Alle inzendingen over zwaan OR hand

We weten, het einde nadert pijn We pakken je hand klam We zijn niet zover je te laten gaan Maar mogen je niet stoppen. We weten, dat je gaat op je laatste reis Waarheen weet niemand dus pak ik weer je steeds klammer wordende hand.…

Zwarte zwanen zwemmen als zwevende schimmen door mijn hoofd Geruisloos drijvend op de rivier van mijn ziel Ik heb eigenlijk nooit echt geloofd Dat hun aanwezigheid mij zo zwaar beviel Rustgevend maken zij rondes zonder geluid Stromend zwart water als ondergrond Het leven staat volledig uit In het donkere verbond Zwarte zwanen zo machtig…

Als er één stilleven schoon is, dan is het er wel één met de fascinerende zwanen. Weinig of geen KLM in de lucht, maar de zwanen kwamen met een prachtig machtsvertoon uit de startblokken. Het is schitterend, wat brengen ze een kracht teweeg met hun enorme vleugels.…

in het verre grauw bewegen drie dotten wit - zwanen grazen daar…

droom witte zwanen zwevend op sterke vleugels samen in een vlucht…

[Haiku] Met trage slagen doorbreken zwanen de nacht als lichte dromen.…

[Haiku] sierlijk als zwanen glijden lichtende nevels over donker land…

Twee zwanen drijven statig voort over het water in hun witte verenpracht!…

drie wilde zwanen volgen kust en waterlijn geplaagd door de wind…

twee zwanen kwamen over ik bleef gewoon staan en voelde de kracht van hun vleugels door mijn lichaam gaan twee zwanen naar het westen vrijwel op een lijn vastberaden naar een bestemming die daar ergens moest zijn lang bleef ik staan staren er was alleen maar blauw toen wist ik mijn route weer samen met jou…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

de zwanen zoals die middag zij het maaswater uit haar stilte trokken voor een vlucht met kippenvel zo was haar begroeting…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

dat drijvend dons met die gestreken halzen die twee zwanen daar slapend dobberen ze de oktoberdag door…

In de sloot dag in dag uit een dode zwaan. Gister een kraai. Zwart op wit.…

Drie bogen één brug twee witte zwanen drijven in het spiegelglad…

De zwanen, onverstoorbaar, glijden over de Dommel.…

waar witte zwanen dwalen langs blinde paden tussen groen een heer in zwarte soutane breviert zal hij ons weer groeten? mijn hand in grootvaders hand ik ben het kind uit stille dagen in de tuin van altijd zomer bomen groeien naar de hemel uit andere eeuwen zal ik woorden horen die ik ken en voel en schrijf.…

Het vuur laat zich niet vangen de nacht rust in haar handen lilalinten strijken door de nacht een onzichtbare schaduw houdt de wacht. Daarachter ligt de wereld open.…

trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende zwaan…

Die drie zwanen drijvend op het meer zag ik niet weggaan en waren er weer, en de treurwilg met een scheef houten been, haar haar omlaag en weerkaatsend omhoog maakte een boog om de zwanen heen, door een kind getekend, maar ik moet om te beginnen het kind nog verzinnen. Dan is het waar maar lang, lang later.…

~~~ sneeuwwitte zwanen trotseren statig het ijs in ganzenpasjes weggebonjourde ganzen heffen hun zwanenzang aan ~~~…

Over wijde sneeuw zweven zeven zwanen voort: stil én zingend wit.…

een witte zwaan alleen spreidt zo naarstig haar vleugels kleine rimpels vormen kringen dansen gelijkmatig op het stille water de avond valt nu langzaam het wordt een donkere nacht alleen sterren aan de hemel verlichten het spektakel de zwaan danst met haar schaduw een waterballet van pure klasse ontstaan in alle stilte ergens… aan een…

Winter schuilt in haar gebroken vleugels Met zachte tederheid verbergt zij haar tranen die zacht stromen Ik zit en luister naar 't lied van de zwaan dat spreekt in mijn hart verlang naar warmte ik wil haar stem horen 't Verdriet dat sluimert in 't lied van de zwaan die nooit liefde heeft gekend Ik aanschouw je vleugels machtig…

Dit zien toont zich als het trijpen hooiland waar de pink zich snijdt aan de kruin van de dijk; is zonder: 'Kijk eens zwanen en jonge zwanen.' In natgrijze grond met leverblad, met koeienstront in het herbarium, waar de duim in de sloot blijft steken, leeft dit zien van de handopen palm.…

Haar vriendinnen slaakten hoge kreten en ik stond op de brug spiedend van een zwaan naar haar en van haar schuldig naar de zwaan. Ik benijdde zijn gedaante, waarmee hij onbezwaard mijn Leda kon begluren. Ik zag zijn hals verstijven en zijn gestolen glimlach als van een jongetje zo blij en die eens geleefd moet hebben diep in mij.…

Daar sliepen eens zo elegant Drie zwanen aan de waterkant Ik dacht ik loop eens verder want Ik zie ze straks in dromenland.…

simpele gratie op de zilveren rivier vier stille zwanen witte voorname eenvoud op deze lentemiddag…