Alle inzendingen over woorden OR stilte OR voorbijgaan

Ik zie je Ver van hier Voel de adem Langs de wang Is het geluk Dat ik vier Of drijf ik op dromen Die bij voortduring komen Aan mijn wimpers voorbijgaan Als mijn ogen, blauw getint, Wagenwijd openstaan En de zee haar zilte Met mijn hoop baart In golvende stilte Als kussen wordt aangereikt Tot wederkerigheid geneigd…

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Ik zou het je niet moeten zeggen doch als ik je zie lopen hoe terloops het ook maar is dan slaat het dubbel over is er even geen weten van hoe me te houden met de kraag omhoog duikend in de koude schuil ik voor de ontdekking glimlach en traan een voorbije tijd van samenzijn jij, nostalgisch bestaan. Ik zou het je niet moeten zeggen het…

In de nacht komen herinneringen terug ongrijpbaar als vlinders in gestolen tijd aan hoe het ooit was, die liefdesjaren lang geleden, toen we vlinderden vol liefdesdrank in wereldsteden en nooit waren we dichter bij elkaar dan in die amoureuze nachten toen we verder dwaalden in kroegen van het duisterlied aan de kade bij de rivier in het…

veel lijkt nog hetzelfde de bomen van mijn bos zijn leergierig als voorheen hoeveel stappen noem je ver weg hoeveel dichter kun je bij eigen woorden zijn passen kun je meten afstand ook maar afwezigheid niet deze winter wordt het koud te koud om te lopen, zonder een moment om bij stil te staan niet in het voorbijgaan ook niet na…

Wie geen maat kan houden laat vele bekers voorbijgaan!…

je zou je nog nestelen in geheugen nog oorverdovend een stilte doorbreken een kamer bezoeken en verlaten, je zou de toon van afwezigheid nog inkleuren daarbij hadden we afgesproken niet ter plaatse te zijn, stellig te ontbreken we zouden een herinnering ophalen dat kon aan zee zijn geweest, in een bos tijdens een glimlach, in het voorbijgaan…

is een boom dan niet genoeg om de tijd te tonen het onbeschrijflijke wachten op oneindigheid zoals de schaduw in woorden van een dichter die in zijn stilste zinnen huid lostrekt schrijft dat wijzers op zonnebloemen wonden helen van vroeg tot later en dat cirkelrond, het voorbijgaan de bestemming is onbegrepen op het moment van…

Je hebt te weinig lief zeg jij in het voorbijgaan even ben ik stil is dat zo denk ik het is niet dat ik niet lieven kan ik ontbeer al even het lijkt alsof de magie is uitgedoofd, of toch zie ik daar nou 'n twinkeling zeg je, verlegen glimlach ik voel hoe m'n wangen blozen jouw woorden, ze zoenen…

[Haiku] golven lichten op een wolk ontmaskert de maan in het voorbijgaan…

worden ze weer veilig opgeborgen Woorden van stilte ze kunnen niet bestaan want de woorden van stilte worden niet verstaan……

Het zeker weten dat niets overblijft als alles is geweken, een stem, een woord dit lichaam bekend om zijn gebreken De hand van de ander is naar huis gegaan slaapt in een bed naast een vrouw op wie iedereen verliefd worden zou De kamer wacht op de laatste zucht als de geest in het kippenhok, waar de hennen en één haan het voorbijgaan…

nog zijn de gordijnen lang fauteuils in donker uitgevoerd omdat op licht er veel te veel zou worden geknoeid de ochtend wordt snel opgestart met een boost voor vele handen die wapperen in een vrolijke lach maar in de middag als de zon nog wat verstolen schijnt en stofjes dwarrelen langs de zijkant van het gordijn komt stilte…

Toen de zon nog scheen op het duister van mijn leven, was de stilte nog oorverdovend. Maar nu, nu de maan als een lichtbaken aan de hemel staat, nu pas begrijp ik wat jij al die tijd probeerde te zeggen.…

ik ben woord, ik ben stilte op de grens tussen herinneringen waarin ik de toekomst zie van het verleden waar mijn identiteit verscholen ligt in tedere omlijning,tastend windend in mijn poëzie elk woord in gebalanceerd evenwicht een muze nog zonder gezicht in de taal van de straat van mijn jeugd in eenzaamheid van naderende stilte dat…

van woorden in een doek vol van jou…

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

ik wandel wat in woorden rond vertreed me zoek een bankje aai een jonge hond luchten vluchten als ik naar wolken kijk de zon schijnt toch zijn eigen hemel rijk en ik begrijp de kiezel knarst in het voorbijgaan van personen een gaan en komen gezichten lachen maar ik zie geen dromen mijn ogen willen groeten blikken willen niet…

door een overdaad aan licht verliest elke spiegeling haar detail gaan trage woorden in werveling verloren en opeens lijken gezichten op elkaar een enkele keer overkomt het sommigen om als enkeling het verschil te maken in het voorbijgaan een blik op te vangen, een herinnering te activeren om er frontaal uitdrukking aan te geven hetgeen…

de zon wekt warm de kille duisternis die gehoorzaam doet wat hem bevolen wordt en trekt zijn donkere gloed al schuivend terug alsof gordijnen opengaan toont zich het landschap in vroege vrolijkheid waarmee de dag begint in zachte stilte en met ongestoord geluid van blije vogels die elkaar begroeten voorbijgaan in hun doelloos vliegen als echte…

Blauw van gedachten die voorbijgaan in de gouden schaduw van verdoemde fantasiën.…

je sprak glorie en maakte de wereld onsterfelijk maar veel is vreemd in voorbijgaan op het laatst viel regen als rood fluweel op tongen gedragen zonder stem ik zal je huilen om elk onwennig woord telkens de dood jouw gezicht bedekt en rouw de stoelen vereenzaamt robijnen zijn slechts stenen op lippen stil en lege kamers…

Soms even gehoord, begrepen door iemand met een gebroken hart of in nabijheid van de dood, iemand die houvast zoekt tot stilstand is gebracht misschien zelfs zich vastklampt aan een woord in een poging het ontglippen te stoppen het voorbijgaan te verhinderen een geruststellende plek te vinden waar de herinnering kan wonen de pijn kan…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

-niet alles bestaat uit woorden-…

Vreemd om je vinger door het stof te zien gaan wetend dat jij de lege kamer ooit afgeschreven hebt mijn ogen volgen jouw bewegingen ze staan haaks op je hand je weet toch net als ik dat vergeten woorden zich niet laten schrijven dan zie ik je zwarte vinger en leg hem op je mond ons vertrek staat nog open in het voorbijgaan…

voorbij de stilte zijn je woorden je gedachten dichtbij alleen met mijn woorden mijn gedachten is de stilte van mij…

Stilletjes hoor ik hoe haar stem mij roept in dromen die voorbijgaan waar is ze, mijn ijskoningin?…

de foto vangt vlakheid op papier, het begin en einde van voortduren, de versheid van perkament je laat me raden naar herkomst, naar de gezichten van dienst en de wijzers van de klok bij een rammelende maag kan ik de foto niet eten, toch stilt zij de honger zonder wedervraag in deze aarde besterft het onderhuidse, in het voorbijgaan,…