Alle inzendingen over vuist

Soms vliegen harde woorden kris kras over mij heen en beuken ze met vuisten op mijn hout generfde hoofd, vaak schoppen ze tegen mijn schenen die zo stijf zijn als een plank of gaan ze op me zitten bij gebrek aan een bank, maar wat er ook gebeurt ik sta garant voor evenwicht, behalve bij een verhuizing dan sjouwen ze me mee, omdat het…

zo zal het zijn en nooit anders dat men van een dichter niet wil horen hoe het verlangen zichzelf neerschrijft in wisselwoorden vreemd aan rust zijn handen liggen stil, nog wachtend op vlagen doodslag, met de vuist omhoog averechts, alsof het in iets geloven het duister zou oproepen zo zal het zijn dat het raam steeds gesloten…

Met de hand over zijn hart werden de dagen glad gestreken een lang gekoesterde wens doorstroomt zijn oude lijf zijn vuist milder geworden ondersteunt in mindere tijden de levendige beelden in het hoofd alle droombeloftes ten spijt doen zijn verstilde hart aanwakkeren tot levenslust als wapen tegen eenzaamheid.…

Je loopt weer rond te stampen je vuisten gebald en wij kruipen in onze schulp. Onze harten bonzen door jou en om jou en steeds minder voor jou.…

Geef mij de stem van die ene mens, geef mij de stem van mijn vader in mijn oren tot mijn verre ogen hem ontwaren tussen de tenoren tot ik weer zijn handen voel waarmee ik die van mij ging meten, welpenhandjes met de vuisten van een vent.…

langs het park een smal pad waar je stil staat wacht watervogels dansen in de ochtendzon mensen zoeken naar een god hoe het ooit begon de waarheid schuilt achter de sterren boeken praten letters vertellen het jeukt vleugels verbranden en vuisten slaan niet meer het is het uitzicht echt waar…

Een jonge zelfzoeker hoort de zwevende taal door hem spreken hij scheurt papier schrijft siert krast frommelt leest daarbij het werk van lang bekende dichters zijn lichaam is roerloos _ verstomd als een wintervleermuis aan de stalzoldering binnenin hem slaan meedogenloze knuppels en slagvaardige vuisten der oosterse vechtmeesters…

Altblokfluit spelend in de avondstond Verleid ik de bovenbuurvrouw teder Tot grove intimiteit: tegader Daveren haar vuisten op de grond. O, Bach.…

Maar nu de taal waarmee de mens het doen moet ik het maken het lichaam dat in zonlicht de kracht krijgt van honger en in de gebalde vuist van oorlog en liefde zichzelf afkluift zingend de taal het gratis theater van de ontkenning, levend en buiten de dodende stromende tijd die de ogen vertroebelt het kijken schoonspoelt. ---…

Een rouwstoet van rebellen In de staart dragen ze een gipsen vuist verbijten de razende traan Een verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long.…

Een rouwstoet van rebellen Ze dragen een gipsen vuist Verbijten de razende traan Hun verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long De tuba pronkt met een wijde stem Trompetten scheuren de zucht Vullen het plein met flarden Die de snaar strelen, het merg treffen Zo verdwalen ze in een…

beelden ze zijn toch van steen waarom huil ik dan en beweeg onzichtbaar mijn lippen ik weet dat je er nog bent want jouw geur van gezwollen aders beitelt mijn hand tot een vuist in mijn schoot brokkelen ogen tot onherkenbare resten van eens geprevelde gebeden mijn lichaam stil en koud leeg en kleurloos verhard verzwegen tot steen…

Ik weet de tijd van protesteren voor een vrije zaterdag Ik zag het bloed van hooge heeren op mijn rooie vara vlag Ik had makkers en kornuiten met een vierkante kaaklijn Vuisten gebald naar de hemel dat we socialisten zijn Nu vliegen wij naar Turkije niets dan liggen in de zon 's avonds sluiten wij de rijen gewapend met consumptiebon…

over de dood en zijn dans de bruid en haar sluier de kerkers van het denken achter deuren van angst pijn van schreeuwend paars in samengeperste vuisten langs tollende muren dwalend in gapende echoes de trein vertrekt vandaag van spoor acht schreeuwende uren zwart vochtig en stil cipier geworden beeld…

Ook de wilgen met hun fluwelen kronen staan straks weer als geheven vuisten aan de gestolde vaarten. En ik, nog loom en zoet van jonge wijn, dwaal straks tot op het bot geknot, met vertwijfeld witgetrokken knokkels, door de vallei waar nu nog onze rodondendrons bloeien. ------------------------------ uit: Tirade nr. 1, 1996.…

Mijn vuisten eens gebald hangen nu slap en terneergeslagen klaar voor nieuwe, zo gevreesde, eenzame, verlaten, dagen... Want een weg terug zie ik niet meer.....…

in het vuur ziet een mens hoe het leven vlam vat en woedend hitte verteert in as legt wat gloeiend rood aan vuisten murw sloeg en verlangen smeedde de rook geeft signalen van rijk vergiste tijden de geuren verdampen in de weidse lucht uitspansel van beloftes dromen die daden wekken…

ze hadden zoveel plaats om te zwerven waar ze maar wilden maar ze stapten niet uit hun verlatenheid noch uit hun woorden ze hadden zoveel armen om de stilte van de zee te vangen maar ze hielden de handen met gebalde vuisten op de rug ze hadden zoveel laten liggen tot ze elkaar niet meer konden zien ze hadden alles laten…

Jouw angst balt in mijn vuist Jouw pijn huilt in mijn aderen Jouw leed ademt in mijn huid Alles kan ik verdragen Alles wil ik je besparen Maar de afstand is niet in te halen Klanken in de verte Tranen in mijn ogen Zijn een schaduw van verdriet Maar hoor mijn lied Geurend naar een beminnen Ik zing woorden Woorden die door Het hart…

Met gebalde vuisten Beukt ze de hemelpoort Zakt ineen Hopeloos hulpeloos Wat kan ik anders dan Met de deur op een kier Mijn zware sleutel Laten neerkomen Op haar glazen stolp Opdat die barst en ook Zij aan diggelen richting Kleefstof kruipen kan Zij is bepaald geen steenrots Zoals ik, hooguit een uit een Rozenkrans gevallen…

Ze konden me alles maken, Stompen op mijn bovenarm, Vuisten in mijn maag, Krassen op m'n hand - Geduldig onderging ik mijn lijden, De schurende pijn op m'n vel Zou weer overgaan - De buitenhuid Herstelt zich Op termijn - Maar hun woorden Die als giftige pijlen Op me worden afgevuurd Gaan door mijn olifantenhuid heen, Raken…

Sommigen ruiken het, gevoel van wrijving, trilling – donkere handen reeds tot vuisten gebundeld – dan een schot in de tijd, kristalhelderheid vult een leegte, jagend en zo windklaps… Enkel de stille getuigen roeren zich met genoegen in het geweld. Een hoekje gereserveerd, reikhalzend en hongerig.…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

overvleugel jouw zwakte met toonbare tranen laat bitsige woorden vernieling slaan koester het recht der schaamteloosheid laat de lach haar verhaal nooit drenken in spijt maar open de vuist die waarheden klemt verlos wat verholen onthulling miskend en trots zal jou raken vergevingsgezind vernietig de leugen die waarheid hervindt…

om de stilte te verbergen schreeuwt hij longen uit zijn lijf zweet hij onrust uit zijn poriën balt hij vuisten pijnlijk stijf om de stilte te verbreken droomt hij zinnen tot een boek krast hij regels in het hout buigt hij woorden om tot vloek om zijn stilte te begrijpen droogt zij tranen in zijn ziel kust zij pijn uit het verleden raapt…

in het ervaren van werkelijkheid worden dromen tot illusies gestrekt die de dronkenman verheffen tot meester van ontworstelend gebeente hij zwart het vlees van leegte voorbij de spelregels van zelfbedrog brandt de weerzin onder zijn tong als machteloze vuisten op de nacht zijn geween breekt volle manen tikt de tijd terug…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

lange stroken vel over uitgebloosde kaken ze maalt het leven tussen haar afgebeten kaken en maalt niet om de spuug die sporen trekt naar d'r behaarde kin de veranda kraakt in dezelfde oude voegen wanneer ze opstaat en fel haar vuist de lucht in gooit geen vlegels in haar hof ook niet vandaag oma doet niet altijd een tukje na de noen…

Platgekust met tongzoenen smeltend in de mond Overleefd ondanks alle hartvormige geschenken zo van met een pijl erdoor Verpakt met liefdevolle woorden opdat de ijzeren vuist in een zacht lederen handschoen aankomt als een ploertendoder op een hard hoofd In de keukenkast loert het zaadje wraak is de heer Er zijn oorlogen in het verschiet…

een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel…