Eenzame kinderjaren
Ademloos luister ik naar jouw verhaal
hoe je met zachte stem vertelt
de woorden komen weloverwogen
maar dan raken ze opeens versneld.
Je ogen staren in de verte, en
ik hoor in je stem een snik
wanneer je over een jongetje verteld
en zegt:dat ventje, dat was ik.
Dan vlei ik me aan je voeten neer
en leg mijn hoofd tegen je been
ik beleef zelfs de woorden die je zegt
en voel de warmte door je kleren heen.
En als je je verhaal verteld hebt
kijk ik voorzichtig naar je omhoog
ik zie je wangen nat van 't schreien
en glinsterende tranen in je oog.
Ik zie in jou nu niet de man
maar slechts een heel verdrietig kind
een kind dat nu na al die jaren
nog steeds de rust niet vond of vindt.
Inzender: Janny, 11 november 2005
Geplaatst in de categorie: emoties