De laatste asbak

Dat ronde ding van glas of klei
gebrand in verzengende hitte
gewend aan ijzingwekkend
hoge temperaturen die
duren, duren, duren.

Het heeft drie, nee vier putjes
een nog vast te klinken klok
een oud kompas voor de ziel
slierten rook dralen er ten hemel
als signalen voor de oppergod.

Het vangt de afgebrande rest op
van weer stiekem gerookte tabak
niet meer te vinden in huizen
die steriel staan van walging
en stijf getrimd van de angst
voor ziektekiemen en verderf.

Het gaf abrupt gezelligheid,
nodigde uit tot ontspanning
tot een laat maar roken mentaliteit
maar is nu urn van de dood
offerplaats van verstokt houvast
aan onbezonnen gewoonten.

Vragen om inlossing
van zoveel verloren tijd:
de roker is een stoker
van okergele offerandes
een priester die geuren zegent
en met het wijwater kwast.

Voor de laatste asbak
misleid ik de derving
en span ik menig kroon.
Al betreft het slechts
een allerlaatste trekje,
zonder rook is er geen vuur.

Schrijver: Anton van Amerongen, 11 november 2005

infodepriman.nl

Biografie van deze schrijver

oude gewoontes

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 530