Alle inzendingen over zweep

De zweep streelt beheersing, het gezicht vertrekt de kaak ontvangt de klap van het leven overwegingen ondergebracht terwijl licht bedrieglijk dikwijls, tegenvallend op het voorhoofd schijnt ....lonkt naar de wrede daad. De inner gids vertelt, aarzelde geen moment, de uitstraling van superioriteit moeizaam begrepen, grijpt aan..…

uit vervlogen tijden herkenning, voorouders familieband geeft rust droombeeld en realiteit glijbaan van leven naar leven abrupt een halt een veel te nauwe kraag snoert mijn adamsappel af het musket is zwaar heel zwaar al schietend, de dood tikt op mijn schouder mijn "IK" vliegt weg met verre winden zon geselt mijn blote schouders zwepen…

(voor Astrid Lindgren) Ook al verliep je jeugd niet zo soepel als je had verwacht, beperkten je ouders jou in veel van je vrijzinnigheden, gooiden ze gewetenloos zout in je kinderlijke wonden, lachten ze om je intense huilbuien, grepen ze de zweep wanneer je mistig iets verkeerd deed, bekten ze je af als je om snoep vroeg.…

De nagalm van Wim Brands leek in jou over te gaan, maar God, Karin, had me toch geaccepteerd, zodat ik je had kunnen helpen, omdat ik het klappen van die zweep heb gekend en door de zogenaamde einddeuren wist te gaan.…

Hij zuchtte en hij zwoegde die Indische olifant op java en sumatra in de gordel van smaragd Zaaide rijst in groene sawa's zuchtte diep, vier eeuwen lang onder het juk der voc onder de zweep van amsterdam Hij huilde, nu eens dralend dan weer dreigend en opstandig indolent en ondoorgrondelijk die stille kracht Zwoegen deed hij voor…

Een beul met een schuimkraag op de lippen Zijn jeukende hand is de zweep ontwend Wringt in zijn broekzak De voering door ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht…

ik lik het zweet van zijn billen kus hem vol passie op zijn mond fluister wat ik verder nog zou willen gooi mijn kleren op de grond ons spel is niet teder niet lieflijk en niet zacht en als ik hem verneder dan voel ik enkel macht heb hem aan het bed vastgebonden met wat zwarte tape ze duren slecht luttele seconden de slagen van mijn zweep…

stoel nog meer stoelen, mensen die door elkaar krioelen roezemoezen, waar is de meester gebleven, er moet gedanst in de rondte, de wijdte de stoelen worden kringgezet alle mensen in de rij gesloten stilte in de zaal, vol ogen blikken gericht, de meester knikt en klikt, de muziek weerklinkt en vóórt, het gaat rond en rond en om de zweep…

Bij, zag het geschreven, en als echo zei het zichzelf, bij, bij, maar toen was de hand alweer verder, gejaagd door de zweep van het krassen, het heimwee naar vorm. Het doet pijn om niet af te zijn voor wie nergens vandaan komt.…

Doof was hij voor haar nederige smeken Al wist hij dat zij ‘s morgens zou gaan huwen Hij zag het bloed niet haar wangen stuwen Hij kon haar maken en hij kon haar breken Hij was de meester, hij bezat de zwepen Iedere slaaf kende daarvan het klappen Vooral wanneer hij trachtte te ontsnappen Menige rug had littekens en strepen En vele oorlogen…

Manusje krijgt zoveel te verduren Manusje kent de klappen van de zweep Manusje valt niet voor één gat te vangen Maar soms houdt iemand Manusje in zijn greep Over Manusje wordt maar wat vaak geluld De aandacht voor Manusje wordt goed verdeeld Soms wordt Manusje zachtjes geslagen Dan weer wordt Manusje liefkozend gestreeld Manusje moet…

engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest in dode ogen en de waanzin, gebalde vuistjes en dat ene streepje blauwe hemel vooruitgeworpen en daarna nooit meer letters krassen samen zoals zwarte kraaien aan de andere kant van duisternis, wervelen tot een genadeloze zweep…

Als een op hol geslagen geest raas ik over het vlakke land zweep op het zand tot hoge duinen gesel fel de bomenkruinen met mijn machtig krachtenspel blaas heel hoog van de toren na die slappe zomertijd voel me eindelijk herboren na dat zuchten en wat briesen het is de herfst die mij verblijdt Laat de regens maar gauw komen wolken schud…

Verwante melodieën zwepen hem op. Polka-impulsen sturen aan op een break - het naïeve, kinderlijk sentimentele oorzaak wordt dat uw Hongaar accellerando buiten zichzelve raakt... Ziehier het trillend hart van uw Tzigane!…

‘Een jonge vrouw gaat uit over de bloeiende steppen, in mei, zij is trots en mooi, zij is mooier dan alle anderen, zij zwaait de zweep naar het logge paard en de grote, piepende wielen gaan sneller over het wassend kruid... Waar gaat ze heen?…

Doch schoon de storm de tuimelende baren Met dondrend brullen zwepe in wilde vlucht, Te stouter stijgt uw stem, en klieft de lucht Als 't harpgezang der heilige Englenscharen; En roept ons toe: uw ziel geev' zuivre tonen Terwijl een koeltje langs uw slapen ruist, Doch winne aan kracht, wanneer de stormwind bruist.…

Verweerd zijn hoofd en haar, de hand vereelt Staag klapt de zweep, doch maakt zijn paard niet bang: Zij hebben saam te lang hun werk gedeeld En sukklen samen voort hun leven lang.…

de wegwijzers en hun gerechtige arm blonk de spiegeling van lantarens in de poel met boomstammen, en altijd was ’t de bloeitijd van de distels, lasteraars leven hier niet, sprak het hooiland; later staken ze de weg neer; zoete moederkoek van de daken, polsstokken kruisten hamerstelen; harde houten neuzen van wagens besnuffelen het bos, zwepen…

het staat niet in mijn hand gegrift; en een hand is een leven, een lot; ik lees slechts in fijn scherp schrift - en dit geldt voor vroeger en later - weinig liefde en wijn, veel water, soms een racket, een zweep, maar stellig nimmer een zwaard.…

wel te verstaan De slavernij voor blanken bleef gewoon bestaan De boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep…

te verstaan De slavernij voor blanken hier bleef gewoon bestaan De boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep…

De zweep der vrijheid geselt onze jeugd, Ontneem hen niet het vlees, zij worden laaiend; Het is verworven door de ouders, minstens zo vrijgevochten willen zij nu zijn. Geen generatiekloof kan dat nog keren, De puberteit gaat postmodern aan hen Voorbij; er heerst het feest, laat ons het vieren En dat zal ook de demonstratie zijn.…

Elke neezegger krijgt de zweep. Ik sta stil, adem diep, en kijk. Dan plots een luide “Legt an!” van hun luitenant. Het hele peloton slingert het wapen van de schouder en legt het geweer aan. Dan worden er schoten gelost, onbegrijpelijk voor mijn verstand. Ik kan niets doen en blijf stokstijf staan. Niets kan ik doen. Niets.…

het staat niet in mijn hand gegrift; en een hand is een leven, een lot; ik lees slechts in fijn scherp schrift - en dit geldt voor vroeger en later - weinig liefde en wijn, veel water, soms een racket, een zweep, maar stellig nimmer een zwaard.…

Alles wat geweest is heeft het tij beweend, de zweep en het scherpe bit van de gelopen jaren vermindert de greep van houvast, het zadel op de rug van de tijd bereden achter de manen van vermetelheid, rebelse sporen in strakke teugels, het gelid van tegenstrijdigheid, toch moet laten vieren, vrije beugels van ruimhartigheid.…

gewoon bestaan De boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de herenboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Geofferd aan hebzucht van Hoogmogende Heeren Een matroos kreeg de zweep…

Of heeft Apol zijn zweep vergeten, Dat hij dus traaglijk zeewaarts rijdt? Dagvoerder, laat u dit toch lusten: Verkort de dag en rek de nacht. Spoei voort: gij zult bij Thetys rusten, En ik bij 't meisje dat ik wacht. ------------------------------------------ uit: Mengeldichten (1716)…

Tegen de stroom inzwemmen, Leeggezogen van energie, Probeer je de gedachten als leeuwen te temmen, Maar de zweep die vind je niet. Een scherpe klauw grijpt naar je strot, Een grom klinkt die verkilt tot op het bot, Vechten en verzetten heeft geen zin meer, wanhoop slaat toe, Let’s face it, je bent levensmoe.…

.; dommelend reden voerlui aan op dommelende wegen; mist, dichte regens, dempten de stemmen, dempten de harten; moede, laagstaande zon bescheen zwak- rood, geluidswallen van riet en druppelend lover Grauw de wielen van de wagens op de bodem van lege wegen; 'koude kleren draagt 't land', zong 't lied van de zwepen; bij de zoute gong van…

. - - Niet zo dol, Of gij zult Door uw schuld, Krijgen met de zweep. Nu naar stal! Nu naar stal! Gij vindt daar 't Voeder klaar. Ja voorwaar, 't Wacht u al. Eet met lust, Neem uw rust. Rust is arbeids loon.…