maar U Die de tafels omgooit en nooit misschien verlost wie naar U roept en verwerpt wie huichelaars zijn en omdat zij verzaken Heb jij de macht van de boze gezien hoe hij ons voorliegt en wil tyraniseren Maar U Die doden op wekt, staat voor, nooit misschien bent U eind en begin van leven Ach…

een leven dat struikelt god werd door niemand meer vervloekt wie zal hem nog zo hartstochtelijk schoppen eenzaam wordt onze god bij zijn dood hij moet hem wel bij zich nemen en voor deze keer bestaan tegen wil en dank onze vriend in hemelen goed verzorgen en laat hij dan voor de gelegenheid gelijk zijn aan een minnende vrouw mocht hij verzaken…

kapot Uitwisseling gedachten vergaren Wederzijdse kennis heimelijk stelen Vertrouwen nimmer beschamend Vreugde verdriet samen te delen Toch daar het vermeende moment Voor beiden toch nog onverwacht Sluipend als koorts brengend virus Overvalt het als een inktzwarte nacht Om zwijgend de overeen komst te laken Dat vriendschap nimmer zou verzaken…

Het grote lijnenspel volgend met mijn ogen, herken ik de zwoele verzakkingen zonder steunpaal, verlichten elke kleur die wij ooit droegen. Liefdespoëzie, contrast in onszelf, openbaren levensfacetten zonder perspectief. Adem de beslissing in die het meest aantast, laat mij het liefdeshart een plaats toebedelen.…

God wil ons op het rechte levensspoor wijzen Hij wil niet dat we de goede weg kwijt raken En Zijn woord en geboden zullen verzaken Zodat we het verkeerde spoor gaan bereizen. O, God, leer ons Uw weg te bewandelen Dat we mogen werken en leven tot Uw eer U, die de juiste weg bent, dank U wel Heer Geef dat we naar Uw wil mogen handelen.…

Wij reppen onze schreden, En scherpen ons gezicht, En zoeken hier beneden Wat verre vóór ons ligt; - Verzuimen en verzaken, Wat ons omringt, wel niet, Maar hijgen toch en haken Naar vrolijker verschiet.…

Het maakt niet uit of ik iets maak En wat ik maak dat maakt niets uit Zet thee of koffie, maakt het uit Of ik wat zeg of schrijf of fluit En als ik op een dag verzaak Zoals vandaag, scheelt dat een duit?…

Amerikanen zijn zo goed en dom als goud, zij leggen slechts hun wil op voor uw vrijheid, verzet u niet, als gij nog van het leven houdt, verzaak uw land omdat het aan de pest lijdt.…

'k En kan niet meer, zo Gij niet haast uw sterke geest mij in en blaast: 'k ga vallen, zwichten, zinken; en U, die eens mijn blijdschap waart, o God, - wat eendlijk noodgevaart, - verzaken en... verdrinken! Ach 'neen' toch!…

Dat bed, dat heerlijke warme bed, mijn zijn, naar mijn gevoegde lijf, dat bed, waarin ik stap als de dag ten einde is, om ’s morgens die heerlijkheid te verlaten, noodgedwongen, omdat er een soort van plicht roept, een plicht die ik liever zou verzaken, omdat dat heerlijke naar mijn lijf gevormde bed als het ware mompelt, blijf toch gewoon hier, dat…

XXX Drie grote ego’s zaten op een stoel zij wilden scoren en hadden een doel technisch gaan zij het helemaal maken oh nee, ZIJ zullen niet verzaken Zagen zullen zij tot de laatste loot want ooit maakten zij Ajax groot de opleiding gaat als eerste op de schop dat kost, behalve miljoenen, menige kop En Blind, wie ziet het niet was toch…

Hoe je kunt slapen, tot in de diepste sluimer je taken verzaken, terwijl mijn handen over je waken; over je borsten, je billen, je buik en je voeten die voor even niets moeten. Hoe ik je als een marionet dan kan laten bewegen, weggegeven als je bent aan de nachtelijke wegen. Zoals je dan van niets meer weten kunt ...…

tussen doornen en netels tussen het kiemende ontwaken met een open geest en de lichtheid van het bestaan die in het hart zetelt Met het innerlijk oog gericht op waakzaam dromen over fragmenten vervaagd door wat niet geneest in weerwil van wat is geweest en wat gaat komen en het besef van een kostbare helpende hand wil ik wel eens mijn plicht verzaken…

stille woorden wisselsporen refrein: Knal van galm walm van vuur wees zuinig op de natuur Opstand tegenstand geen spoor geen woord geen klinker gehoord landschap op een oor Mensen met macht liegen als dieven volg geen leiders kies je eigen pad Stille wateren diepe wonden wijde hemel vol gedonder Bomen vertakken dijken verzakken…

vertrouwde tradities moeten opgeven doet ons pijn op Kerstmis gaan vele families kerst-wandelen op een veilige afstand nog even kunnen napraten in een park of bos, waar het virus niet aanwezig is om alle ingehouden emoties bij elkaar los te laten als wij een warm gebaar van Zijn liefde willen geven moeten wij nu aan de vrijheid van ons leven verzaken…

o Zieke herder, zoude ik niet verzaken schapen der liefde en honden van de trots? Ik ben de zatte, en mijn gewilde wake is talmend wachten op de gallem Gods; maar, oude Moeder, 'k zoude u niet vergeten.…

Zo is de zevende verdieping Vrij van verzakking en van zwieping, Als men maar één verdieping heeft; Zo zal een eerlijk man zijn kiezen Nooit op zijn derde jaar verliezen. Als hij maar dertien weken leeft.…

veel van je mogen leren ik moet nu zelf aan het werk om vooral mijn eigen tij te keren dromen over jou die zal ik houden ze zullen prachtig zijn je bent nu echt verdwenen en laat dat dan maar zo zijn het laatste gaat over je 2 kinderen die mis ik ook heel vaak ik zal ze altijd blijven bewonderen al voel ik naar hen ook mijn verzaak…

in verdriet Vergeet dan U dan mijn familie en mijn kinderen niet Ergens zal diep in mij de hoop niet sterven Dat er nog een keer een groot wonder geschiedt En ik de erfenis zal erven Zonder U zullen de kleine pasjes groter worden Langzaam zal ik mijn leven ordenen Mijn zelfvertrouwen en trots zullen mij maken Dat ik het nu niet meer zal verzaken…

Of wat vreugde kunt gij smaken Mij heel de aard te zien verzaken, Om te drijven op de stroom Van een dichterlijke droom? Zeg het mij, herhaal het mij, Dat gij deel neemt zonder smarte In de toestand van mijn harte, In mijn dorre poëzy!…