Netgedichten

netgedicht (nr. 28.640):

- Passant der verzuchting -

Draag mij op je sterke armen wind,
vergeef mijn gekoesterd vragen en twijfeln.
Bries, die de zang en ode van de liefde verdient
eens bemind, zal ik trachten nooit meer te wijken.
Jou diepe blikken hebben mij nooit echt bekoort,
ik was enkel een passant der verzuchting.

Troost herken ik zonder veel betekenis,
zie de gevels van vlagen voorbijtrekken,
ze naderen elke dag de afgrond.
Het grote lijnenspel volgend met mijn ogen,
herken ik de zwoele verzakkingen zonder steunpaal,
verlichten elke kleur die wij ooit droegen.

Liefdespoëzie, contrast in onszelf,
openbaren levensfacetten zonder perspectief.
Adem de beslissing in die het meest aantast,
laat mij het liefdeshart een plaats toebedelen.
Zoek mij in de schittering van je ogen, liefste.

Begrijp en voel mijn eindeloze verzuchtingen,
mijn zwijgen jegens jou als ik in gedachten ben.
Ademloos ben ik in de ban van dit eilandje poëzie,
mijmerend over hoeveel meer het leven zou geven.
Als een oogstrelende passie fladderen vlinders,
in mijn gekwelde ziel als passanten der verzuchting.