Alle inzendingen over weerzien droom

Uitgestapt in Zeeland; Nieuwerkerk Verdween ik in drie hartelijke kussen Er zaten ‘k weetniet hoeveel jaren tussen Het nu en het verleden nog met kerk De kinderen gingen naar dezelfde scholen ‘t Was werkelijk in een vorige eeuw Jij was nog Rotterdammer en geen Zeeuw Ik zat nog achter moeders rok verscholen We kijken met benodigd tijdsverschil…

mijn lief het was weer fijn in de nabijheid van jou en je warmte te zijn me geborgen te weten anders tegen mijn zorgen en zorgjes aan te kijken die dan kleiner lijken daarna steeds een beetje sterven voor hoelang dit keer voor we elkaar weer zien…

Bijna was je doorgefietst onderweg in gedachten maar ergens aan de rand zag je mij toch staan voorzichtig pakken we de rafels van vroeger op voelend of het zou kunnen er een mooie strik van te knopen ik weet niet wat jij toen wilde misschien was het zoals je zei of heb je toch meer verlangd? Je kwam mij te nabij ik weet het niet maar…

Ik liep onlangs nog een oude vriend tegen het lijf online weliswaar tegenwoordig gaat dat zo het is niet anders Hij vroeg ‘Ik dacht je een paar weken terug te bekennen, ik riep nog of wij elkaar kennen, in de doe het zelf zaak, zou dat kunnen?’ ik schreef nogal educatief dat dat wel eens zou kunnen, maar ik voelde me toen vanzelf…

Ik schrok toen ik je tegenkwam op straat, wilde mijn weerzin niet laten blijken, keek langs je heen, van je weg, maar kon jouw blik niet meer ontwijken. In plaats van degene die ik heb gekend en graag in mijn hoofd wilde bewaren, zag ik een vreemde verslonsde vrouw, die mij te lang strak aan bleef staren. Op het moment dat je met schorre…

als donkere ogen, als een koud weerzien die rond kinderballonnen krioelden en alle kleuren hoonden nergens heen ik verzonk in doorzichtige lijfjes toen het watervlak brak moeizaam boven het blauwe leven…

zij verweeft de berijpte schaduwzijde van zilvertinten belicht haar wandportret door het raamwerk van herinneringen zij verweeft de mistig blauwe ring met verbleekt verlangen ook vannacht in teer weerzien zacht gesponnen stilte want zij verweeft misschien…

of niet zo permanent het begrip tijd is onbegrijpelijk hier scheiden onze wegen tijdelijk een traan in jouw naam het weerzien is oneindig…

Hopen op weerzien, niet zomaar verdwijnen. Onuitwisbaar.... intens gedeeld leven.…

Het weerzien was dan ook mooi en onbeschrijflijk Niemand scheidt ons nog, geestelijk of lijfelijk.…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

zit je hier aan tafel nooit gedacht dat ik je zo zou weerzien twinkelende ogen verraden jouw gemoedstoestand die geen naam dragen mag een lieve glimlach omlijst jouw gelaat dat woordeloos veel meer zegt dan er over de lippen rollen zal vooralsnog…

Zou ik blij of boos zijn om het weerzien? Wie ziet zichzelf nu graag terug? Zou ik mezelf voorbij lopen? Op zoek naar de voorbije ik Vraag de weg aan mijn huidig ik Als de dood voor mijn komend ik…

Een vleugje hoop op een weerzien, misschien. Dat is, wat er is. Dat ik je mis...…

Lief en leed met haar familie gedeeld; gelouterd door de strijd van alledag eens zelf kind boordevol mooie dromen ligt nu stiller dan een stenen beeld. Beheerste treurnis bij sterven op hoge gezegende leeftijd; de verwerking is gespreid, de dood is doodgewoon doch onmenselijk als de stervende lijdt.…

Dus drink ik een glas en zwijg als vermoord ontwaak uit mijn droom en droom nog wat voort zeg "dank u tot weerziens" en poets dan de plaat.…

Een leghen tokkelt snibbig na de paas: Bah, daags een flut-ei lozen, wat een baan! Ik voel me nooit kiplekker zonder haan In eigen buik ben ik toch zelf de baas? Ik snak naar kroost, een thuis (géén batterij!) Met toegewijde snoeshaan aan mijn zij…

stappen lijken bevroren herinneringen spiegelen weerzien, dolend bovendien buigzaam lijkt te breken ondergesneeuwd gewicht beticht ik mij de oorzaak blaas in mijn handen als om een ijskoud hart dat in geweten snijdt zomer in winter opwekt…

Ik groei in mijn kennis De kennis over wie ik ben Mijn doel in het leven Is te geven en te weten een weerzien met hen…

Het is niet meer zegbaar dan in woordeloos gebaren of zwaaien naar het heengaan van de barre westenwind misschien heb je het in de gaten is het een gevoel diep in jezelf voel je het tastbaar in de kieren maar het is een heengaan dat niet meer terugkeert als een volwassen kind het is een heengaan zonder een weerzien een stilte in de…

het is mooi gweest neem alles niet te serieus soms te klein soms op de schouder van een reus mag het pad bepalen dat wij soms elkaar weerzien lach dan om wat oude verhalen en proost dan nemen we er een er stuk tien…

Tot spoedig weerziens! De familie Mug.…

Geen grenzen kunnen mijn minnende mijmeringen dwarsbomen Zo smokkel ik de verwachting van het weerzien over het afscheid en de tijd heen die ik bukkend sprokkel.…

Examen in de tijd van nu c’est dur Het weerzien met je man in spe François Dat lukt heel even niet zo 1, 2, 3 Lekkage op het internet, bien sûr Heureusement is er een tweede kans Alors, bonne chance en veel geluk met Frans!…

ze zeggen dat het mooi is daar omringd door een immense zee van liefde daar weerzien met hen die op jou hebben gewacht al daar terugkijkend op jullie mooie leven vanaf daar het voor altijd waken over jouw geliefde Pia vanaf daar stuur af en toe een seintje, dat je voor altijd dichtbij bent, voor haar…

Het regent daar smurfen en ìk mag eindelijk blij zijn want mijn vrolijke droom komt uit. Ik zelf weerhield niets slechts resteren: pijn in het hoofd verlangen naar eindeloos leven in het Morgenland, met jou zoals is beloofd.…

Eens zult ge niet meer keeren, als ge trekt, des weerziens zaligheid mij niet meer geven en grimmig grijnst dan d'eindelooze nacht.…

Negentien maanden heeft het geduurd Negentien maanden van teleurstellingen en verdriet Maar niet alleen van mij Van ons allen Eindelijk dat weerzien Een weerzien van enig ongemak Dit met emoties erbij Van jullie en mezelf Maar eindelijk die lach Een lach ontwapenend en in rust Eindelijk die lach welke ik altijd gemist heb Heerlijke…

kom nog eens langs roep jij als zo vaak geen weerzien zonder toeval ja zo gaat het speel een rol van voorbijgaande aard de tekst ken ik uit mijn hoofd goh wat leuk zeg ik dan bedaard en merk dat mijn stem van oprechtheid is beroofd kom nog eens langs roep jij…

Stil is de nacht een en al pracht huizen zijn volop verlicht het is een weerzien wekkend gezicht de straten zijn mooi versierd de sneeuw die de mens pleziert het is net of je in een sprookje bent beland romantisch wordt mijn gemoedstoestand eigenlijk ook wel een beetje emotioneel zo prachtig is dit tafereel.…