Alle inzendingen over oorlog

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

de nachten erna delen zij het kussen met mij ik laat de naaktheid toe, de dode handen in de spiegel, de schepper onder het puin van het geweten duizenden monden zwijgen gaan van hier naar daar, van daar naar hier, naar vaker en meer telkens anders ook voor mezelf de een helpt de ander tot er geen dag meer is, slechts grote, uitgeholde…

ik laat de stilte na als allerlaatste beeld elk oog, door zwart en wit omrand, hecht zich als een zwerver aan het spoor waarlangs zij liepen gekleed in flarden van wanhoop die bleven haken aan elkaars hand en het schrale, nog bestaande licht ik veeg gaten in de sneeuw wil met naakte voeten stemmen vinden achter de tralies van de aarde…

tot stompjes uitgekleed werden ogen gebroken in het godvergeten licht baarmoederloze barakken vol doden van vroeger tot nu waar ontbloot, duizenden en duizenden werden beroofd in een verschuivende, reeds verlaten, bestemming waar zijn de kinderen? een stil aanschouwen staart naar hier of elders naar gruwelijk, onverlost…

barakken waar doden verblijven half in muren, op betonnen vloeren, in oneffen uren half boven grijze wolken, ergens hoog ruggengraten, gebroken in een gracht met as en weke lijken, er is geen steen meer, niet eens een boom die nog kan slapen met mijn witte handen raak ik een naam aan, het glasraam waarachter ogenblauw staart naar wanhopige…

In de hitte van de strijd los van andere haat en nijd dezelfde kant opgaan. uitkomen op hetzelfde plein, een eendere taal spreken. Zonder uiting of woord in de bepalmde tuin van het witte huis onder een getralied balkon staan, blakerend in de voorjaarszon. Verkeren in de waan dat een opwapperend gordijn rond het middaguur de schaduw…

het is daar, deze dagen dat ik zag wijzers vielen uit uurwerken vielen op het ongrijpbare begrip waarin het ademen onbewoonbaar werd verklaard en een kind de gesloten mond van de dood het is daar, die dagen toen dat zij niet meer zagen het slapen of het gaan in nog minder lijf waaronder ze elkaar zochten het is daar, deze dagen…

geen vogel geeft er antwoord en de treurwilg prevelt tevergeefs: niet doodslaan naald na naald in ogen, ontredderd blauw nijptangen in bolle buiken trekken de dood naar lege handen; het geschreeuw waait door onbestaande ramen, vrouw na vrouw niet doodslaan trage messen sluipen door identieke lijfjes; harten op zwarte, naamloze…

haast naakt, lijf aan lijf vergrendelt magerte hun nachten betonschaduwen verschrompelen de dag, zoeken een plek om te ontlasten zij fluisteren de honger muren toe, vijf aan vijf hun pols klopt nauwelijks ramen enkel een zwarte mantel van sneeuw en een homp oud brood waarmee zij het ontbrekende kussen delen en waarin ze zichzelf…

hoe kan je onmenselijkheid begrijpen wreedheid nog dieper dan zonder grenzen stilte in alle mogelijke vormen wanneer de dood er niet meer toe doet het kan niet ik zwijg uit respect meer dan één minuut 1,1 miljoen keer ween ik zwart Auschwitz-Birkenau 20 februari 2012 (4)…

er is een weg die geen ander kan horen, een weg in het laatste licht van hun sterflijkheid het houdt mij in mijn stilte gevangen; duister, de gele vlek, het gloeiend ijzer van de dood buiten rouwt het wit terwijl de dag huilt om de zware boodschap van de boom die mij in zijn treurlied omhoog werpt naar de silhouetten van de wolken…

eerste sterren ter grootte van een handpalm dwingen mij naar de linkerkant van het raam de boom, al lijkt hij gespijkerd in zwarte aarde keert weer om de rest van zijn verhaal te vertellen ik leg het gele stof in de sneeuw, naast kleine voetstappen en zes jaarringen hoor slechts het wiegelied van de boom die met zijn takken zachtjes…

een Poolse vrieslucht waait binnen de tijd vertraagt wanneer een kale boom driehoog mij oud aankijkt zijn takken zijn dofgrijs en zwart aan de randen alsof hij treurt en me wil waarschuwen voor wat komen zal ik ril om reeds gevallen schaduwen en knik hem toe hij heeft het koud in zijn marmeren huid vol huiver ik ween…

Bij een dag is het niet gebleven maar die ene dag beklijft. En meer dan achttien lieten het leven. Wat echter blijft, is de kracht om tegen tirannie te vechten. De moed om met opgeheven hoofd de rug te rechten.…

Voorgelezen in ene vergadering van Vrijmetselaren, te Amsterdam. Triomf! hij viel, die de aard deed beven, De vrijheid trapte met de voet, Die, door geweld en list verheven, Zijn zetel vestte in mensenbloed! 't Verachtlijk Hoofd der volkverzwelgers, (Zijn trotse slaven) maar, weleer, Het troetelkind der troonverdelgers En vorstenmoorders…

verraden door hem waarvan je dacht dat hij je liefhad leek jouw lot bezegeld putte jij kracht uit de gegeven omstandigheden zette de wereld naar jouw hand danste jij de sterren van de hemel om te overleven wat miljoenen anderen niet meer na kunnen vertellen…

Morgen weer Holocaust Memorial Day. Ik haat de verplichte frases die bij zo'n dag horen. En wat voor foto hoort daar bij? De tekening van Albrecht Duerer pakte me. Zo miserabel. Koning Dood op een paarderug en dan die omgehangen doodsbel. displaced person hier is het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen…

elk jaar zeshonderd jaar opnieuw in het harnas stil de straten van Domrémy duivels vrouwelijk gemaskeerd de wereld tegemoet de vijand tegemoet noodlottig voor zilverlingen verkocht gemarteld likten de vlammen uiteindelijk de Seine voerde haar mee zie die boerenmeid haar noodlot een vrouw zijnde bewustzijn hemels ingegeven? speelde…

De kogel trekt een heet kielzog door de voorkant van het brein waar de bron had zullen zijn van latere verantwoordelijkheid. Elders beleeft haar weefsel nog de tegenwoordige tijd. ---------------------------------- uit: 'het liegend konijn', 2003.…

Een oorlog woedt. De vijand boekt succes, zodat een manschap vloekt. De legerkardinaal is net verzonken in een schietgebed. Hij vindt het vloeken ongehoord: z'n dienst te velde wordt verstoord. Hij pakt daarom z'n dienstgeweer en schiet pardoes de vloeker neer. Nu is de kogel door de kerk gezegend, dus hij doet z'n werk. 't Is treffend…

twee zomers heb ik het uitgehouden de zon scheen er niet als thuis de maan bood geen troost ik besloot terug te gaan tranen rollen over mijn wangen ik kan ons huis niet vinden dit is toch echt de goede straat ruïnes en rook is al wat ik tref nergens bloeien nog rozen…

het is koud zelfs de vogels zwijgen lintje op de revers rood de klaproos lichter dan het bloed van hen die nooit oud werden zoals hij, nu broos ogen vol trots en verlies het saluut weerklinkt de muziek zwelt aan de tijd versmelt in de ogen van gevallen kameraden het wieken van witte vleugels…

doorheen tijd pijnt mij het mens zijn zielen schreeuwen; vergeet niet! onze laatste traan was voor jullie! onze laatste adem was voor jullie! lopen, lopen het ravijn… naakt in de septemberzon gruwelijk speelgoed voor kogels Satan is los! het ravijn… tot de rand gevuld met bloed tot kadavers vergane lichamen huizen van de…

vroege winterwarmte begroet mij, zij schenkt evenwel geen soulaas koud tot op het bot wat is in staat dat op te poken? de toch broeierige vulkaan in mij zoekt een uitweg, maar heeft die nog niet gevonden, dan zouden hier andere woorden staan opgetekend hoe kun je je woede uiten zonder anderen te beschadigen, want dat is een taboe die…

'Heer, herken ik u? Zijn wij niet dezelfde van weleer?' 'Wie riep mij dan? Zijn uw wapens niet de mijne?' 'Ik wacht op woorden, Heer.' 'Ik was Dader, u het Offer. De medemens is leeg.' 'Sterven Daders niet.' 'Neen. Zij kunnen niet. Zij verwoorden.' 'Heeft u ginds gesproken, Heer?' 'De dagen zijn beschreven.' 'Heeft de Tijd nog…

Geluid slaat over het woord verlinkt op schreeuwende daken ruggen gebroken gaten gevuld wegen aangelegd naar de hel de troubadour blijft zingen wolven die blijven huilen mensenspel wordt gebroken droomgedachten verlaat ieders lied vreemde snuiters in magistrale zon afgoden in goud en brons ontstemde dingen vuur en gloed geen stappen geen…

het is een feestdag vandaag op dit papier schrijf ik de oorlog neer heel even is er stilstand, de doden staan niet op liefde is hard, ik wil het eten als een zoet broodje, onverdoofd een trompet schalt; waar ik morgen zal staan schreit een bom, onder een vlag bedekt…

Er regent bloed uit het oosten op de daken van het westen hoe lang nog duren de moorden van uit de portieken van het zuiden hoelang nog twitteren wij groetjes met kruisjes troosten wij ons egoïsme met lieflijke gebaren naar onbekende windrichting en laten face book stand by…

Een kleine herderin loopt langs de smalle stroom, over zachtgroene heuvelhellingen. Ovenlucht en stemmen van dorpelingen raken haar als geurige, vaag ruisende stoom. Onder klokgelui knielt het meisje vroom naast de schapen, geeft zich aan mijmeringen: "Vet gras, goede kudden, hechte woningen: meer dan ons toekomt, geeft Hij, die 'k minnend…