Alle inzendingen over wachten OR stil OR zwijgende

stil en klein sta jij daar, tussen boeken zwijgend achter open glas je hand ritselt strooit geschreven klanken ik lees je woord voor woord tot een lied van herkenning begint te ontwaken zichtbaar, hunkerend zonder geluid…

Nu dort de hemel, Nu dort mijn hart – Wij worden beiden Nu stil en zwart. ------------------- Hoog aan de hemel Staat de eedle maan – Zij ziet mij zwijgend En eenzaam aan!…

Ongeduld staat op mijn voorhoofd, ik kan niet wachten, of dat nou om de post gaat, of wanneer ik de honden uitlaat, ik kan niet wachten tot ze " klaar" zijn. Wanneer het eten moet worden opgezet, kijk ik het bijna gaar het duurt te lang.…

In de stilte van de wakende gedachten die zoeken naar een belofte voor een volgende reis en een nieuwe droom over een tijdloze verhaal dat ooit begon met de verlossende hoop en een zee van volgende ogen die geduldig wachten op sprekende beelden van hun zwijgende maan.…

Zwijgend turen oude mannen in de verte, het water langs naar het verleden misschien. Niets beweegt. Misschien dat de zee in de verte dorstig wacht. Misschien…

Zwijgend gedenken wij.…

Gelouterd door de tand des tijds likken lippen wonden, geslagen in gesproken zinnen zwijgen monden een streep door de dagen, branden zout in juist die donkere uren, waar zicht verdwijnt uit het zicht, geteld naar de ochtend, vinden zij een paar stralen geluk gevangen in een nieuwe morgen…

Zwijgend loog hij Zwijgend bedroog hij Zwijgend leed hij Zwijgend vermeed hij Hij plaatste zich als een pion in het spel van Hoe Het Hoort Zo heeft hij zichzelf elke dag een klein beetje vermoord.…

met wijde zwijgende vleugels beweeg ik mij in mijn slapende wieg sierlijk zwevend tussen de heldere zeilen van de zeeën op weg naar een geheime verte die alleen een dichter zich verbeelden kan de vele meeuwen krijsen boven de bevuilde sneeuw het is pas halverwege de middag en de schrale winterzon gaat nu reeds verdwijnen in een veel te…

Het zwijgend glimlachen in een vleugje mysterie; omdat woorden niet altijd blijk geven van een begrip voor de spiegelende ziel. Die blik die iets uitstraalt van een voorbij leven; waarmee van vroeger tot op heden nimmer te spotten viel. Het zwijgend glimlachen dat nu de woorden mimisch verhuld.…

oostenwind vandaag langs het zwerk trekken winterganzen in V-formatie het einde van het trekseizoen nadert in het huis met dichte vensters zwijgen zij pratend urenlang ze zullen elkaar niet verwonden…

de avond is weemoedig en voor het nacht zal zijn zullen tranen stil en zwijgend in mijn ogen staan. als herrinnering aan wat te vlug voorbij moest gaan.…

Ik ben van jou die ik bemin Ik ben van jou die zwijgend stil Door alle dagen Gedichten wee en schande draagt In de bundel van poëzie Verberg ik mezelf Daar leef ik daar adem ik Mijn gedichten sneeuwen langzaam Als een blues als twee akkoorden Die in het verleden doodstil drijven…

Ogen dicht geknepen wacht ik span ik al mijn spieren aan wacht ik ogen dicht of stil verdriet ooit weg zal gaan Vervlogen, ogen dicht gespannen knijp ik palmen blauw denk ik ogen dicht vervlogen tijd met jou Dagen, stil verdriet zal komen wacht niet weet ik is in zicht daarvoor deed ik stil verdriet, maar, mijn ogen dicht…

Ik sluit mijn ogen en wacht stil het gevoel van warme handen -een stil verlangen wacht- zwevend in eenzaamheid en angst.…

Twee minuten stil het is heel even mensen hebben voor onze vrijheid gevochten. Twee minuten stil het is heel even. Met gedachten ben je twee minuten stil.…

Wachtend in het zwijgende licht van de aarzelende tijd verlaat ik met gedachten weer mijn cocon van oude woorden en onbegonnen dromen. Want ik ben alleen de schaduw van gedachten die willen zijn wat in mijn lichaam past en in elke stilte een schaduw van liefde tekent die op mijn glimlach wacht.…

En wederom moeten wij, dappere dodo's der zwijgende meerderheid, wachten tot het de heer D. behaagt om zijn schare te voorzien van zijn snedige sonnet... ____________________________________ Ik vind het voor ons lezers toch wat sneu Er valt veel af te dingen op die Klein Een punt of tien, voor mijn part een dozijn Vanavond in het zwaarbewaakt…

Ik staarde stil in de zwarte leegte der open deur. Een lange grauwe gestalte, bovennatuurlijk groot, Stond zwijgend op de drempel en wachtte, het was de dood. Met blauwe glans verlichtten de ogen het bleke gelaat Met flauw en weifelend schijnsel, als hout dat langzaam vergaat. `Wat blijft gij daar en op de drempel stil en dreigend staan?…

de klok staat stil ik twijfel op straat wacht de wind uit alles en binnen handbereik misschien moet ik de weg van de wolken volgen of tussen oeverwilgen omlaag gedragen waar vogels zich verspreiden over de laatste dunne waterrimpels omdat ik te zwak ben om te baden in de dagen van mei, in de geur van pinksterbloemen, waarheid…

ongerept wachten het wiegen van de grassen de zee die je schoon zal wassen de roem die rijst en valt het hart dat krimpend samenbalt de tranenregen op het basalt de wilde zwanen zullen dalen zwijgend en zonder dralen als Charon je komt halen…

het verlies waarvan ik niet kan spreken halsstarrig en zwijgend houdt het wacht maakt het hoofd gesloten, het hart te zacht verlies als dreunend, dreigend teken. voor altijd in verlies verbonden en toch voorgoed, voorgoed voorbij ik heb gezocht maar niet gevonden het verlorene, lieve kind, dat ben jij…

Als bloemen de kelken sluiten De moede hoofden buigen Als vlinders de vleugels strijken Het tere lijf ten ruste wordt gelegd Als de dag haar einde nadert En de nacht al zwijgend op je wacht Dan zingt de merel Van het leven Dan zingt de merel Van de volgende dag…

bedachtzaam baadt ze in het kleurloze water deze zacht vloeiende taal ontsloten noch beschreven de onvoltooide woorden van een niet gerijpte taal badend in het bad van vloeibare onwetendheid behoedzaam wachten tot het daglicht draaglijk is en ik word bewogen voorbij het zwijgend wit…

Gegroeid ongehavend aan de aarde, zwijgend volmaakt ver buiten een vast begrip. Stil broedt de schijf ongewijzigd op hetzelfde plan. De aarde stil zwaar mag het dragen, dankbaar onder koele glans over bomen daken, van de voltooide cirkel, hoog varend op genade.…

De liefde spreekt een geheimtaal, die we zwijgend kunnen spreken, met ons woordeloos gevoel. De liefde fluistert ons verhalen, die ons verstand te boven gaan. Als jullie willen begrijpen, wat ik sprakeloos bedoel. Laten we samen stil gaan luisteren, wanneer de liefde tot ons spreekt.…

wachten en zwijgen, gedachten vliegen steeds verder telepathisch komen die klinkende woorden door. Ze kloppen weer niet maar komen steeds nog ongevraagd naar binnen, zwijgend in hun eigen taal en spreken dan in een wachten en zwijgen hun vreemd maar liefelijk verhaal.…

zo lang men zich herinneren kon wachtte ze overal waar ze was wachtte ze niemand stond stil wist waarop of waarom een leven lang in de wacht zoveel ongehoord gezien…

Wees maar stil nu heel erg stil gewoon niets zeggen is wat ik wil... Ik zeg óók niets ik zwijg stil geen gedachten geen verschil... Lange nachten altijd wachten ik zeg niets meer ik ben stil...…

Zwijgend stil en doodgezwegen. Schreeuwend nooit gelijk gekregen. Maar het verdoemdenhoekje is nu leeg Daar zat een sloeber, die steeds zweeg: kansloos, stijlloos, hopeloos.…