Alle inzendingen over krabbenvissers kussen storm

Een najaarsstorm trekt door de stad en blijft de hele dag door de straten razen Overal zie je lelijke groene vazen gevuld met lompe stengels zonder blad Zielige zwarte stokken en treurige grijze hulpeloos bij elkaar gedoken Dikke kale stokken die onafgebroken de schuldige blijven aanwijzen Een najaarsstorm trekt door de stad en eist…

nog waaien de kleuren van stelen vlaagt wind in schrille tonen de dodenmars bloemen knappen niet af maar leggen zich plat uit deemoed ter aarde in een kris kras pandemonium vullen bomen de kerkhoven van het gigantische bos schoon geregende wortels bekijken de immense ondergrondse hoeveelheid lijken ook zij zijn geveld…

Gouden haar geborsteld door wind en water gewassen door bruisend schuim dansend in de storm koesterend in de zon lonkend met je gele lokken bemind door kinderen blauwe golven verlangen strelen je glanzende vacht plukken aan je pronkende pruik dwingen je door donkere diepten door paarse poelen verblind en laten je nimmer met rust…

Plas dan, Winter met uw nat; Storm en vries daar buiten; Jaag uw lichte vlokken rond, Voor mijn dichte ruiten; Geef ons half rantsoen van dag, En een schotel minder; Welgemoed, bij zang en wijn, Klaag ik van geen hinder.…

Soms is het net als of er een storm opsteekt in mijn hoofd Dat de bomen heen en weer waaien En de wind brult van oor tot oor Blijvend in mijn hoofd aan het rondjes draaien. Soms zou ik willen dat iets me verdooft Dat alles donker wordt en helemaal stil Geen aanraking en geen geluid Koortsig, o God, ik ril.…

zo koudziek waait de westenwind stuwt de luchten vol met water woorden worden mist voor later bij 't verschijnen van dit windekind ooit geboren uit verschroeide zonnestormen gekleed in blader goud-en zijde met donderstem die zelfs het licht bevrijdde de woede kraakt al daar de wormen die kronkelen en vluchten naar het duister…

de nacht stormt huiver in haar donkerste uren rukt aan de bladerkronen en blaast met schrille tonen gedruis dat maar blijft duren maar nu, is de lucht zuiver want het oog der stormen is op mij gericht, intens scheurt de wolkengrens de flarden aan vormen de scheiding der nachten doet mijn dagen kwijnen en ook de zon verkleinen de kou…

ze aaide de bast die groen zwart afgaf aan haar handen geen vies gezicht ze wist wat er komen ging in het eerste contact na de storm het was chaos geweest toen de aarde onder de kracht van een vallende wind spleet naaldbomen met een kort dikke puntwortel voor de kap in een rij vielen in bosjes op de zij een enkeling is…

Een kolkend woest schuim walst uitzinnig op golven donderend majem. Onder kil maanlicht opgezweept door herfstwind beukt de watergeest. Zijn titanische strijd ritueel tijd gebonden blussend door zege.…

, met natte wilde haren alsof een verre stem haar riep plots stil om over zee te staren om beter te kunnen zien een hand boven haar ogen een schip in nood misschien minuten lang, onbewogen in een natglimmend oliepak schriel wijfie was het maar op haar rug een juten zak hield van spanning en gevaar door golven haar gebracht wat de storm…

de schuimende paarden volgen de heer der stormen gedwee hun eindeloze rijen storten zich op het zand en sterven zou de wind soms vragen of de zon lang genoeg de aarde heeft verdragen omdat de maan het vroeg want de tijden lijken steeds terug te keren naar de grijze dijken die het groene land beklemmen…

Storm loeit door buizen staal Wind waait door bomen kaal Vlagen rukken Aan buitenkant Zuchten likken Aan kaarsenbrand Windkracht zwiept Een regennatte bui Als vochtige adem Door je trui…

Als alle omstandigheden gunstig zijn zet ik me langzaam in beweging dan raak ik op drift terwijl ik zuchtend ondermijn wat mij belemmert in mijn geliefde tijdsbesteding Ik jaag door donkere wolkenluchten die als flarden scherend spoeden en zie wezens haastig vluchten voor het gedrevene van mijn felle woede De enkeling die nog draalt in mijn…

De bladeren vallen De wind steeds meer spel Dwarrelend, waaiend, gierend Eens troostend, wordt een hel Nu vallen mijn gedachten En dwarrelt mijn gevoel Gierend van verlangen Zonder wil of doel En het dal is daar beneden Wat zich in schaduwen bevindt Als het licht er niet kan komen Dan ook zeker niet de wind…

Zoals de storm raast om mijn lichaam de wind rukt aan mijn kleren als grijpgrage grote handen die zonder dat ik ze af kan weren trekken aan mijn haar en peuteren aan mijn sjaal jagen gedachten door mijn geest als kinderen, duwend en trekkend om de eerste te zijn geweest die voor het raam van mijn bewustzijn mag zitten en mijn denken kan…

Ik wil niet langer vluchten voor mijn gevoel weg rennen voor de storm in mijn hart het doet pijn wonden te slaan maar ik moet deze weg gaan ook al is het pad onverhard ik zal als de pinguïn deinend op de golven door het groen blauwe licht de vissen zien glinsteren in het water…

hoger en hoger slaan de woedende golven door de Boca Inferno een duivels-aanschouw de bulderende kracht van wel duizend paarden werpen de schuimende zee tot ver in het blauw meeuwen verdrinken duiven slaan te pletter het gezicht van de schipper staat sober en grauw…

Dat het in het hoofd danst draait en wervelt strak waait omslaat en weer gaat rondwaart daar en daar en verder, dat is niet eens wat zwaar is. Maar dat het niet stopt niet slaapt en rust gaat liggen neervlijt en daalt.…

ik heb lang naar de zee zitten staren terwijl het water mijn voeten vertelde van de talloze gevaren jij zo machtig en groots terwijl de golfjes vriendelijk krulden het schuim zijn eigen hoofdstuk en tekening koos hoe kan het dat stormvloed dijken bruggen en kades breekt alles verwoestend zijn weg naar de laagte neemt het spel…

ze wuiven niet zwaar zwiept het riet onder stuwend code geel ze buigen blijven heel in een weerloos golvend striemen nog kanten zij de rechte sloten en het open waterwingebied er is geen angst handen zijn nog niet gesloten de storm duurt niet lang toch nevelt regen nog wat vage herinneringen tegen de beslagen ruit toen…

Luister niet naar de wind, hij brengt onrust en verdriet, luister niet naar de stormen die zeeën doen verwaaien. Let niet op stemmen die uit wolken klinken, Het is niet waar. Laat de warme windvlaag je niet omarmen. Verwaaide gedachten wervelen om me heen. Laat gaan, laat gaan.…

vaak smelten de vlokken hier in hun val soms klitten ze samen in de vuist van een kind dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen rond de middag al verzinkt hij in een groezelige pap vandaag volhardt de vorst naalden van ijs driften rond ik rijd met lichte voet over een spiegel…

al spinnend heb jij je weer laten zien op illustere plaatsen als schim of waaiend doek maar zeker nooit herkenbaar alleen als het echt moet een vage dwarreling die de ooghoek voor even vulde bij nader inzien alles weer snel verhulde zonder dat er vingers op werden gelegd je raasde vol geluid voorbij in tumultueus passeren…

het windgedicht over mijn vrind stormt ook een menselijk gezicht ik dacht dat hij speelde wat vlaagde en de tijd vertraagde in de luwte van toen had met hem te doen omdat hij zich stuurloos liet gaan duikend in de laatste waan wilde de wereld zien zijn krachten meten zonder ankers en limieten alles vergeten liet zijn macht…

Slaap onbewust onderbroken wakker uit anderland donker buiten binnen kaars vlam van vuur zuurstof en vaste stof licht nacht verzwakt in schaduw verborgen storm stroom door druk hoog naar laag verplaatsing hier is het stil bewegingloze schijn…

in één herfstige nacht vol onrust voor het hoofd hebben heftige stormen mij den kool gestoofd alle groene bomen bij avondlijke scheem'ring vol nog in hunne pracht alle blaad'ren ontnomen het is weer kaal op mijn plein…

Een boompje aan een paal gebonden staat bang te rillen in de wind, en nu de storm raast door de hagen voel ik me als een eenzaam kind. Het boompje zwiept weerbarstig stilte en heel de lucht weent tranen grijs. De paal heeft wel geen wortelwaarde maar maakt het boompje aardewijs.…

de ring van versmolten harten nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld de horizon is nog niet bereikt Gods schepping niet geheel ontgonnen onbekend waartoe het reikt afscheid of nog meer feestballonnen Wikkel morgen en ook het later in liefde en in stil vertrouwen houd in storm…

de zee glanst glad geen golven vandaag ligt de wind plat voorover tot aan het strand daar waar het water stukjes knabbelt uit het land dat niet wil wijken in de lucht valt rust te proeven en eerbied wordt geplukt met een open ziel die ziet hoe de winterzon waakt over haar ontelbare planeten er wordt storm voorspeld met huizenhoge golven…

En meer is er niet over van storm of zee moe gezogen aan rondborstig strand zo dat alles in zinnen ontstoken was of ze laat zich zacht wiegen op kloeke heupen van getij. En kijk naar mij, ik ben. Ik raak vervoerd in stromingen die ik nog steeds herken.…