Alle inzendingen over psychologie

Siberisch kil en eenzaam hart opwarmen, ergens een plicht Echt niet zware opdracht - ieder heeft recht op wat licht -. Oortjes wijd open en het levende wezen laten luchten Des avonds in-tevreden inslapen, prachtige vruchten. Huisdier het onvermogen te delen, geloof dat nooit Ze hebben beslist ook pijn en nood. Vleugellamme ademende elementen…

eerst verander je van kleur dan van structuur maar soms ook niet als de rukwinden komen en ze komen altijd dan gaan we allemaal zeggen de goden het angstige kind klampt zich vast aan zijn stam en schreeuwt om zijn moeder…

Wij strooiden lente bloemen Tussen rook en vuur en hielden Onze tranen vast tot in de binnenkamer Een stortvloed vanwege een zee vol met Demonen; en wij, die alleen in het bootje Met de bootsman konden blijven drijven Het leven wordt getart en hoont dat de Sociale status van de hyena wordt beloond en De stromen kwamen en de winden waaiden…

Zonder het woord uit te spreken Is ze er, zoals jij er bent, Zoals ik er is Verzamelt ze de restanten Van vandaag, van gisteren, En neemt hen in zich op - Een enkele regenworm, Een spaarzame pissebed Woelen haar wat onwillig om: Het is nu eenmaal hun taak, Maar zin hebben ze er allang Niet meer in, ze vinden het goed zo, En…

Als een lelijk eendje Sloot je jezelf buiten Want je wilde niet zijn Zoals zij Als een kip zonder kop Deed je alles wat zij niet deed Zolang je maar niet was Zoals zij Als een gekortwiekte struisvogel Stak je jouw gevoelens in het zand Want je mocht niet egoïstisch zijn Niet jaloers of gemeen zijn Niet zijn Zoals zij…

't Overkomt me niet zo vaak, maar best Toch wel luttele momenten afgunstig op bikkelharde wezens. Zelf niet de gunstigste episode beleefd, dip Toch erg geduldig weer geluisterd, erg schaars genipt. Wel getrouwe plichten vervuld, gewoon - mijn - must Ben ik dan beter dan een ander, elk ademend wezen blijft evenwaardig. Zeer vreemd dat individu…

Negen maal negen Maanden heb ik je Bij mij gedragen Het liefste waar ik Ooit naar heb uitgekeken, Alle woorden van verlangen Samengebundeld in één enkele Vrucht die maar niet wilde rijpen - De pit bleek te zwaar voor het Zachte vlees dat langzaam Maar zeker versteende, Het ontbrak jou Aan een gunstige wind, Mijn innig gekoesterde…

jouw paradijs was leeg er stond een hek dwars doorheen het water twijfelde in stille poelen ach, de kikkers riepen wel libellen sprongen herwaarts van een blad de kwel stond leegte uit te huilen schuilen binnen groen lukte niet meer toen kwam een feloranje vlinder zonder hinder in jouw huis ze droeg de hakkels van gewond zijn, maar…

Fantasie Is veelomvattend Fantasie Is verruiming van de geest Is het grote hoofd Met het ronde aura Fantasie Is kleurig Zonder fantasie Is het leven treurig Zonder fantasie Is er geen harmonie Harmonie Tussen alle tegenstellingen Het leven is groot De fantasie van de mens is enorm De geest Bevat vruchten Waardoor je van het echte leven…

met gevaar voor eigen leven nadert het bezoek het huis waarin wij wonen, tuin en terras zijn verworden tot een heus mijnenveld - met vaste regelmaat maar met onvaste tred daar achtergelaten door een goede herder die dagelijks op ons past - dampende hopen, of bermbommen van gewapend beton - om het bezoek mogelijk te maken komt…

je zit verstopt onder rotskleed en een koude dag ligt de vaste tred van toen ik zie schoonheid bloeien zwijgzaamheid verkleurt gevouwen handen hun palmen schuilen in verdriet achter zorgen scheurt de maandkalender uit jouw schrijverszucht wat woorden die je achterliet…

Terwijl ik onder de oude motorkap van mijn gestroomlijnde Bugatti keek, beten talloze gifslangen in mijn nek, gezicht en armen. Hijgend naar adem dook ik onder mijn anders zo trouwe automobiel, maar een krokodil beet in mijn opgezette wangen, die als drab ten prooi viel aan een doolziel, met rode oogjes giftig en klein. Tenslotte, en dat…

de nerven van dit lijf laten geen sap meer door, de levensstroom stagneert, de wortels in de gortdroge grond tasten wanhopig naar water, maar vinden ze niet meer - geen sloot, geen put, geen wel meer in de buurt, alles is droog, droger dan droog, armen en benen verworden tot dode bomen, zijn helemaal van hout, voorgoed opgedroogd…

Ik mis mijn ik nu jij er niet meer bent ik zuig mijn longen vol maar stik immers een ander in mij heeft mijn persoon verstoord Ik mis mijn ik omdat jij mij en die ander zo goed kent snap ik best dat jij mijn ware ik ook mist zoals het was in het begin ik mis mijn ik kom bij mij terug en blaas me adem in ik wacht niemand anders…

Wij zoeken God, die niet dan in geluk Gevonden wordt, in angst en ongeluk. Van dag tot dag, om onze weg te korten, Maakt God het leven, onze weerstand, stuk.…

ik schrijf mijn letters in rood dichtbij mijn hart, waar dood en leven één zijn en ik laat de negatieve dag een overgang naar zonlicht maken achteraf kijk ik terug, de zegen van een priesterhand rust op mijn wang, en op mijn rug zijn woorden rust en liefde rond een kleine grot verwijzen naar het lot en niet – naar bange oorden…

Vervreemd ben ik Van de naam die mij Bij mijn geboorte Is gegeven - Als men mij roept Reageer ik niet meer Want ik weet niet Of ze mij bedoelen, Of een van de vele anderen Die in mij wonen, die de Namen dragen die mij ooit Door medemensen werden gegeven Zonder dat ik daar zelf Om vroeg, toch kan ik de Namen dragen, Daarvoor…

daar te staan tegen een bakstenen muur lucht in te zuigen, met getuite lippen langzaam uitblazen, rust vinden in wijdte rondom benen gekruisigd door zichzelf wederhelft gevangen in schaduw de terugblik naar jezelf…

voor het venster staat een cactusplant met doorns heel hard en scherp zij staken door mijn vel heel diep naar binnen ik riep nog haal die plant daar bij dat raam vandaan wachtend tot sint juttemis…

Ons lichaam rust wanneer wij eindlijk slapen, Maar meer de ziel van het langdurig waken. Dan rijst zij traag uit haar kortstondig thuis Om tot de droom, die leven heet, te ontwaken.…

Het was je vurigste wens In rook op te gaan Als het eenmaal zover was, Onder de grond was Ook maar niks, Grond, daar had Je een leven lang Niets mee gehad - Dan maar de louterende Vlammenzee, een vlammend Protest tegen alles Dat was misgegaan In de jaren dat je hier was - Nu ben je tot as vergaan, Tot stof ben je weergekeerd…

emoties klotsen tegendraads... een roep om vrijheid, waar monden spreken onder klankloos verdriet er ebt een glimlach weg tussen hart en hoofd de dagen sluiten zich tot één lafenis breekt losse woorden uit hun vorm en vlindert ze naar buiten de ruiten van het eenzame huis spiegelen de morgenzon tot gruis op rode daken…

fragmenten vallen als dagboeken omlaag lege bladzijden spreken boekdelen over het lot dat haar was toegedicht gelijk een wees zet ze de regenboog almaar dikker aan om zo geluk over haarzelf af te roepen langzaam verkleurt de herfst…

Ik omhels je Met duizend armen, Wolkenlucht die Het steeds vaker Aflegt tegen de Zonnestralen die Je indringend doorboren - Hier begint het ochtendlicht te gloren, Wordt in wolken en zonneschijn Mijn nieuwe dag geboren…

Wat we dagelijks waarnemen, is in werkelijkheid illusie. Ons leven is een filmtheater. Wat onze hersenen projecteren, zijn onze zelfgemaakte films. Wat onze oren horen vervormen we. Wat onze ogen zien vervalsen we. Wat krom is projecteren mensen recht. Wie is eigenlijk onze regisseur? Wie schrijft onze recenties? Wie horen en wie kijken…

Weet je, het zijn niet De woorden die je aan Het papier hebt toevertrouwd Die mij wat te zeggen hebben - Zij staren mij betekenisloos aan, Zwart op wit, hooguit van weerloze waarde, Veeleer is daar het wit Tussen je regels, tussen de woorden Die je aan mij schrijft, Dat mij verplettert, Dat mij tot waanzin drijft…

Noem het geen leven, Noem het wat je wilt, Maar noem het geen leven - Immers, de donkerte wenkt Zoals het leven je wenkte Toen je werd afgedreven Van haar die je liefhad, Die je gekregen had En weer af moest staan, En nu aan de zijlijn Staat te schreien omdat Jij wat je ooit zonder Het te beseffen als geschenk Gekregen hebt…

de wind slingert van tak tot tak vogels komen aangestormd voor mij een stille plas en dan verdwijn ik langzaam in een regenbui het stelt niets voor al herhaal ik het honderd maal ik geef enkel weer wat ik zie al zou ik graag over andere dingen willen spreken het is mijn beeld…

Het noodlot reeds beklonken de bemanning telkens dronken de kapitein verlaat de kroeg een oceaan ligt voor de boeg het huwelijk moest stranden niet bestand tegen de golven thuisgebracht naar verre landen in de kajuit daar juicht het leven schuimend bier en schaamhaar aan de geschiedenis gegeven rond de mast schreeuwen de eeuwen in de…

mijn wachten laat een afdruk na in de aarde waarop ik sta het lichaam als een oude eik mijn benen wortels slank en rond na al die jaren ben ik hier vastgegroeid in deze grond en niemand lijkt te horen wat ik zeg er hangt een blad net voor mijn mond…