Alle inzendingen over wij, mensen

(Nooit meer slapen) De portier is een invalide* Ik de persoon die nooit meer sliep Terwijl 't kompas maar vals bleef wijzen Beefde de aarde De portier, inmiddels gestorven Ik de persoon die g'woon goed slaapt Hoewel muggen maar bleven steken Zag ik reeds waarde De portier, tijd terug, begraven Wij, mensen die overleven Allemaal keren…

Omdat wij mensen samen met de haviken en de duiven iets mogen wegwuiven, totdat enorm veel kracht zal zorgen voor een vrede van morgen. Voor ieder leven. Een compleet nieuw gegeven.…

Wat zou het mooi zijn als de doden hun verhaal zouden kunnen ver- tellen en wij mensen allen aan oorlog paal en perk gaan stellen alles valt enof staat met niet meer dan dat ene woord respect Eerbied voor de wereld en elkaar waarom oeverloos oorlogen om iets dat uiteinde- lijk niets...?…

op de nog warme stenen uit te rusten, liefkoosden in het licht van sterrenstelsels miljarden lichtjaren ver Wij luisterden naar het zoemen van een mug, vielen in slaap kropen uit onze cocons pompten onze vleugels op sloegen hen uit en droomden dat wij mensen waren…

Wij mensen hebben het nodig, om weer een beetje tot elkaar te komen.…

boulevard werden wij mensen gewaar in tal van evenementen verzadigden zij hun primaire behoeften en wensen in de kramp van hun uitgelaten lach zag je de angst om alleen te zijn eenzaam te midden van zoveel gein…

mensen, een hart, een ziel, een wezen, ja, waarom hebben wij de taal verworven, wanneer niemand een ander mens echt begrijpen kan?…

Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van verdwazing.…

Beseffen zij dan beter dan wij, mensen, hoe nieuw het leven wordt in deze dagen? Hoe alles weer verrijst en dank vertolkt? Er is zoveel te doen om alles klaar te maken voor een etensfeest, met eieren en hazen die voor velen het echte Pasen bedekken met sluiers van verdwazing.…

als een slak met wintertenen, schrijd ik door een waterbed, wachtend op die ene meester, die dan net mijn leven redt.…

Een voortvarend land dat zijn wij. Mensen willen prestaties neerzetten voor de economie en dat is meer dan fantastisch. Het zorgpersoneel, de schoonmakers, vrijwilligers, natuurlijk kan ik ze niet allemaal opnoemen, doen hun best op allerlei manieren. Groot respect in deze moeilijke tijd.…

Wij mensen ervaren overlast, van onze natuur. Terecht. In onze tuinen vliegen vogels, onnadenkend, af en aan. Vogels eten er en werpen uit. Ook dieren, die ongedierte zijn. Planten, die niet willen cultiveren. Onkruid, dat niet goed bloeit, maar, onuitgenodigd, woekert. Schade veroorzaakt natuur. Schande in onze tuin.…

Want kunnen wij leven, leven met kwaad Dat opborrelt in ons leven, in onze dromen. Wij mensen, we hebben nog veel te leren. Er is storm op komst, niet vandaag of morgen, Maar het broeit, ik lees het tussen regels door. Ik zie het op de televisie, lees het in de krant.…

Wij mensen, wij leven, Heel kort hier op aard. Verbonden met eeuwige banden. Een leven dat komt, en een leven dat gaat. dus toe, reik elkaar nu de handen. En luister, naar woorden, Uit heel oude tijd, waar mensen nú daaglijks om vragen. Ze zijn dan wel oud... ze beloven veel goeds... voor ons, in deez moeilijke dagen.…

Als voortwaaiende blaadjes zijn wij mensen, vechten én werken samen met die snelle luchtstromen. De mens roept God aan in kleine, verloren ogenblikken, spreekt vluchtig tot Hem, Wiens oog het wereldwoeden als een stofje langs ziet gaan.…

Anders moeten omgaan met hoe wij mensen overgaan, weer met de orde van de dag oplopen. De verdediging van die vrijheid van mijmeren vol van al die nachten laat ik zelf aan een ieder. Anders moeten omgaan met overgaan blijft de eeuwige vraag. Hier heb je en daar laat jij ja wat, ik trek de polder in, glunder opnieuw.…

Een traan van geluk, echter vaak ook een traan van verdriet, die laatste tranen willen wij mensen liever niet. Maar zij horen ook bij het leven, want zonder hun is het moeilijk liefde te delen. Daarom pak elke kans wanneer die zich biedt, om tranen te drogen die een ander niet ziet. Dan wordt elke nieuwe dag.…

wij mensen zijn te klein geweest voor de schatten die wij hadden de wonderen die ons hebben omringd waarvan wij ons hoogmoedig hebben afgewend omdat wij de briljante gegevens niet konden ontraadselen laat staan ze gebruiken de grootste lithium data base zijn de stranden van zee en oceaan waarbij de golven info brengen en verzenden…

waar bidden wij mensen nog voor? voor vrede, rijkdom en geluk ga zo maar door ik zal menig mens met deze opmerking wel prikken... maar naar mijn mening heeft god ons lelijk laten stikken!…

Wat zijn wij mensen toch kwetsbaar Hoewel we ons soms trots en sterk voelen En alles kunnen, niets valt ons te zwaar Maar ook kunnen we ons klein voelen. Als we ziek zijn en in zorg verkeren Als we soms geen uitkomst meer zien Als we ons niet meer kunnen verweren En het niet meer zien zitten, misschien.…

Wij mensen moeten toch elkander dragen, nieuw leven schenken waar de grens bereikt leek, maar er is hoop, er zal weer lente komen.…

Want kunnen wij leven, leven met kwaad Dat opborrelt in ons leven, in onze dromen. Wij mensen, we hebben nog veel te leren. Er is storm op komst, niet vandaag of morgen, Maar het broeit, ik lees het tussen regels door. Ik zie het op de televisie, lees het in de krant.…

Een fragiel klein grijs vrouwtje op een veel te lang wit bed Met de dood voor ogen kijkt ze door de ruit van 't zuurstofmasker dat haar redt De hoop nog niet verloren alles wordt in touw gezet Wij mensen krijgen wel verdriet als we onze familie en vrienden die bij ons horen Wekenlang niet zien maar 't besmettingsgevaar is groot daarom…

Misschien worden wij mensen almaar ouder uit ingebouwde hunkering om heel de soort te ontmoeten. Misschien is inmiddels gemiddeld 80 worden hier een vergeefse, absurde poging om eigenlijk de leeftijd van 260 te bereiken, nodig om als enkeling heel de mensheid te kunnen groeten, gerekend één seconde per handdruk – oogopslag.…

Tussen de oevers van goed en van kwaad, strijden wij mensen voor ons groot gelijk. In de naam van de waarheid. In naam van de lieve vrede. Uiteindelijk bereikt een mens de zee. Daar waar het leven oeverloos begon. Daar waar niemand verschil ziet, tussen enerzijds en anderzijds. Daar waar dood gelijk aan leven is.…

daarvan worden wij zo medelevend dat wij gaan letten op onze lijn…

God, de Heer heeft alles gemaakt Ook wij mensen zijn door Hem bedacht En mogen geloven in Zijn grote macht Want Gods werken zijn volmaakt. God schiep de dieren en de bloemen De zon, maan, wolken en de winden In dit alles is Gods grootheid te vinden Het past ons Zijn werken te roemen.…

Uren, dagen, maanden vliegen voorbij En niemand die dit tegen kan houden Wij kunnen de tijd nooit vasthouden In deze, drukke,gejaagde maatschappij. Wij mensen leven maar één keer Dat is de realiteit van ons aards bestaan En daar mogen we best wel bij stilstaan Want wat voorbij is, keert nooit weer.…

Zijn wij mensen vreemdelingen, in onze eigen vreemde wereld? In ons eigen huis? Wie slaapt? Wie waakt? Wie weet?…

Uit uw hemel zonder grenzen komt Gij tastend aan het licht met een naam en een gezicht even weerloos als wij mensen. Als een kind zijt Gij gekomen als een schaduw die verblindt onnaspeurbaar als de wind die voorbijgaat in de bomen.…