Netgedichten

netgedicht (nr. 40.673):

Herfstwind

Als een op hol geslagen geest
raas ik over het vlakke land
zweep op het zand tot hoge duinen
gesel fel de bomenkruinen
met mijn machtig krachtenspel

blaas heel hoog van de toren
na die slappe zomertijd
voel me eindelijk herboren
na dat zuchten en wat briesen
het is de herfst die mij verblijdt

Laat de regens maar gauw komen
wolken schud ik uit hun rust
bladeren blaas ik van de bomen
hoge schuimgekopte golven
razen razend naar de kust

Ja dit is het ware leven
in de ochtend of de nacht
waaien, blazen om het even
lekker hard en soms wat zacht
in het oosten of het westen
om de zuid of om de noord
niets kan mijn humeur verpesten
mijn stem wordt overal gehoord.