Netgedichten

netgedicht (nr. 9.719):

sneeuwstorm

vaak smelten de vlokken hier in hun val

soms klitten ze samen in de vuist van een kind
dat de bal kneedt, de stramme pop ziet groeien
met zijn grijns van kiezels, zijn krullenbol van twijgen

rond de middag al verzinkt hij
in een groezelige pap

vandaag volhardt de vorst
naalden van ijs driften rond

ik rijd met lichte voet over een spiegel
de ruitenwisser kan het poeder niet slikken
dat wervelend tot duinen opstuift

ik ontwaak rillend onder een wit deken