Netgedichten

netgedicht (nr. 77.581):

door tuimelramen zweven

een witte vogel die het rif verlaat
het kind dat met zilveren voetjes baadt
de man met stok die water uit de rotsen slaat

de valk die de verten ziet
de hoge pluimen van het riet
de landwind die naar de zee vliedt

het landschap in slingerlijn
de houtbrug over het ravijn
zal daar mijn grijze vader zijn

de nacht en najaarsvlagen
het hart in hamerslagen
de met goudstof doordrenkte dagen

een stil ongerept wachten
het wiegen van de grassen
de zee die je schoon zal wassen

de roem die rijst en valt
het hart dat krimpend samenbalt
de tranenregen op het basalt

de wilde zwanen zullen dalen
zwijgend en zonder dralen
als Charon je komt halen