Alle inzendingen over emoties

Sindsdien is het stof van de dagen sterrenachten verbergen nooit meer glimlachend verdriet hoopvol komt de vreemdeling nader geopende armen schenken verlangen ditmaal fluister jij wel mijn naam brengt stilte in verwarde gedachten wil verborgen hartstocht delen op golven van de wind kom jij…

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet…

Langzaam aan, Breken met gewoontes, De grenzen net iets breder, Je liefde langer voelen, Een gevoel zo zacht en teder. De verandering van ons leven, Het geluk dat we samen vingen, Het symbool van eeuwige liefde, Zoals twee gouden ringen. Bepalen van een eigen wet, Doen wat we willen doen, Het schrijven van een nieuwe brief, Bezegelt…

Leven voorbij de angst de rillingen geëvacueerd nooit meer het bangst niet meer in mezelf gekeerd Leven voorbij de angst de toekomst is mijn vriend een hemelse ontvangst een levenspad volledig uitgekiend Leven voorbij de angst vrees maakt plaats voor moed eerlijkheid duurt het langst misschien komt alles toch nog goed...…

Op weg naar dichtbij waar jij aan mijn zij mijn hand zal nemen en ik mij zal losrukken en terug zal ijlen naar afstand.…

Over scheefgezakte zerken Hangt het zilver Waas van de maan De nacht verlamt de tongen Hij danst onder stroom In het kerkportaal Onder de spitsboog Op de marmeren grafsteen Glad als een sidderaal Hier waren demonen rond In een te wijd kostuum Met larven van lust in hun mond Hij sust de woelige slapers Die zich nog springlevend wanen…

Het zicht door half gesloten ogen Vaag maar vol verdraagzaamheid Zacht en vredig ingetogen Onzichtbaar in aanwezigheid Kleuren als een silhouet Op mijn netvlies vormgegeven Geborgen in een amulet Meer in't zicht dan toegegeven Wie het ziet zal minder dromen Puur en echt maar onvolmaakt Zachtjes laat ik tranen stromen De traan…

Voor het slapen gaan laatste gedachte is net een straathond zoekend naar de resten van de dag tot bot ontleedt hij de weg van voorhoofd naar achterhoofd en terug snuift achter de ogen overblijfsels van beelden en voor de nacht onderdak vindt tussen de kiezen waar ik je naam maal, je woorden en smaak van je lichaam als kinderlijke angst in…

tellen verkrachten de nacht er zijn te veel schapen die woelen op wit verende weide schoorvoetend beuken de uren duwt het opspringend licht gebroken ogen dicht naar de berg hoge dag van naderbij komende muren…

Boven in het duinpan sta jij zwaait naar tedere gedachten laat denken en gevoelens vrij maar zult niet op mij wachten genieten van in zongespeelde dagen kijken we samen naar een golvende zee stormenderhand komen er vele vragen antwoorden drijven met de wind mee zandkorrels bevrijden begraven gevoel ontkuilen het kleine stille denken stilzwijgend…

zo jammer zegt mijn oom vogels blijken niet te zingen uit blijdschap en geluk maar om te pochen of rivalen weg te schelden so what zeg ik nou zegt hij ik ben ontdaan…

In je ogen weerspiegelt het raam van jouw ziel het seint mij berichten heel lief en zo subtiel Jouw ogen zeggen alles één blik is dan genoeg dan lees ik je gevoelens die ik bij de mijne voeg Onze ogen vertalen woorden zijn niet nodig stemgeluid verzwakt want dat is nu overbodig…

Verloren stille straten… In mijn herinneringen vallen gaten wanneer ik wandelend over het pad van mijn leven op de juiste manier handelend mijn leven kleur wilde geven. Door schade en schande werd ik wijs; het spreekwoord altijd voorhanden; het tastbare bewijs in mijn geheugen is dat de mensen deugen. Wanneer je durft toe te geven…

Met de rug naar gevel en portaal Raadt hij achter elke deur een holte. Langs maanden slingert zijn pad In een vale wolk van stilte Zoals het stof daalt na de sloophamer Een herinnering die je moeiteloos uitveegt In zijn hoofd schuiven velden over elkaar Vallen vluchtpunten samen Waardoor hij verder gaat Tot hij zich binnenstebuiten keert…

Tussen vier stenen muren worden tranen geschreid van teleurstelling en onmacht een eenzame strijd. Tussen vier stenen muren worden tranen gewist het snikken verdwijnt en op klaart de mist. Tussen vier stenen muren schijnt door een kier weer de zon waar het stopte met huilen en waar 't leven weer begon. Een glimlach verschijnt…

De deur van slot zie nieuwe horizonnen Vergeet het niet de toekomst is vandaag begonnen Achter de deur vind je de vleugels voor je dromen. Je weet best hoe je daar moet komen Trek de stoute schoenen aan wagenwijd moet die deur opengaan Je zult als een compleet mens door het leven gaan…

Jij kwam gruisloos bij mij binnen kroop heel even onder mijn huid haalde het opperste onderuit scheurde het vel in tweeen sprak de sterke taal van eelt wiste plaatjes in zak formaat toonde positief het negatief van sombere dagen lachte de storm naar gisteren en zon naar morgen, je had mij niet lief nee, je klikte gewoon even…

Het lonken naar de zorg, de zorg van een vriend, het begrip van een geliefde, het begrip dat jij verdient. Een foto van het mooie, bekeken door de lens, een droom die nooit is uitgekomen, een niet ingevulde wens. Een briesje dat naar binnen sluipt, geluidloos en zo kil, kunnen denken over morgen, bedenken wat ik wil . Terugdenken aan dat één…

Het kind in mij roept jou hunkert en tart smeekt en sart zwijgt verward. Het kind in mij roept jou vertrouwt op jouw kracht wantrouwt jouw kracht stamelt verward. Het kind in mij roept jou wil met je spelen en met je lachen wil met je huilen wil jou niet delen met niemand! En voelt zich verward. Het kind in mij roept jou,…

De sneeuw omarmt me met stilte. Ik geef je mijn bevroren handen, laat je smelten in mijn borst. Adem krult als wolkjes langs je hals. Ik huil om de wereld zo wit, grijp me vast aan je doorweekte jas. Ik zeg dat ik nooit zou willen sterven. Je knikt en tikt een sneeuwvlok van mijn schouder.…

Wanneer dagen nachten worden ontbijt slapeloos vervangen wordt door een uitgebreid diner gemorste kruimels tussen vochtige lakens worden uitgevist het toetje al smeltend op de grond beland wanneer spijlen worden kromgebogen licht geven in die zelfgeschapen kooi waar verduisterend niet meer werkt daar ogen nog immer de ziel spiegelen…

Dalen naar een afgrond, keer op keer, laat me zweven op vertrouwen, daal niet neer. Witte wolk, door rook bevangen, laat me los, houd me niet gevangen. Handen omarmen zacht gefluister, koud en kil zijn de woorden die ik beluister. Blaadje groen, grove gezangen, jouw zachte schoonheid houdt me gevangen. Een kabbelend beekje, een briesje zo…

De zonsopgang en de avond, lente en zomer en alles wat keert, de ruzies en de lieve woorden, de orchidee en de mestvaalt, de liefde en de haat, - we zien en horen het, we maken het mee, maar dwars doorheen dit alles, eronder en erboven, ervan doordrongen en doordrenkt het zachte suizen van eeuwigheid, het grote waaien van de geest, het…

De onrust die mijn denken scheurt Mijn fronsen laaft, mijn handen stuurt Laat jou weer binnenglippen, traag In mijn gedachten, hecht ommuurd. Je binnendringen, ongewenst Aanrandend, brandend, zonder vraag Voelt als een ongewenste gift Tot langzaam het besef dan daagt Dat ik jou anti-inviteer En jij daarin uitdaging ziet Wat ik niet wil…

Dichte mist verpest het zicht op de zoektocht naar de waarheid. Verlangend naar opheldering als het eerste zonlicht. Eerlijkheid bevrijdt……

Wateroppervlak is altijd in beweging. Was het als een vlakke spiegel dan kon ik zien welke sprookjes werkelijkheid zijn en uitkijken naar de goede afloop. Misschien moet er water bij de wijn...…

Ik roes van jou zweef over paden verdwaal in tuin raas in overdaden ik bloos van jou schilder vissen rood water warm paars planten bont en blauw ik kook van jou snij pink in vuur rook brood zwart vergeet etensuur wij zijn glas mijn hobo hart jouw serene snaar kwetsbaar helder…

Stil verbloemt zij kleurrijke gedachten langzaam steelt zij haar glimlach terug het was de laatste, zachtjes verpakt voor het open einde…

De ramen van het conservatorium staan wijd open daarbinnen vergrijpt iemand zich aan eeuwenoude gevoelens de vleugel jammert en klaagt In het park scheren zwaluwen het gras oogsten wind en insecten Hoe te leven? Voor wat? Grote vragen waarop kleine antwoorden passen zo precies als deze zwaluwen die geven Iemand daarbinnen houdt plotseling…

De dageraad valt in herhaling Maar dan elke keer iets anders Vandaag een dompelbad in grijs Morgen een zoete dwaling Veel buigt vandaag Bloemkronen aan de rand van de tuin Papavers in de wilde berm Populieren in een stormvlaag Licht lekt langs gordijnspleten binnen. Een stroom van volk om de stadswallen De zon, een zwevende bal, Die…