Netgedichten

netgedicht (nr. 8.845):

als woorden schuren

als woorden schuren
over de ziel
breken korsten af
die leegte maskeren
van pijnlijke vuren

denkend worden zíj
jaren verdoofd
dan wel verdrongen
in vleesgeworden
lichaamstaal
en zijn kennelijk
door een vroege duivel
afgedwongen

hoe zeg ik nog
je mag er zijn
als goud smelt
in warmte
wat zeg ik nog
als de tong
slechts wonden
kwelt

hoe kan jouw,
mijn boom groeien
als wortels
verdroogd zijn
en daar waar het water
gezouten lijkt,

en takken broos breken
bij woordenwinden

zal het de stilte zijn
die ons begeleidt
om opnieuw
de ruimte te vinden