Alle inzendingen over emoties

Heel even haal ik de letters uit het alfabet schik en herschik pressie zit er niet achter geen klank hoeft te klinken taal is universeel niet te min versta jij het niet…

Ik zag in mooie visioenen een groot en open veld daarin zag ik bloemen bloeien teveel om te worden geteld. Daar tussen speelden kinderen en ook ik was als kind daarbij er was geen oorlog, haat of nijd maar iedereen was vrij. Ik zag in mooie visioenen het gras zo groen en lucht zo blauw en in het midden van dat veld daar zat een hele oude…

De zon laten schijnen helaas kan ik niet wel meevoelen intens bij pijn en verdriet Mijn goocheldoos staat open tover graag een gedicht zie daar zonnestraaltje fleurt op jouw gezicht.…

Jouw handen wil ik even zien niet je ogen nee juist niet je ogen dan kijk ik of handen kunnen praten zwijgend zullen vingers spreken taalloos schrijf jij wat ik niet wil horen, letters klinken soms zo blind…

waar jij spreekt in zachte kleuren dringen twijfels doorheen een zwijgend vereren omdat er meer is dan alleen stilte faal ik het blauw gestapeld en verweven in jouw teder reikende hemel betreed ik onzeker geruisloze schemer ik zoek jou in mij en beef…

ik omhels je met de warmte van een zachte zomeravond strijk de rimpels glad die de tijd tekende in je gezicht de kleur van de herfst reeds in je ogen te zien stemt droef het wordt later en later en ik zou de tijd willen stoppen nu hulpeloos zie ik je bladeren vallen en winter sluipt nader kou zal je wortels bereiken in de avond en je…

dichter buigt over zijn woorden zwart wit, gekleurd proeft nog altijd de wrange nasmaak van de maanwind in stilte van de nacht waar hij zijn dwalende vingers in gedachten laat gaan en sluit zijn brandende ogen naar de groene wereld waar liefde streelt…

Gevangen in beelden herinneren verkleurde pionnen aan vergane glorie. Schemerlicht toont zijn donkere blik win jij of ik wie kraait er victorie. Gewonnen spellen ik geniet scrabble ganzenbord mens, erger je niet.…

Ik spreek woorden Als gouden druppels Ik regen Wanneer dat maar nodig is Ik stort me uit Rond verdriet en droeve dagen En spin leugens Van achtergebleven dauw Ik duld geen tegenspraak Want dan stamp ik Hard in de plassen Plaatselijke buien Maar niet op mij…

Soms overvalt het haar nog terwijl ze naar de sterren kijkt wegdrijft naar waar licht ontspringt Bevend kruipt zij in haar bed veilig onder haar dekens met ademgat aan de zijkant, want het onzichtbaar wezen vreet altijd eerst het hoofd Tijd nu voor een goed gesprek maar hoe gaat dat zonder kop…

onbestemd verlangen drijft mij tot een zin schepen laat ik branden mijn god, waar zwem ik in als ik hierop tracht te lopen ga ik aan het kruis een diepte staat mij open wellicht is daar mijn thuis…

Verloren tussen woorden dwaal ik als zilverwezen door het diepe donker van de nacht op zoek naar dromen in de hersenspinsels van jouw gevoel reis ik oneindig streel ik de verloren stemmen van gedachten met liefde in mijn hart voorbij de tijd van klokslag twaalf zal ik wachten op een teken van bestaan…

mijn hart zit vol emoties soms is het echt te klein ik heb ze goed verstopt, wil sterk en zeker zijn maar als ik niet zo sterk ben, het leven even moe mezelf helemaal kwijtraak, en domme dingen doe, dan ben ik weleens bang, om controle kwijt te raken. ik maak mooie dingen stuk, die niet meer zijn te maken. maar als de nood het hoogst…

wij vierden de zomer dat jaar nog lang nadat zij voorbij was haar warmte in onze harten deelden wij haast oneindig ons ontging de roodgekleurde lucht en het sterven der dingen daarna zelf stierven wij in beetjes zacht en ongemerkt toen ik alleen ontwaakte waren mijn armen leeg maar jouw hart klopte in mij de glimlach ontdooide de winter…

soms kan het gebeuren op een kilmiezerige dag dan zit je zomaar naast me op de bank jouw ogen, hemelsblauw, kijken me aan je lacht jouw stralend brede lach je kust mijn tranen met jouw zachte lippen weg net als ik zeggen wil: ‘waar was je nou’ ben jij alweer verdwenen maar even, slechts heel even maar heeft in mijn stille eenzaamheid…

Ik kus het lieflijk oranje van de bloem die stervend in mijn vingers ligt 'voor jou mam' zegt mijn kind mijn jongenskind 'ik plukte deze bloem voor jou' blauwe ogen kijken mij stralend aan 'omdat ik je zo lief vindt' ik laat een traantje gaan…

misschien dat het iets betekent daar, gehecht in vaste grond waar zandstappen ooit zandhappen was en een stoel gebruikt werd om op te zitten aanschuiven mocht ik en terwijl zeemeeuwen mijn letters oppikten dacht ik zwijgen praat zoveel makkelijker ...…

wolken drijven steeds dichter naar elkaar de lucht wordt donker de eerste druppels vallen dan een flits met een donder erachteraan harder steeds harder gaat het regenen harder steeds harder gaat het onweren totdat de zon weer tevoorschijn komt…

Sterren voel ik in jouw ogen het gezicht zonder gelaat in het diepste donker wanneer jij mij komt halen uit mijn lijf dromen wij niet meer al het sterfelijke is reeds voorbij samen zweven wij puur enkel op gevoel naar het magische licht vier handen verlangen en ontvangen de kracht van liefde…

wat ik schrijf gaat jou niet aan het zal je immers toch niet raken je zult mijn gedachten niet kunnen verstaan als ik vertel van mijn droom; het zoeken naar gevoel, dan kan ik nog zoveel duiden jij zult nooit weten wat ik bedoel zeg mij wat gaat er om in jou ik weet, nu gaat het mij niet aan alleen jij kent…

De pijn in jouw ogen verdriet in je gezicht stille eenzame tranen om wat ze jou aanricht Stilte heeft de overhand woorden zijn overbodig steun op mijn schouder dat heb je nu even nodig Je kunt op me bouwen en waar je ook zult gaan probeer nooit te vergeten dat ik achter jou zal staan…

als ik door loosduinen rij denk ik altijd wat men hier vroeger zei we hebben tot in eeuwigheid vrede rust komkommertijd d’hofstad groeide grandioos de kromme jongens bleken broos nu zijn ook de tuinen loos…

haren kraakten web brak verbleekte hangende kruinen van zee-anemonen oprukkende grijstonen in tranen in kastanjehulzen mijn kromgetrokken handen tussen je krachteloze tanden het slotaccoord van onze inspanning klonk als een verloren kroniek de bergen lagen geestesziek en comateus als lakens in ons verlaten bed we zaten aan weerszijden…

keek je vurig spanden bogen zich langdurig einden afleggend, verdwalend door heemtuinen duinen rosaria leek een belofte van niets dan geluk een zwevende donzen veranda gedragen door blauwe paddestoelen doorspekt met jouw lichtpuntjes de stilte te betrekken in ons gezamenlijk uitzicht de velden voltrokken zich de natuur werd overal…

Verdwaald in zoveel ideeën loop ik doelloos rond Verdwaald in mijn eigen gedachten pieker ik mij suf Verdwaald in zoveel onrecht zoek ik nog steeds wat rust Verdwaal in een eindeloos doolhof van denken Wie toont mij de uitgang?…

Gelukkig zijn; en niet weten waarom; en soms naar buiten kijken waar de lucht donkerder is dan de steen, alleen een fabriekspijp nog donkerder afsteekt, en bang en gelukkig zijn. Een geluk dat geen raad weet; men bekijkt een glas met aandacht, er is een barst in en lacht en wiegelt het hoofd als een kindse oude vrouw die een broodkorst van…

Tussen het bewolkte daglicht klinken zijn woorden als een hemelse melodie in haar zonovergoten wereld waar liefde een eigen leven leidt en haar hart haar razend hart reist mee op zilte wind langs de noorderzee waar de horizon verstrijkt een meeuw het eeuwige lied wegkrijst…

ik kan pijn proeven de bloederige smaak van verscheurend vlees doorweekt met een gekerm van druipende overdaad die langzame slachting waar bot gesneden het mes almaar dieper de wonde bewerkt mijn stervende schreeuw in het laatste gereutel vrij van gevoel als echo weerkaatst en alles verstomd in die bruisende smaak waar langzaam…

Gevangen in dromen tast ze haar gedachten af vindt daar de pen van inzicht en realisme daarom schrijft ze zinnen logica in stijl ze twijfelt niet al hapert soms het moment stilzwijgend hart wordt levensmeer het is heerlijk zwemmen met dit mooie weer…

Ik mis mezelf weleens zoals ik vroeger was zo levenslustig en energiek niet breekbaar als glas. Ik mis mijn eigen kunnen en ook mijn eigen zijn dit alles te moeten missen het doet zo vreselijk pijn. Ik mis die ik ooit was en teer op mijn herinnering ik ben nu wie ik ben met mijn eigen beslommering. Toch blijf ik steeds geloven in…