Alle inzendingen over witte stille vlinder

een moeilijk afscheid van hem die ook om hen gaf pas de volgende dag wordt in ontzetting en schrik maar met rondzingend bericht de tombe geopend gevonden hij was opgestaan de witte vlinder achterna en als nieuw verrezen mensenkind de wereld ingegaan…

Dwars door de rimpels van vroeger kijk je door de straat van stille dagen en lichtjes van slechts verlangen Houten vlinders botsen tegen stenen muren Ballonnen vol kleur verdwijnen in grijze wolken Vandaag gaat de hemel open in woeste vormen, en stort ik neer als onvoorspelde regen…

roerloos hangt het blad de poes lengt loom haar lijf strekt trouw aan haar gewoonte een poot uit naar de vlinder die wit danst om de bloem in het donker huis tikt de klok de middag weg…

Gij zijt een stille witte blinkesneeuw, gij zijt een blinke zee tintelzee Gij zijt een schemerwitte leliemeid, gij zijt een wijde vlindereluwheid. Gij zijt een opene, het witte, ‘t willende, het wachtend, straalvlammend, lichtlillende.…

op grofkorrelig zwart wit denk ik de dagen door van stilgevallen verhalen uit de kleine open mond van het uitgemergelde kind ik kijk in de gedoofde ogen van de man die de verten niet meer zoekt ik zie het uitgeholde hoofd van de vrouw die zich vastklemt aan een meegenomen leven in een koffer en dan een zwart witte vlinder achter prikkeldraad…

De afvoerputjes brullen. Ik juich: de vaat is weer voorbij. Het tafelzilver schittert me tegen. Alleen de vloer gromt verongelijkt. Er waren wat woorden tijdens de Maaltijd. Een opkomend stormpje. Het dreef naar mijn domein. De Gastheer sprak: 'Later vieren wij dit zaliger!' Boven mijn borden begon het te regenen. Daar stond ik: venijnig-luidruchtig…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Hoe kan afscheid zeer doen Als iemand nooit bestaan heeft De warmte die je voelde Slechts je eigen verlangen Bevroren in de kou Van de zwarte nacht Hoe kan er verdriet zijn Om iets dat nooit geweest is Slechts dromen die echt leken Net zo snel verdwenen Bij het ontwaken Uit de zwarte nacht Waarom treuren Om een fata morgana…

Ik kijk even naar mijn handen En ik schrik Wat zijn ze oud Craquelé gebroken marmer Met vijf smalle staafjes hout Het verval is reeds begonnen In de herfst De winter wacht Als ik die ooit mag bereiken ’t Is een koude lange nacht Maar dan denk ik aan mijn moeder Die ’s de winter bijna door Nog zo stralend levenslustig Nou…

we ons voorbereiden, onwetend waarop, behalve dan op dat nietszeggende doodgaan alsof dat ons doel is of de uitkomst van ons leven alsof de dieren en de planten die leven om te leven en anders niet zouden bestaan, er niet toe doen Het houdt een keer op, blijkbaar is er geen begin zonder einde en fladderen we voorbestemd voort als vlinderende…

Dag tienerjaren, dag vlinder van mijn dromen – wat leef je toch kort.…

Een vlinder vliegt hier voor mijn raam zijn kleur is prachtig geel. De lucht is blauw de wolkjes wit. Een prachtig tafereel.. Ik kijk naar hem. bewonder hem. Zwaai maar wat overmoedig. Zijn oog is klein. Hij kijkt naar mij, ik voel me heel reusachtig. Hij is niet bang, ach ja waarom. Hij is nu blij te leven.…

Tranen in mijn ogen Getuigen van stille momenten Het zonlicht geeft kleur Aan mijn wenen De maan omhelst een zachte glans In mijn gebeden Een roos schenkt geur Aan mijn verdriet Een vlinder bewaart de vrijheid In mijn leven Tranen in mijn ogen Getuigen van ongetemde dromen Tears In My Eyes One moment in time.…

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

de gulle gulden roede maakt het stille knoopkruid wekenlang het hof laat dus de dichter maar begaan wanneer de vlinder zich uitbundig waant negeert de merel trots een trieste levensles hij voedt zijn tweede leg tot plotseling opnieuw zich meldt de vogel met zijn jubelend lied helaas in haar gedicht bestaat de tuinfluiter niet…

De berg in de verte met zijn witte wolken aan de top, wordt helder weerspiegeld in mijn hart, als ik aandachtig in- en uitadem, zoals een volle maan wordt weerspiegeld op roerloos water op een warme stille zomeravond.…

ik luister naar wat men niet vertelt ik vecht voor stille witte dagen ik tel vogelsporen in het zand ik zie vleugelslagen van een meeuw ik hoor tromgeroffel rrrataplan ik kijk in het donker en tast in het duister…

winter me in een heldere stille nacht winter me met wuivende lichte weemoed winter me in verre witte wanen winter me op een licht geladen vlot winter me even maar winter me…

Niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen als een vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld op weg naar de zon laatste boodschap aan de ontheemden we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van verloren tijden…

Ferme droombezorger kwam een gondel vol nachtelijke arabesken aan haar schenken Immense bonte vlinders hielden wake aan houten baldakijnen van het hemelbed Witte linnen lakens ontvingen het blijk van mijn genegenheid met een tere zucht…

jij laat witte vlinders vliegen uit het zwart hebt ze aangelicht hun vleugels geschikt in letters doen ontwaken na het lange slapen op papier op zachte zinnen wieken zij de zon tegemoet in zwart staat hun boodschap als groet…

Jouw spreuken raakte mij diep door mijn stille wateren. De euforie verwarmde mij beschermd door legioenen van witte bloedlichaampjes mijn zonnestraal uit vier seizoenen.…

zwart-witte winterets in haar achtertuin tijdelijk tonen bomen koude schoonheid zij wachten als stille sneeuwdragers met hun lichte last roerloos ingekeerd in de lente zullen duiven tortelen…

Ik wil tussen het wit van vlinders liggen de tuin begraven in jouw schoot. De dageraad schenken zonder verwachting aan de oever jouw glimlach zien dwalen in het licht. Tussen de rimpels van het eeuwige blauw mijn hart offeren en alleen aan jou.…

De mooiste vlinder is de orchidee. En deze vlinder, in de vlucht gevangen, voorgoed aan blad en stengel opgehangen, is hagelwit; de vleugels van een fee. Of beter nog, een witte negligé, wijd golvend en de rand omzoomd met lange frivole franje, teken van verlangen naar wild en nachtelijk plezier voor twee.…

In mezelf op zoek naar zin trek ik uit mijn duister traag wiegend tussen hoog en laag mijn verwarring als de spin die verloren in een vraag zonder einde of begin zichzelf voelt gevangen in zijn vergeefse hinderlaag tot de stille vleugelslag van een vlinder binnendringt in het raadsel van het rag en het sidderende dier tussen zijn…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

ik heb hun vleugels zien branden van de randen aan de ondergaande zon in een rood oranje flikkering draaiden zij in vrijwel slow synchroon doken door de kou van wit en donkerblauw onder luide protesten naar hun stille nesten…

De Zoon van God aan 't kruis Vervolgens Stille Zaterdag Bezinning van kwaad en zonde 't Mensdom weet niet wat zij heeft gedaan Geschreeuw van de onwetende mensen Op Vrijdag, Zaterdag was 't stil Daaropvolgend het geluid van de schuivende steen Terwijl het geweeklaag van de vrouwen stopt Ogen leken te bedriegen Voor onz' zonden gestorven…

Op een recht, zwart kousenbeen dunne rokjes opgeheven, dansend in de vroege regen en de tuin voor zich alleen, staan twee jonge appelbomen, 't witte bloed omhoog gestegen, vlinder-hoofden wijd omgeven door hun allereerste dromen.…