Alle inzendingen over eenzaamheid

De weg naar de geliefde Leyen betoont zich vrij zwijgend het einde der daagse wereld bloeiende oevers vol rustgevende ruigte eilandjes met komend vogelleven bezingen de tere maar krachtige eenheid van gewezen veengrond een waterrijk schenkt vredige ruimte.…

Door woestenij gedragen trots Is met gepaste spoed verweven Met een uitgekotst verlangen Om met meer passie te gaan leven Hij heeft zich zelden zo verwonderd Over de leegtes tussen zinnen Hij begon net op te raken Vol van leegte zat hij binnen Waar de woorden net nog dansten Speelden, tierden om hem heen Lacht hij zich nu kapot vanbinnen…

Door de stille straten van het kleine stadje waren wezens rond vinden slechts koude en gesloten deuren op zoek naar warmte Gevangen tussen dag en laatste uren nacht figurerend dominerend in een vale schouwburg tussen schijn en zijn De schijn van schimmen zonder verse schaduw verdwijnt pas uit zicht als de zon verschijnt aan de grijze…

Zo lang geleden al was het dat de eerste ver voor de anderen zijn eiland verliet, allen zijn hem een voor een achterna gegaan allen dezelfde weg. Overgebleven is er niemand meer op die ene na, alleen zijn huisje is nog bewoond verder is het eiland verlaten, leeg. Oud is hij wat doet hij hier nog niemand is er om hem gezelschap te houden…

Stilte is Mozart Stilte is Van Gogh Stilte is een kernbom op Hiroshima, het eindstation in Dachau, een miljoen afgeslachte mensen in Rwanda. Stilte is een lieve kus Stilte is warme streling Stilte is een knipoog, een zeker weten, het is jouw blik, jouw fiets onder mijn auto. Stilte is schreeuwen Stilte is mijn ex Stilte is sms-en naar Idols…

vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…

In de verte droom ik tussen stille woorden in spiegeling van water streel ik wolken raakt de wind mij even aan teder beminde gezinde gedachten raakten blind verbleekten die zomer waar het lange licht op handen werd gedragen maar de herinnering blijft zelfs als de tijd speelt en bladert door dagen droom ik tussen stille woorden…

Zou zo graag zo veel van je dichten totdat de doodsban je loslaat in je bad Naar je vliegen Tot die sferen Zonder liegen Mijn leven is nog steeds te deren In m'n dromen Doe je het bed Kreuken, de douche stromen Maar blijf je verlaten, ongered Achter elke hoek zie ik je net niet Waar ben je lief?…

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid. Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden…

Moeder, hebt gij dees foltring dan gewild, Moet ik om u de barre nacht vervloeken? Ik vind geen rust zelfs in de schoonste boeken, Niets is er dat mijn dof gekerm nog stilt. Gij smaaddet haar: toch was zij lief en mild... Gij deed ons de onherbergzame oorden zoeken Waar ze eindlijk stierf. - Moeder, zal ik u vloeken Nu weer mijn droom…

wie weet komt het er nog eens van misschien : wij die zo gelukkig samen ons verleden overzien – dat mogelijk eens te zullen ervaren maakt dit leven de moeite waard .. volgende gedachte : dat jij mogelijk inderdaad ergens bestaat dat jij net als ik jezelf nu in de spiegel ziet dat ook jij het antwoord op de…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

De enige weerklank die ik nu nog hoor is mijn eigen echo die zelfs het zuchten weerkaatst vanaf lege muren opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen. Eenzaamheid is een monddode stem die vertelt zonder iets…

In jou zie ik mij Weerspiegeld Als jij daar bent Constante stroom van esprit Lachen diep van binnenuit Wij spelen met levenslust Dartelend over de toppen Van jouw en mijn kunnen Spitsvondig, elkaar te slim af Samen opgenomen in zonlicht Jij was weer even thuis Nu pas het besef van stilte Kun je zo eigen worden met de ander? Ik…

Nee, men heeft geen tijd Er is zoveel eenzaamheid Achter de gesloten deuren Zitten mensen te treuren Heel alleen Met niemand om zich heen Herinneringen uit het verleden Maar niet kunnen praten over het heden Kijk of je zo iemand kent En met een bezoekje verwend.…

De woorden komen zacht en gebroken het slapend bladertapijt waaruit ze opcirkelen vormt een kansel voor de houten sterveling hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten zonder een vaarwel om uit varen te gaan naar tropische bossen op eilanden die voorbij roeiden in zwoele zomerwolken hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig…

Vriend, als gij door de wouden dwaalt, Zingend Uzelf in 't groen vergetend, Zingend Uzelf in 't groen vergetend, Dat mederuisend rijst en daalt Die broederblijheid welkom hetend, En gij Uw ziel verliest, verdeelt In 't duizendvoud gelede leven Zo gans, dat zelfs de dood een beeld Uit dromen lijkt, met loof omgeven, Mocht…

Iedereen wil zo graag anders zijn Dat de persoon die een gelijke zoekt Niemand kan vinden…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

Bij mij is iedereen welkom Al is het midden in de nacht. Zoals vroeger vele vrienden Bij ons kwamen, onverwacht. Sinds ik oud ben en der dagen zat Ontvielen mij veel mensen. Evenals mijn lieve vrouw Die ik zo graag terug zou wensen. De dagen rijgen zich aaneen Tot weken van eenzaamheid En veel langer duurt het voort. Het is een uitzichtloze…

de leegte die je achterliet is ontkiemd en uitgedeind tot een zwart gat in de kern van mijn zijn dat me aanzuigt tot ik in mezelf in elkaar klap.…

Bent je aan een pepmiddel toe Kan muzische vorming je soms helpen Dit doekje voor het bloeden Kan de uitwassen vaak stelpen. Een zoektocht naar jezelf Moet je niet simuleren Beleving van muziek zal vaak Persoonlijke vrijheid stimuleren.…

als de nacht aan mij voorbij raast en het licht in de ramen mijn ogen tot ontwaken dwingen droom ik nog van de ogen die mij dwongen lief te hebben droom ik nog van de natte lippen die mij kusten en de zachte vingertoppen die mijn lichaam lieten branden en tot grote hitte liet exploderen tot een hemels genot wat was het toch jammer…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

spiegel nimmer zonder vreemden volière die de inbreuk van ontheemden begroet met een beurtzang tussen buiten zonder binnen en het zich buitensluiten droge regen koude zon en een stom naar elkaar staren tot aan de horizon vol woekerende meubels en muren sneeuwend in hun evenbeeld je bent snavel aan snavel roofvogel belust je dood te plukken…

Er is altijd iets belangrijkers Belangrijker dan ik Flitst er weleens door mijn hoofd Op een onbewaakt ogenblik Niet dat ik mij altijd stoor Aan de hectiek van alle dag Niet dat ik mezelf nou Zo laag inschatten mag Niet het geneuzel van domme mensen Dat maakt mij soms zo moe Maar het feit Dat men mij ziet En het gevoel geeft Dat ik er ook…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

Ik heb geen vrienden zei hij zacht en keek mij aan vanachter veilig brillenglas Het was alsof zijn jasje ineens te groot geworden was veel te groot voor zwaar gedragen schouders een trilling over wang en boven oog nauwelijks merkbaar alleen zichtbaar voor diegenen die het waagden hun blik niet af te wenden Onvermoed leed trekt een…

Ik kom tot mijzelf moet wel ben op mijn alleenst bekijk mijzelf neem mij bij de hand. Ik moet wel niemand ziet mij. In mijn eigen hart kan ik huilen mijn armen om mij heen. Alleen dan komen de woorden geven gedachten gedichten een plek voor mijn ziel.…